Wat was het een leuke uitnodiging om samen met lieve vrienden met mijn dochter aan te haken op de wintersportvakantie. Zo leuk om na al die tijd weer de sneeuw in te gaan en de crispy koude lucht op de wangen te voelen. Lekker sportief en gezellig op skivakantie. Op naar de Dolomieten. We waren zeer welkom in het net gerenoveerde familiehotel met een heerlijke Italiaanse keuken en uitzicht op de gelukkig witte pistes. De liften waren om de hoek en de korting, die wij Nederlanders altijd zo graag krijgen was aanzienlijk. Misschien omdat onze gastheer uit de omgeving komt.
Als Nederlandse moeder realiseer ik me heel goed dat ik niet vanaf mijn 4e jaarlijks ben gaan skiën en dat ik het vooral moet hebben, ondanks de lessen en de toch inmiddels jarenlange ervaring, van mijn goede conditie en lichte overmoed om gezond weer het hotel binnen te wandelen. Dochterlief kan buigen op techniek en een jong lijf en skiet als de beste die berg af. Fijn dat die investering in de opvoeding, zoals mijn man dat noemde, vruchten afwerpt.
De voorpret was al geweldig, na jaren in dezelfde outfit te hebben geskied, hebben we ook voor mij een nieuw pak gekocht. Dat markeert toch een tijdperk. Het voelde goed en ja het oog wil ook wat.
De herinneringen aan het gebied waren zoet zowel van mij als van mijn dochter die gedurende de reis uitvoerig werden besproken. We moesten lachen en hadden veel lol. Mijn lieve echtgenoot was er weer even bij. Een moment leek het alsof ook hij gezellig met ons op pad was. En in zekere zin was dat natuurlijk ook zo. Maar toch….. het blijft een gemis. En als ik eerlijk ben, mis ik hem op momenten als deze meer dan anders. Het zijn namelijk van die filmische herinneringen. Op iedere hoek in het stadje kwamen flarden van conversaties terug, de lieve woorden, de onbeduidende ruzietjes en de liefdevolle gestolen kusjes in de skilift met helm. Ja het lukte ons als getrouwd stel te zoenen met helm … ben benieuwd of de jeugd dat nog doet of wil. Want die après ski is natuurlijk ‘wild’.
Hoe hard was de klap toen we aankwamen. Al dat gesteggel, geregel en gesjouw om de ski’s, schoenen en stokken te bemachtigen. Gelukkig hebben we ieder onze eigen helm en omdat we toch met de auto waren had ik mijn eigen oude vertrouwde schoenen meegenomen. Dat was maar goed ook, scheelde weer in de kosten. Mijn hemel wat is het duur geworden. En dan die skipas, doe normaal. Maar ja, je bent er toch en je wilt wel die bergen af. Dus even slikken en gaan. En hoe lekker is het om je zorgeloos van die berg af te storten, glijdend door de bijna goede sneeuw. Het is vooral genieten en bedenken hoe fijn het is om samen met elkaar nieuwe herinneringen en vooral veel lol te maken.
Het moet gezegd worden dat vijf jaar geleden het Italiaanse eten en drinken ons toch veel lekkerder smaakten. Het was waarschijnlijk met veel meer liefde klaargemaakt. Succes doet veel met een stadje, toerisme levert op maar maakt ook veel kapot. Maar er blijven altijd nog genoeg leuke en gezellige tentjes, echte familiebedrijven over waar je graag je geld achterlaat om die mooie herinnering toe te voegen aan de lange reeks.
Het waren echt een paar mooie dagen met gelukkig mooie en lekkere ski-momenten. En moedig als ik ben, gewoon zonder aarzeling ook van de zwarte pistes naar beneden. Die waren tenslotte makkelijker dan de rode omdat ze nog niet ‘stuk geskied’ waren. Ontelbare kniehoge ‘buckels’ op de piste, veel liever easy black!
Maar toch was het anders dan voorheen. Ik volgde niet het spoor dat mijn man voor me achterliet in de sneeuw. En even, heel even, was ik het spoor volledig bijster. Midden op één van de steilste hellingen van de Dolomieten bekroop mij een onzalige gedachte. “Wat nu als mij iets overkomt? Dan staat mijn dochter er helemaal alleen voor!” Ineens zag ik mijzelf niet als een stoere, leuke, nog best jonge mama maar als een domme en naïeve weduwe met roekeloos en onverantwoordelijk gedrag. Hoe kon ik zo dwaas zijn?
Gelukkig overwon ik deze duistere gedachte en stond ik later die middag met mijn goede vrienden en alle andere ouders gewoon ouderwets te lallen tijdens de ‘après ski’. Gezellig met onze kinderen die ons ook wel weer aankeken met ‘please, doe even normaal’.
Mijn lieve stoere dochter maakte vakkundig gebruik van de situatie en stelde me de vraag: hé mam volgend jaar gaan we weer hè? Waar ik met een volmondig ja op antwoordde. Niets is zo fijn om samen zorgeloos in de sneeuw te spelen. Die zwarte piste, eitje! Volgend jaar gewoon weer!
Herinneringen, gedachten aan de gelukkige tijden van weleer, flarden van vergeten conversaties en kleine ergernissen. Spoken die de nacht minder eenzaam maken komen vaker langs wanneer de temparturen lager worden. Mijn dierbare ‘companion of the night’ bezoekt me iedere nacht en ik probeer de vergeten gesprekken van toen opnieuw met mijn verdwenen lief te voeren. Talloze warme woorden en zinssnede herhaal ik in mijn hoofd en de woorden, jouw woorden hoor ik in gedachten steeds opnieuw weer terug. Maar antwoorden op mijn vragen krijg ik niet, anders dan de antwoorden die ik kan vinden in de gedane conversaties die mij diep in nacht uit herinnering ter ore komen. De stille lange uren spendeer ik dan toch met je samen. Eenzame uren die ik op deze manier niet alleen doorbreng. Slapen blijft een dingetje. Wanneer de kleuren uit de kamer verdwijnen en de nacht haar intreden doet, is het tijd voor ons. Maar in de ochtend is er berouw.
De aankoop van de kerstboom is ook zo beladen. Enerzijds heb je die vrolijke gedachte om je huis in kerstsfeer te brengen, anderzijds ga je het liefste die dagen in ‘struisvogel-stand’.
Hoe ga je eigenlijk om met de feestdagen. Hoe vier je kerst als je hoofd en je hart er eigenlijk niet naar staan. Het is ‘goed gebruik’ dat iedereen uitkijkt naar deze periode van het jaar. Extra door de commercie aangezwengeld om dit warme familiefeest, waar wij onze geliefde missen, te vieren met diners en cadeaus. Een maand vol romantiek en sentiment. Maar vooral ook van weemoed en nostalgie.
Vorige jaren had ik echt moeite met de feestdagen. Zo confronterend om het allemaal alleen te doen. Ik dacht dat het nu anders zou zijn. Ja ik weet dat ik het zelf allemaal kan, maar leuk is het niet. Toch voelt het dit jaar eerlijk gezegd zwaarder. Misschien wel een beetje veroorzaakt door een soort schuldgevoel, omdat er na drie jaar ook wel dagen zijn waar ik me als weduwe mijn weg heb gevonden en me soms best gelukkig voel.
Maar bij het ophangen van die ene speciale kerstbal, aan dat hoge takje, waar ik dan net niet bij kan, mis ik jouw helpende warme en liefkozende hand. Het is moeilijk deze tijd van het jaar. Zal het ooit veranderen. Je kan toch niet blijven hangen in die herinneringen en melancholie. Er zal toch, net als op andere dagen, ruimte zijn om het leven weer op te pakken?
27 december zijn de kerstdagen achter de rug. Hebben we onze tranen beslist niet weten te verdringen en zijn we vast besloten onze schouders er weer onder te zetten. Het nieuwe jaar zullen we omarmen, er blijft ons tenslotte niets anders over. We staan open voor de avonturen die het leven ons heeft te bieden. Heus we zullen onze dromen najagen en plannen maken. We pakken de draad weer op.
Maar lieve mensen heeft u alstublieft geduld met ons, dat hebben wij noodgedwongen ook met onszelf. Wanneer je een geliefde aan de dood verliest, is dat onomkeerbaar en dat doet pijn. Rouw is rauw, onvergefelijk en voor eenieder die het ervaart anders doch o zo herkenbaar en voor allen gelijk. Er is slechts berusting. Wij die achterblijven zullen zeker in deze donkere dagen courage moeten hebben om door te gaan. Wij weten dat het leven kostbaar en broos is, en het zo waard is om naar beste kunnen te genieten. Daarom zijn deze dagen ook fijn om te beseffen dat het goed is zo…. Het is heerlijk om je te omringen met hen die we liefhebben. We blijven we onze dierbaren koesteren maar we vergeten niet.
Lieve groet,
Astrid
Na maanden van ongeloof en de pijn van het verlies komt er een moment dat de verdovende rouw ruimte laat voor de genadeloze reality check. We leven en dat kost geld. Het is van het grootste belang dat we het nieuwe normaal omarmen. Rekeningen moeten worden betaald, boodschappen moeten worden gedaan en het maken van keuzes is onvermijdelijk.
Hoe krijg ik controle over de geldstromen. Wanneer is er weer een balans tussen uitgaven en inkomsten. Als dat beter in beeld is, komt de vrijheid van handelen terug en gaan we ook weer eens lachen met elkaar.
"Mijn hemel, echt wat extra inkomen is zeer welkom. Hoe krijg ik dat voor elkaar?"
Pfff wat is het zwaar en wat komt er veel op me af. Wat valt dat nabestaande pensioen tegen. Mijn hemel, echt wat extra inkomen is zeer welkom. Hoe krijg ik dat voor elkaar? Mijn zogenoemde ‘verdiencapaciteit’ moet omhoog. Hoe dan?
Herkenbaar? Inderdaad het nabestaande pensioen biedt een houvast en is een safety-net. Zonder dat zou het pas echt een drama zijn. Nu is het chaos maar dat is op te lossen. Toch?
Als relatief jonge weduwe, ben je een alleenstaande vrouw, al dan niet moeder, kun je toch niet in de rouw blijven hangen. Misschien wil je je nog een tijdje verschuilen en wentelen in het verdriet en dat is je goed recht. Maar hoe onrechtvaardig ook, je moet aan de bak, je moet het zelf doen.
Hoewel de dood van je partner je onbedoeld in een positie heeft gebracht waar je nooit van had gedacht in te geraken, het is aan jou om het op te lossen. Er komt een einde aan het begrip en het medeleven van anderen. Waar je je eerder kon verschuilen achter je verdriet en je het soms als een aanvaard excuus gebruikte, gaat het op een gegeven moment de anderen irriteren. Ook zij hebben hun uitdagingen in het leven en je gaat merken dat je vrienden op momenten niet thuis geven. Geen aandacht voor je hebben.
Het is een gegeven dat een wisseling van de wacht niet te voorkomen is. Aandachtsgebieden veranderen en je vriendenkring en netwerk vergt ineens onderhoud en echt werk. Tenminste wanneer het na al die maanden of zelfs jaren het weer tijd is om jezelf neer te zetten en in het werkende leven te gaan staan. Maar hoe dan???
"Ooit heb ik een echte en goedbetaalde baan gehad, mijn spaarrekening goed gevuld, ik was die carrière tijger"
Dagelijks is het in het nieuws. Er is een tekort aan mensen, aan talent. Er is werk genoeg. Maar hoe vinden we dan een baan? Wat kan ik doen? Hoe pak ik het aan? Heb jaren voor mijn gevoel een beetje aangeklooid, gastcolleges gegeven, na jaren gewoon goede banen als kleine zelfstandige geprobeerd het verschil te maken. Wat overigens aardig is gelukt. Maar het ging van klusje naar klusje. Dat kon ik me toen veroorloven, maar nu moet ik toch echt een betaalde baan vinden.
De kosten worden alsmaar hoger, het leven duurder en we willen natuurlijk vooruit. Ervaring, ja uiteraard. Heus een goed CV. Het gekke is dat de ‘markt’ belangrijk onbetaald werk anders waardeert dan betaald. Terwijl de maatschappelijke waarde van de inzet vaak evident is. Ooit heb ik een echte en goedbetaalde baan gehad, mijn spaarrekening goed gevuld, ik was die carrière tijger en in gedachten nog…. maar om je te herpakken in de nieuwe werkelijkheid waar je alles alleen moet doen, opnieuw moet uitvinden en waar nauwelijks steun is…. Is het wel even een hard gelach.
Het is heftig wanneer de dood van je partner je noodgedwongen de realiteit laat beleven en je gewoon keihard moet overleven. Op alle vlakken. Maar als herintreder is het prima toeven. Even een zoektocht naar wat je kan en wat je wilt en dan op zoek naar een organisatie waar je talenten worden gewaardeerd. Dat kan even vervelend zijn.
Confronterend ook want je incasseringsvermogen komt tot een test. Heb je eenmaal je entree gemaakt, dan ben je in the game, dan kun je jezelf ontplooien, krijgt de uitdaging om je te bewijzen en je hebt collega’s en dat geeft roering. Het is een stuk gezelliger dan thuis alleen op de bank. Werken is een prima remedie tegen de eenzaamheid, het is een middel om je gedachten te verzetten en het genereert ook nog een inkomen. Wat een feestje!
Auteur: Astrid van Heumen,
Co-founder Widows & Widowers
Foto: stockfoto
Auteur: Astrid van Heumen, Co-founder Widows & Widowers
Afgelopen juli dacht ik al kijkende langs de kant naar de feestelijke stoet van mensen hoe mooi en uitdagend zou het zijn wanneer wij met een aantal Widows&Widowers de 106e Vierdaagse lopen. Dit grootse wandel evenement is een waanzinnig mooi en verbindend feest waar wij graag ook onze stappen willen zetten. Omdat ik geboren ben in de omgeving van Nijmegen heb ook ik onbewust het 4-daagse virus te pakken. Die zou ik toch graag eens lopen. Maar wie gaat er met me mee? Marianne en ik zouden het geweldig vinden om met een groep ‘lotgenoten’ het leven te omarmen en de toekomst tegemoet te wandelen.
Misschien twijfel je of het lopen van de Nijmeegse Vierdaagse wat voor je is? We starten met drie wandelingen in oktober, november en december. Ook als je niet niet wil mee lopen met de Nijmeegse Vierdaagse ben je welkom tijdens deze eerste trainingen. Via de volgende knop kom je bij onze events en kun je je opgeven voor één of meerdere dagen.
Het is een pittig voornemen 4 dagen 40 kilometer is niet iets dat je eventjes doet. Het is verstandig en zaak goed te trainen voor de start. Goede wandelschoenen zijn een must. Het is aan ieder individueel te beoordelen welke schoenen de voorkeur genieten. De een loopt op een goede sportschoen, de ander heeft ingelopen wandelschoenen en weer een ander loopt de vierdaagse uit op klompen of zelfs op blote voeten. Maar ons is geadviseerd, kies voor een goede, passende en ingelopen wandelschoen wanneer je aan de start verschijnt.
We trainen ieder afzonderlijk overal in het land en 1x per maand lopen we samen als dan niet begeleid met rouw, wandel of carrière coach. In januari maken we de stand op en kunnen we ons inschrijven en intensiveren we de training. Om te kijken of het wat voor je is alvast 3 mooie wandelingen die ook gewoon gezellig zijn.
De Nijmeegse Vierdaagse is van 16 tot en met 19 juli 2024. Van ervaren wandelaars is het advies om nu al individueel twee keer in de week een uur te lopen bijvoorbeeld op dinsdag en donderdag. En dan ook een wandeling in te plannen van 5 tot 10 kilometer. Dit is gezond en wanneer je niet alleen loopt, ook gezellig. Je krijgt de mooiste gesprekken en zij die al eens met een rouwcoach hebben gelopen kennen ook de helende werking.
Het idee is dat we, omdat we als weduwen en weduwnaars over het land verspreid wonen, gedurende de week regelmatig trainen en we onze beste beentjes voorzetten. We organiseren dan 1 x per maand een gezamenlijke en stevige wandeling.
We willen deze wandelingen in ons programma opnemen om zo gezamenlijk te trainen en elkaar te leren kennen. Een ieder die gewoon een keer mee wil lopen is uiteraard van harte welkom en wellicht doe je uiteindelijk dan toch mee met de Nijmeegse Vierdaagse van 16 tot en met 19 juli 2024.
Wandelen is verbindend, helend en goed voor lijf en geest.
Wij nemen de organisatie op ons om als groep Widows&Widowers, deze tocht minstens een keer in je leven te lopen. Denk daarbij aan de inschrijving, slaapplaatsen, verzorging en we lopen zelf natuurlijk ook mee. Wij vernemen dus graag ruim van tevoren wie van jullie serieuze interesse heeft. In januari kunnen we ons inschrijven. 45.000+ wandelaars uit 70 landen lopen mee. Wat een happening!
Bij voldoende belangstelling voor deelname aan de Nijmeegse Vierdaagse zijn we als Widows&Widowers in januari in de gelegenheid ons in te schrijven als groep. En dan gaat de training serieus van start. Want lieve mensen we gaan er natuurlijk voor, gezellig, sportief en met elkaar.
Wanneer we ons als groep hebben ingeschreven en van de organisatie officieel de bevestiging van onze deelname binnen hebben, zetten we een solide trainingsschema op, zodat we allemaal fit aan de start verschijnen om vervolgens 4 dagen lang met elkaar de tocht der tochten te doorleven om uiteindelijk op dag 4 lachend over de ‘Via Gladiola’ de eindstreep op het Keizer Karelplein te bereiken.
Wij kijken er naar uit! Ben je al enthousiast? Geef je op en train met ons mee.
Stuur een e-mail naar hello@widows-and-widowers.nl als je mee wil trainen vanaf januari 2024.
Via de volgende knop kun je je inschrijven voor de wandelingen in oktober, november en december.
Sinds ik weduwe ben sta ik versteld over wat mensen je allemaal vragen en ook juist wat ze je niet zeggen.
Laat ik beginnen met je te vertellen dat de nieuwe werkelijkheid verwarrend en verontrustend is. Wat komt er veel op je af…. Rouw om mee te beginnen… wat is dat eigenlijk? Een gevoel dat je niet kende en eigenlijk wenst te ontkennen. Een knagend gevoel van verdriet dat een gemis aangeeft, een verlies dat met het verstrijken van de tijd verandert van vorm maar nooit meer weggaat.
De vragen, die eindeloze hoeveelheid vragen, de chaos waarin je terecht komt, de vele eenzijdige gesprekken die je in gedachte terug hoort en andere keren de vraag waarop ook ik mezelf betrap, heb ik wel genoeg gedaan?
"Het is soms alsof er een grote mist is opgetrokken, waar op sommige dagen niet door te komen is"
Het is soms alsof er een grote mist is opgetrokken, waar op sommige dagen niet door te komen is. Het doet pijn, dat doet het zeker. Het is jouw leven, jouw nieuwe realiteit. Je moet er maar aan wennen, zeggen ze dan.
Soms wil je als een kluizenaar door het leven en op een ander moment vraag je jezelf af waarom niemand belt? Herken je dat? Soms wil je gewoon rustig op die bank door je foto’s scrollen en af een toe een traan laten, andere keren wil je eens lekker uit je dak. Op zoek naar geluk, aandacht, ja zelfs liefde?
Maar het liefste wil je dat het gewoon weer normaal is. Maar wat is normaal? En weet je dat wel zeker? Een weg terug bestaat tenslotte niet en je moet verder bovendien.
Het oude normaal is niet meer. Dat is echt voorbij. Het is tijd om je te herpakken, je bent toch leuk, het leven gaat door en er zijn genoeg lieve en bijzondere mensen om van te houden? Je bent te jong om in je rouw te blijven hangen. Alles komt goed, het leven heeft zijn loop. Maak je geen zorgen, iedereen krijgt lessen in het leven, ook wij moeten door onze hoepels springen. Voor jou bestaat geen uitzondering.
Gewoon een greep uit de vele beslist herkenbare goed bedoelde opmerkingen. Enerzijds fijn, het is tenslotte een vorm van aandacht. En mensen zijn begaan met je. En het is ook best lekker om over de onbenulligheden en hun onwetendheid over wat we als lotgenoten meemaken te klagen.
Anderzijds zit je er nu werkelijk op te wachten? Helaas komt het af en toe zo keihard aan, zet het je weer terug in je rouw. Eigenlijk zit je niet op al die goedbedoelde adviezen te wachten, maar als ze uitblijven voel je je ook zo miserabel eenzaam en alleen. Het is ook nooit goed.
"Je mag dan best denken … “Bah, wat een vreselijk bemoeizuchtig gedrag!"
Je mag dan best denken … “Bah, wat een vreselijk bemoeizuchtig gedrag!”. Opvallend is wel dat het op een gegeven moment over gaat… deze gekke opmerkingen of de zogenaamde wijze raad. Wat weten zij er nou van? Zij gaan samen aan tafel en delen het bed, hebben elkaar en hun besognes. Kussen als het goed is hun ruzietjes af. De vele vrienden en dierbare naasten zijn trouwens voor een groot gedeelte verdwenen uit je directe omgeving. Opmerkelijk hoe de dood van een partner rondwaart in je vriendenkring. Gelukkig gaat de agenda er ook weer anders uit zien. Er is tenslotte zoveel te doen. Gelukkig ook weleens gewoon iets leuks en gezelligs.
De waan van de dag neemt weer de overhand en de ervaring leert dat hoe drukker de agenda, hoe minder tijd er over blijft om echt het verdriet te voelen. Of beter gezegd, vandaag nestelt het verlies zich in je hart met een warme herinnering en de vele tranen verdwijnen en veranderen in soms een weemoedige lach en een nostalgische bui waar met name de lieve momenten hoogtij vieren.
De rouw gaat niet weg en volgens de vele weduwen die ik heb gesproken verandert het van vorm. De befaamde zeven fasen van rouw: van Kübler-Ross.
Eerst is er de schok en ontkenning. Dit is de fase van ongeloof en verdoofde gevoelens.
Niet iedereen zal alle fasen bewust ervaren of doorlopen, rouw is voor iedereen anders maar dit geeft toch herkenning en houvast om voor jezelf deze nieuwe werkelijkheid te begrijpen. Ook heeft het geen tijd, soms duurt het maanden of jaren zonder dat je het in de gaten hebt. En dan is er ineens iemand die je hand pakt en je eruit trekt of een gebeurtenis schudt je wakker en realiseer je ineens te genieten van het leven.
“We are the privileged, we are among the living!”
En ergens ‘deep down’ ontstaat er het verlangen om toch tegen beter weten in, even weer gewoon lekker jezelf te zijn. Te lachen en de wereld weer tegemoet tredend. Je bent tenslotte gezond en kunt jouw liefde voor het leven en de daarbij behorende ondeugden niet begraven met je lief.
Krijg support van Widows & Widowers
Auteur: Astrid van Heumen,
Co-founder Widows & Widowers
Ken je dat gevoel van ik wil het allemaal even niet meer weten. Ik duik even weg voor de harde werkelijkheid. Ik ga die enveloppen echt niet openmaken. Ik neem de telefoon vandaag niet op. Opruimen is me nu te veel, dat doe ik morgen wel. Boodschappen doen daar heb ik geen zin in vandaag. Ik bak wel een eitje. Ik spring nog wel even onder de douche, maar ik wil niemand zien vandaag. Ik baal en ik wil de hele dag in bed blijven. Nee, eigenlijk niet een dag maar gewoon de hele week. Op de bank is ook goed, lui voor me uit staren. Gewoon even niets doen en geen antwoorden te hoeven zoeken of te geven op al die vragen, die er worden gesteld maar ook al die vragen, die ik nog heb.
Laat me er gewoon even lekker doorheen zitten. Laat me een moment alleen met mezelf zijn. ‘Please give me a break’. Na al maanden onvoldoende slaap door de zorgen en de nieuwe status alert omdat ik er ineens door jouw overlijden helemaal alleen voor sta, ben ik wel toe aan een portie zelfmedelijden.
"Ze moesten eens weten hoe ik me echt voel. Hoe kwetsbaar ik eigenlijk ben"
Ik houd me al zo lang groot en zoveel mensen hebben me al geprezen dat ik het zo goed doe, zo sterk ben. Ze moesten eens weten hoe ik me echt voel. Hoe kwetsbaar ik eigenlijk ben. Slechts een enkeling die de kunst van kijken beheert, ziet het wellicht. Hoe angstig ik de toekomst heb bejegend. De vrees voor mijn ‘existence’, voor mijn bestaan. Hoe ga ik het allemaal regelen en komt het allemaal wel goed. Ik ga nog even lekker door met het ontkennen, ik blijf een tijdje hangen in die veilige rol van zielige weduwe. Het is klote, die rol past me eigenlijk niet, maar het is naast de harde waarheid, de perfecte smoes om weer een dagje binnen te blijven. Laat de wereld maar even aan me voorbijgaan, ik heb er echt helemaal geen zin.
Eigenlijk ben ik gewoon even uitgecheckt. Is dit dan toch fase 4 Depressie van de 7 fasen van rouw Kübler-Ross. Nee, dat ontken ik hier gewoon. Het is het oer-Hollandse ‘struisvogelen’ het wegduiken voor wanneer het moeilijk dreigt te worden. Het simpelweg negeren van vraagstukken uit de realiteit, het echte leven. Een uitzonderlijk talent dat veelal voorkomt bij weduwen en weduwnaars. Dat ‘struisvogelen’, gewoon even wegduiken voor de waan van de dag omdat het allemaal zo naar en zo veel is, blijkt hardnekkig te zijn. De ‘to -do lijst’ wordt alsmaar langer en de tegenzin er wat aan te doen steeds groter. De denkbeeldige drempel is torenhoog. Waar is de uitgestoken hand, wanneer krijg ik dat liefdevolle zetje in mijn rug?
Wat een ellende die administratie. Dat deed mijn partner en ik vond het toen ook al stom en delegeerde deels onbewust dit vervelende klusje. Had er nooit zin in en wanneer ik eens een vraag had werd er altijd een beetje ontwijkend op geantwoord.
Toen we nog als partners door het leven gingen was ik ook al een meester in dat ‘struisvogelen’ blijkt. Inmiddels herken ik dit ‘struisvogelen’ bij velen die hun partner zijn verloren. Ik ‘struisvogel’, hij /zij ‘struisvogelt’, en jij ….. wat doe jij? Jij bent en blijft stil.
Ja en wat nu… mijn leven heeft door jou onbedoeld en onverwacht een geheel nieuwe wending genomen. Ineens ben ik, als weduwe in charge en blijk ik een onkundig en naïef wezen te zijn wanneer het om de financiën gaat. Hoe is het mogelijk? Hoe heb ik het zo ver laten komen? Wat heeft me bezielt? Hoe is het mogelijk dat ik zo dom ben geweest deze taken volledig uit handen te geven? Was ik te goed van vertrouwen? Waar zat ik al die tijd met mijn hoofd?
In het dal bloeien de rozen… Inmiddels ben ik in de materie gedoken. Heb ik mijn schaamte overwonnen en hulp gevraagd om het overzicht te krijgen. Ben ik stap voor stap door de administratie en financiën gegaan. Dat was bijzonder confronterend en ongemakkelijk bovendien. Vragen van wat zijn noodzakelijke uitgaven, welke anderen zijn belangrijk en welke uitgaven kun je laten. Waar kan ik op bezuinigen, wat is overbodige luxe, wat kan en wil ik me kunnen veroorloven? Wat moet ik dan veranderen.
Heerlijk om de controle over mijn financiën en daarmee mijn agenda overzichtelijk te hebben. Zo ziet het leven er weer wat aangenamer uit. Het is fijn om vinkjes te zetten bij de to do’s als zijnde dat het klusje is gedaan. Dat ruimt op en daarmee ook je geest, slaap je beter en krijg je ook je energie en lust in het leven terug.
Het huis is weer leefbaar, de kamers zijn weer opgeruimd, het bureau is leeg en de mailbox bijgewerkt. En er is weer ruimte om na te denken over de toekomst. Hoe fijn is dat. Ja, ik geef het toe, een beetje hulp doet wonderen. Vraag aan lotgenoten hoe zij het hebben gedaan, praat erover, doe niet alles alleen. Je hoeft het wiel echt niet opnieuw en in je eentje uit te vinden. Schroom niet de hulpvraag te stellen. Wellicht overbodig maar met Widows & Widowers geven wij handvaten en indien gewenst professionele hulp.
Krijg support van Widows & Widowers
Auteur: Astrid van Heumen,
Co-founder Widows & Widowers
Deze aflevering ga ik in gesprek met Jessica van Hooff. Jessica is weduwe geworden en was aardig overweldigd door alles wat op haar af kwam... Zij vond dit zo indrukwekkend en onoverzichtelijk dat ze daar iets aan heeft gedaan.
Met Jessica praat ik over haar verlies en het zwarte gat erna. Hoezeer ze een duidelijk houvast miste. En dat ze wel van een project houdt en zodoende begon aan wat ik haar bijbel noem. Een mooi boek genaamd ‘De Partner, wat er verandert als je partner ziek wordt of overlijdt’. Ze vertelt dat ze dit boek heeft geschreven vanuit 3 gezichtspunten. Vanuit haar eigen ervaringen. Vanuit het gezichtspunt van mensen uit de zorg en op basis van interviews met nabestaanden. Zo ontstaat een heel mooi beeld bij de diverse onderwerpen die de revue passeren. Erg indrukwekkend om zo de diverse thema’s die je bij ziekte en overlijden tegenkomt belicht te zien.
Seizoen 3 aflevering 9 van WidowTalk: 'Vanuit je eigen ervaringen een bijbel maken voor weduwen en weduwnaars. Een gesprek met Jessica van Hooff.'
Ga hier naar de 9e aflevering van seizoen 3
Of luister hier eerst de trailer
Vergeet je niet te abonneren op WidowTalk, zodat je geen aflevering mist. Wil je de moeite nemen een review en beoordeling achter te laten?
Met WidowTalk maken we podcast afleveringen waarin we met elkaar over onze ervaringen praten of relevante partijen en dienstverleners interviewen.
Wil je geen aflevering missen, klik dan op volgen in de app waarmee je WidowTalk luistert.
Heb je een suggestie? Laat het ons weten via: marianne@widows4widows.com
Laat vooral een review of beoordeling achter, we zijn benieuwd naar je mening!
Deze aflevering ga ik in gesprek met Elco Fritzsche. Hij is Mastercoach, Systemisch werker en Rouwcoach. Dat klinkt heel geleerd, maar hij is heel goed te volgen en ook heel sympathiek 🙂
Met Elco praat ik over wat rouw met je doet. Hoe je eraan probeert te ontkomen, maar dat het ontwijken uiteindelijk toch niet mogelijk is. Elco vertelt hoe hij, en andere coaches ook, mensen kunnen helpen om rouw door te maken, te begrijpen en er hopelijk sterker uit te komen. Waarbij het gevoel altijd zal blijven, want dat is een verlies dat je tekent voor het leven.
Elco vertelt dat hij mensen mee kan nemen naar het dodenrijk om zodoende een stukje troost te halen. En daarna weer snel naar de huidige wereld uiteraard, want dat is waar wij onze werkelijkheid doormaken… Wederom een boeiende aflevering van WidowTalk voor iedereen die wil horen waar andere lotgenoten tegenaan lopen of mee bezig zijn.
Seizoen 3 aflevering 8 van WidowTalk: 'Wat als rouwen niet lukt of als je er gewoon geen zin in hebt? Een gesprek met Elco Fritzsche.'
Ga hier naar de 8e aflevering van seizoen 3
Of luister hier eerst de trailer
Vergeet je niet te abonneren op WidowTalk, zodat je geen aflevering mist. Wil je de moeite nemen een review en beoordeling achter te laten?
Met WidowTalk maken we podcast afleveringen waarin we met elkaar over onze ervaringen praten of relevante partijen en dienstverleners interviewen.
Wil je geen aflevering missen, klik dan op volgen in de app waarmee je WidowTalk luistert.
Heb je een suggestie? Laat het ons weten via: marianne@widows4widows.com
Laat vooral een review of beoordeling achter, we zijn benieuwd naar je mening!
Jacqueline Dersjant is afscheidsfotograaf. Dit is een beroep waar veel mensen niet over na willen denken. Maar het is zo mooi en zo belangrijk. Als je zelf al een uitvaart van dichtbij hebt meegemaakt, dan weet je hoe snel alles aan je voorbij gaat, hoe weinig er eigenlijk blijft hangen. Terwijl de herinnering zo mooi en waardevol kan zijn. Wie was er, wie praatte met wie, wat had oma aan etc. Door middel van gepaste fotografie kan je een blijvende herinnering houden aan het afscheid van je dierbare.
Jacqueline fotografeert op uitvaarten en crematies, maar ook bij mensen die nog leven. Die de laatste fase van hun leven vastgelegd willen hebben voor het nageslacht. Als je er even over nadenkt, zie je hoe mooi dit kan zijn. Hoe bijzonder. Een zeer mooi gesprek met een bevlogen, gedreven en lieve dame die met haar diensten mensen een cadeautje geeft.. Wederom een boeiende aflevering van WidowTalk voor iedereen die wil horen waar andere lotgenoten tegenaan lopen of mee bezig zijn.
Seizoen 3 aflevering 7 van WidowTalk: 'Het vastleggen van het afscheid, zodat je een tastbare herinnering hebt, met Jacqueline Dersjant.'
Ga hier naar de 7e aflevering van seizoen 3
Of luister hier eerst de trailer
Vergeet je niet te abonneren op WidowTalk, zodat je geen aflevering mist. Wil je de moeite nemen een review en beoordeling achter te laten?
Met WidowTalk maken we podcast afleveringen waarin we met elkaar over onze ervaringen praten of relevante partijen en dienstverleners interviewen.
Wil je geen aflevering missen, klik dan op volgen in de app waarmee je WidowTalk luistert.
Heb je een suggestie? Laat het ons weten via: marianne@widows4widows.com
Laat vooral een review of beoordeling achter, we zijn benieuwd naar je mening!
Tijdens International Widows Day op 23 juni 2023 organiseerde Widows & Widowers een evenement van verbinding voor weduwen, weduwnaars en mensen die nabestaanden steun bieden. Het was een evenement van delen, herkenning en verbinding. Tijdens dit evenement zat Merlin van Rie klaar met de podcast apparatuur om met bezoekers in gesprek te gaan. Hanneke Kooiman en Annemarie Dix gingen het gesprek met hem aan. Er ontstonden mooie gesprekken over verlies, rouw, wat rouw met je doet (drukt het je naar beneden of word je er uiteindelijk sterker van). Ook was er een gesprek over een schrijfapp voor mensen met rouw en verlies. Om ze te helpen de rouw een uitlaatklep te geven en dat naar wens te delen met iemand van eigen keuze. Wat een mooie tool dit e-mood board. Wederom een boeiende aflevering van WidowTalk voor iedereen die wil horen waar andere lotgenoten tegenaan lopen of mee bezig zijn. Seizoen 3 aflevering 5 van WidowTalk: 'Mooie gesprekken tijdens International Widows Day door Merlin van Rie' Vergeet je niet te abonneren op WidowTalk, zodat je geen aflevering mist. Wil je de moeite nemen een review en beoordeling achter te laten? En deel alsjeblieft deze WidowTalk podcast met iedereen voor wie dat interessant kan zijn!
Seizoen 3 aflevering 4 van WidowTalk: 'Wandelen maakt dat ‘het’ gaat stromen'
Ga hier naar de 5e aflevering van seizoen 3
Of luister hier eerst de trailer
Met WidowTalk maken we podcast afleveringen waarin we met elkaar over onze ervaringen praten of relevante partijen en dienstverleners interviewen.
Wil je geen aflevering missen, klik dan op volgen in de app waarmee je WidowTalk luistert.
Heb je een suggestie? Laat het ons weten via: marianne@widows4widows.com
Laat vooral een review of beoordeling achter, we zijn benieuwd naar je mening!
