Zitter en levenslessen in het verlies van je partner? Brengt dit verdriet je verder, maakt het inderdaad sterker en word ik er beter van?
In deze aflevering van de WidowTalk ga ik, Marianne Heemskerk, in gesprek met Jacqueline Lammers. Ik zie Jacqueline als een life coach die je leert te leven vanuit je eigen waarheid. Die waarheid is vaak diep verstopt en moeilijk te vinden of te herkennen. En dat levert problemen op. Het verlies van je partner doet ook veel met jouw eigen waarheid. Want opeens ben je je maatje kwijt en schiet je makkelijk in de slachtoffer rol. Een rol van waaruit je niet verder kan groeien. Dan moet je die rol toch eerst achter je laten. Met Jacqueline bespreek ik het trauma van verlies, wat het met je doet en wat je er van kan leren. Hoe trauma je kan helpen je eigen waarheid helderder te krijgen en verder te groeien als mens. Klinkt een beetje vaag? Misschien wel, maar gewoon luisteren en dan word je er vanzelf door gegrepen 
Wederom een mooie aflevering van WidowTalk voor iedereen die er voor open staan om net even wat dieper te duiken in wie je bent, wie je kan zijn en wat de ervaringen die je opdoet voor je kunnen betekenen. Op de website vind je ook blogs van Jacqueline en binnenkort ook aanbiedingen voor een sessie bij haar en haar boeken. Volg je hart, het klopt en Relaties.
Seizoen 2, aflevering 1 van WidowTalk: Zitten er levenslessen in het verlies van je partner?
Ga hier naar de 1e aflevering van seizoen 2
Of luister hier eerst de trailer
Met WidowTalk maken we podcast afleveringen waarin we met elkaar over onze ervaringen praten of relevante partijen en dienstverleners interviewen.
Wil je geen aflevering missen, klik dan op volgen in de app waarmee je WidowTalk luistert.
Heb je een suggestie? Laat het ons weten via: marianne@widows4widows.com
Laat vooral een review of beoordeling achter, we zijn benieuwd naar je mening!
Een biografie of herinneringsboek is toch alleen voor bekende mensen? Kan een gewone burger het ook doen? Maar waarom dan, is dat niet een beetje overdreven?
In deze aflevering van de WidowTalk ga ik, Marianne Heemskerk, in gesprek met Hanneke Kiel. Hanneke verzorgt herinneringsboeken voor mensen die daar waarde aan hechten. Die redenen om zo’n boek, of magazine, te laten maken zijn heel breed. Hanneke doet het uiteraard voor mensen die nog leven en graag hun leven willen optekenen. Ze doet dit ook voor mensen die weten dat ze gaan overlijden of voor de nabestaanden na het overlijden van hun dierbare.
Omdat het mooi is om zo’n boek of magazine te hebben. Om het leven van de persoon die er niet meer is om het zelf te vertellen, te eren en in de herinnering te houden voor iedereen die er van wil mee genieten. Zodat mensen de verhalen die Hanneke optekent en de foto’s die bijgevoegd worden kunnen koesteren. Dit is met recht een zeer mooie nalatenschap voor familie, vrienden en bekenden.
Wederom een mooie aflevering van WidowTalk waarin we meer horen over het maken van een herinneringsboek en wat voorbeelden van mensen die in het kader van overlijden zo’n boek door Hanneke hebben laten maken.
Aflevering 13 van WidowTalk Is een Herinneringsboek ook voor normale mensen? Weer een interessante aflevering van WidowTalk!
Ga hier naar de 13e aflevering van WidowTalk
Of luister hier eerst de trailer
Deel deze link vooral met mensen voor wie dit belangrijk kan zijn.
Wil je geen aflevering missen, klik dan op volgen in de app waarmee je WidowTalk luistert.
Heb je een suggestie? Laat het ons weten via: marianne@widows4widows.com
____
WidowTalk
Met WidowTalk maken we podcast afleveringen waarin we met elkaar over onze ervaringen praten of relevante partijen en dienstverleners interviewen.
Kan een weduwnaar opnieuw een grote liefde krijgen?
Hoe is het om op een weduwnaar verliefd te worden? Of met een weduwnaar een relatie te krijgen? Dat is anders dan met bijv. een gescheiden man, want een weduwnaar is totaal ongewenst zijn partner verloren en er is geen enkel contact meer mogelijk. Er is vaak een tastbare herinnering aan de overleden partner in huis. En daar loop jij als nieuwe partner tegenaan. Wat kan je wel of niet zeggen. Wat wil je wel of niet accepteren. Denk aan herkenning overlijdensdag, verjaardag etc etc.
Ik, Marianne Heemskerk van Widows&Widowers praat hierover met Nelleke Keizer. Ze is getrouwd met een weduwnaar en ze interviewt zelf ook vrouwen die een relatie hebben met een weduwnaar. Dat is eigenlijk ook weer een lotgenoten groep, net zoals Widows&Widowers dat is…
Met Nelleke bespreek ik de ups and downs. We hebben allebei weinig filter en kennen elkaar al wat beter. Dat geeft een mooi randje en indringende verdieping aan dit gesprek.
Aflevering 12 van WidowTalk, een gesprek met een lach en een traan. Duidelijk weer een aflevering Gluren bij de Buren. Heel veel dank aan Nelleke voor haar openheid.
Ga hier naar de twaalfde aflevering van WidowTalk
Of luister hier eerst de trailer
Deel deze link vooral met mensen voor wie dit belangrijk kan zijn.
Wil je geen aflevering missen, klik dan op volgen in de app waarmee je WidowTalk luistert.
Heb je een suggestie? Laat het ons weten via: marianne@widows4widows.com
____
WidowTalk
Met WidowTalk maken we podcast afleveringen waarin we met elkaar over onze ervaringen praten of relevante partijen en dienstverleners interviewen.
'Buiten zijn is goed voor je', zegt men altijd. 'Wandelen haalt je uit je hoofd en brengt je tot rust', is er ook zo een. En het wordt niet voor niets gezegd. 'Het is echt zo', zegt wandelcoach Inge Loman van Offliner.
In aflevering 11 van WidowTalk ga ik, Marianne Heemskerk van Widows&Widowers, in gesprek met Inge Loman van Offliner. We praten over het werk van Inge in de zorg en als coach. Ze vertelt over haar wandelcaching. Omdat het beter leek te werken om mensen met zorgtaken, in de zorg of als mantelzorger, in groepjes of individueel mee naar buiten te nemen. Omdat je buiten makkelijker praat. Gezellig naast elkaar lopend, de wind door je haren, soms misschien de regen in je gezicht. Dan voel je minder barrières en kom je sneller en beter tot de kern.
Een interessant gesprek over deze mogelijkheid van coaching, die ook voor weduwen en weduwnaars heel fijn kan zijn. Zeker als je ook de zorg voor je overleden partner hebt gehad, maar ook als dat niet zo was kan het verlichting brengen.
Om dit te ervaren organiseert Widows&Widowers in samenwerking met Offliner op 23 april de zgn. Widow&WidowersWalk. Zie bijgaande link voor meer informatie. Leden van W&W hebben een ledenvoordeel. Wellicht reden om lid te worden…
Luister naar deze 11e aflevering van WidowTalk, Wandelend kom je verder, over weer een andere manier om nabestaanden die hun liefde zijn verloren te ondersteunen. Je kan ook merken dat Inge een coach is want ze krijgt mij aardig aan het praten… Dus ook weer even Gluren bij de Buren, dat vinden we stiekem toch leuk?
Ga hier naar de elfde aflevering van WidowTalk
Of luister hier eerst de trailer
Deel deze link vooral met mensen voor wie dit belangrijk kan zijn.
Wil je geen aflevering missen, klik dan op volgen in de app waarmee je WidowTalk luistert.
Heb je een suggestie? Laat het ons weten via: marianne@widows4widows.com
____
WidowTalk
Met WidowTalk maken we podcast afleveringen waarin we met elkaar over onze ervaringen praten of relevante partijen en dienstverleners interviewen.
Hoe herinner jij je dierbare overleden partner?
Hoe herinneren de kinderen zich hun overleden vader of moeder?
Een gat in de herinnering kan grote emotionele problemen geven. Veronique Amerika van Leaves of Memory heeft hier iets moois voor bedacht.
Veronique Amerika is op 14 jarige leeftijd haar vader verloren. Nu is ze midden 30 en nog steeds bezig om herinnering aan haar vader te verzamelen. Omdat ze dat fijn vindt en omdat ze dat nodig heeft. Liefst ook herinneringen van anderen, zodat het beeld zo compleet mogelijk wordt. Aangevuld met oude foto’s is het nog mooier. Ze heeft hier een mooi boek voor gemaakt. Nu is het nog geschreven op Vaders maar ze gaat dat nog aanpassen naar Moeders en de kans is groot dat er nog andere varianten gaan volgen.
Marianne Heemskerk van Widows & Widowers gaat hierover in gesprek met Veronique Amerika.
Hoe het zo is gekomen dat ze na 20 jaar met dit boek is uitgekomen. Wat betekent het bestaan van Leaves of Memory.
Ze vertelt hoe ze vroeger brieven schreef aan haar vader, die bewaarde en soms bewust liet liggen zodat haar moeder ze kon lezen en zien waar ze mee worstelde. Hoe fijn het is als de ouders van de overledene er ook in kunnen schrijven en de bijzondere gesprekken die dit oplevert. Een boek dat een rondje langs de mensen maakt die iets toe kunnen voegen en dat zo veel mensen raakt.
Een mooi en kwetsbaar verhaal met een nog mooiere uitkomst. Een werkelijk prachtig boek dat we binnenkort via onze shop zullen gaan aanbieden.
Luister nu naar deze aflevering van de podcast WidowTalk om over haar ervaringen te horen en dit mee te nemen in je bagage. Wellicht kan je er een ander mee helpen.
WidowTalk aflevering 10, Hoe houd ik de herinnering levend en hoe maak ik de herinnering zo compleet mogelijk?
Ga hier naar de tiende aflevering van WidowTalk
Of luister hier eerst de trailer
Deel deze link vooral met mensen voor wie dit belangrijk kan zijn.
Wil je geen aflevering missen, klik dan op volgen in de app waarmee je WidowTalk luistert.
Heb je een suggestie? Laat het ons weten via: marianne@widows4widows.com
____
WidowTalk
Met WidowTalk maken we podcast afleveringen waarin we met elkaar over onze ervaringen praten of relevante partijen en dienstverleners interviewen.
Hoe vertel ik het de kinderen, of houd ik het juist bij ze weg?
Hoe betrek je kinderen bij het afscheid van je partner? De neiging is alles ver bij ze vandaan te houden. Om ze te beschermen. Maar bescherm je ze wel als je ze niet bij het proces betrekt? Geeft dat niet juist een soort vertrouwensbreuk?
Bianca Krol kan hierover mee praten. Toen haar man plotseling ziek werd stond haar leven op de kop. Met zeer jonge kinderen en de rollercoaster van een echtgenoot die ziekenhuis in en uit ging.
Hoe vertel je het de kinderen? Nou gewoon, zoals het is. Niet meer en niet minder. Kinderen kunnen meer aan en begrijpen meer dan volwassenen vaak aan willen nemen.
Marianne Heemskerk gaat hierover in gesprek met Bianca Krol. Met haar pedagogische achtergrond heeft ze haar kinderen bij alles betrokken. In Jip & Janneke taal alles uitgelegd en er open over geweest. Dat heeft voor dit gezin goed gewerkt. De uitslag is helaas hetzelfde, haar man - de papa van de kinderen - is er niet meer. Maar er kan over gepraat worden en de kinderen zitten niet met hiaten in hun beleving.
Bianca is zich daarna gaan richten op het begeleiden van mensen met (aankomend) verlies en dan met name als er kinderen in het spel zijn. Weer een mooi voorbeeld van een carrière switch na het eigen verlies. Na het overlijden van je man, anderen helpen hoe een (naderend) verlies aan te pakken in de communicatie met de kinderen
Luister nu naar deze aflevering van de podcast WidowTalk om over haar ervaringen te horen en dit mee te nemen in je bagage. Wellicht kan je er een ander mee helpen.
WidowTalk aflevering 9, 'Hoe vertel ik het de kinderen of houd ik het juist bij ze weg?'
Ga hier naar de negende aflevering van WidowTalk
Of luister hier eerst de trailer
Deel deze link vooral met mensen voor wie dit belangrijk kan zijn.
Wil je geen aflevering missen, klik dan op volgen in de app waarmee je WidowTalk luistert.
Heb je een suggestie? Laat het ons weten via: marianne@widows4widows.com
____
WidowTalk
Met WidowTalk maken we podcast afleveringen waarin we met elkaar over onze ervaringen praten of relevante partijen en dienstverleners interviewen.
Verlies hoort bij het leven. Verstandelijk weten we dit allemaal. Kijk maar om je heen tijdens het verstrijken van de seizoenen. Hoe vaste planten volop bloeien en hun mooiste kant laten zien in de zomer, om in de winter volledig te verdwijnen, waarna ze even zo vrolijk weer terugkomen bij het aanbreken van de lente.
Het lijkt allemaal zo moeiteloos te gaan. Waarom is dat bij ons alles behalve het geval? Wat maakt dat rouw bij ons vaak zo lastig is en allesbehalve moeiteloos? Helaas hebben we dat te danken aan het orgaan waar we meestal zo blij mee zijn: ons brein. Wat gebeurt daar eigenlijk?
Marjo had haar leven weer aardig op de rit staan. Het was nu bijna twee jaar geleden dat ze haar partner had verloren en haar wereld tot stilstand kwam. Maar Marjo was niet bij de pakken neer gaan zitten. Haar omgeving had met bewondering gekeken hoe ze stap voor stap alles weer opgepakt had.
In de aanloop naar het overlijden van haar man was ze volledig gericht geweest op de laatste dagen. De korte tijd die ze nog samen hadden, had ze geprobeerd zo prettig mogelijk te maken, waarbij al haar energie en aandacht daar naar toe was gegaan. Niet zo vreemd dat ze na het overlijden in een enorm gat dreigde te vallen. Niet alleen het verlies van haar maatje viel zwaar. Ze had ineens ook veel te veel tijd om daar bij stil te staan.
Dus had ze zich volledig gestort op alles wat op haar af kwam: financiën die geregeld moesten worden, bankzaken waar ze zich nooit mee had bemoeid, uitzoeken van al zijn spullen. Ze had het ene na het andere onbekende terrein betreden op een manier die haar omgeving verbaasd had doen toekijken. Het was alsof ze er een missie van had gemaakt om niet te blijven hangen in de onmacht van alle zaken die op haar afkwamen.
Na anderhalf jaar had Marjo haar leven weer aardig op de rit. Alle losse eindjes waren afgehandeld en het werd tijd om het laatste punt aan te pakken waar ze nog niet aan toe was gekomen: voor het eerst alleen op vakantie gaan.
Hoewel het onwennig was, had ze er ook ontzettend veel zin in. En ze had de afgelopen tijd zoveel dingen gedaan die voor haar onwennig waren, dat ze er vanuit ging dat dit ook wel goed zou komen. Ze had een weekje geboekt in de Eiffel, waar ze naar hartenlust kon wandelen. Marjo keer er naar uit dat ze weer eens heerlijk de natuur in kon trekken, en had een hotel geboekt dat er knus uitzag en het vervoer regelde naar verschillende mooie wandelroutes.
De eerste drie dagen waren geweldig. Ze genoot ervan dat ze niets hoefde te doen, maakte kennis met leuke hotelgasten en haalde haar hart op in de natuur. Ze was dan ook helemaal niet voorbereid op de leegte die hier overviel op de vierde dag. Ze had inmiddels haar draai gevonden en het onbekende was eraf. Ze voelde zich comfortabel toen ze zich die ochtend klaar maakte voor haar wandeling door de duivelskloof.
"Leegte is duizend keer zo veilig als verdriet"
Han Kooreneef
Nog niet halverwege haar wandeling werd ze plotseling bevangen door een gevoel van leegte. Het was alsof de zon, die volop scheen, achter een wolk verdween en een kilte maakte zich van haar meester, die ze maar niet af kon schudden. De schitterende uitzichten, ruwe rotsen, avontuurlijk lonkende paadjes, konden haar ineens niet meer bekoren en onder een overhangende rots kroop ze in elkaar en kwamen alle emoties in golven over haar heen. Ontredderd zat ze huilend in het zachte mos. Ze kon niet anders dan het over zich heen laten komen. Er was geen stoppen aan. Wat was dit?
Marjo was even ontredderd als verbaasd. Hoe was het mogelijk. De afgelopen jaren had ze alles zo voortvarend aangepakt en de ene na de andere uitdaging geslecht. En notabene op vakantie was het alsof ze helemaal teruggeworpen werd. Net toen ze zich heerlijk ontspannen en comfortabel voelde.
En dat is ook precies waarom het haar nu overkwam. Al kon Marjo dat op dat moment niet plaatsen. Want gedurende de eerste tijd had haar brein op standje overleving gestaan. Het bezig blijven zorgde ervoor dat ze de tijd niet had om uitgebreid bij haar verdriet stil te staan. Er was zoveel dat geregeld moest worden en alles was nieuw voor haar. Kees, haar man, had altijd zoveel gedaan waar zij zich nooit mee bemoeid had. Toen de aanslag voor de erfbelasting op de mat viel had ze zich geen raad geweten. Maar ze moest er toch op één of andere manier soep van zien te maken. Het zich vastbijten in dit soort zaken maakte dat haar brein druk bezig gehouden werd en de kans niet kreeg om écht bij de pijn en het verdriet te komen.
En zo was er telkens wel weer iets nieuws om aan te pakken. Het werd voor haar een sport om alle aspecten van haar nieuwe zelfstandigheid één voor één op te pakken. Maar in feite was het ook een vlucht geweest om controle te houden over de emotionele achtbaan. In haar hoofd kon ze niet alles tegelijk. En met rationele zaken bezig zijn, hield haar amygdala een beetje in bedwang.
Ken je dat? Soms komt alles tegelijk op je dak en ben je vooral bezig om je hier doorheen te werken. En op het moment dat je er doorheen bent en voorzichtig weer eens adem kunt halen, komt de man met de hamer. Alsof je brein op de rem trapt en je vermanend toespreekt. “Ik heb je de kans gegeven om alles goed op te pakken, anders zou het wel heel veel worden. Maar dat betekent niet dat je het verder volledig kunt negeren. Nu alles op de rit staat, pakken we dit proces weer op”. En voordat je het weet zit je midden in de emotionele achtbaan die je zo lang hebt weten te vermijden.
Ons brein bestaat uit verschillende delen. Het oudste deel regelt met name onze overleving. Hoewel dit maar een klein onderdeel van ons brein is, is het ook meteen het belangrijkste. Hierin wordt alles supersnel en automatisch in gang gezet om onze kans op overleven te maximaliseren. Dit deel wordt ook wel ons ‘reptielenbrein’ genoemd en hier zit belangrijke instincten, zoals onze ‘fight, flight, freeze’ reactie. Deze zorgt ervoor dat we adequaat reageren op acute stress en gevaar. We hebben dan geen tijd om na te denken en dit deel zorgt ervoor dat we snel reageren.
Als er een auto in grote snelheid op je af komt rijden heb je niet de tijd om na te denken. Je springt opzij en reageert voordat je kunt denken. Een voorbeeld van de ‘flight’ reactie. Op deze momenten is er ook geen ruimte voor emoties. Die komen daarna pas aan bod.
Je hebt het misschien wel eens meegemaakt dat je in een acute situatie terecht kwam waarin direct gehandeld moest worden en dat daarna de reactie pas kwam. Ik kan mij bijvoorbeeld nog herinneren dat mijn dochter toen ze anderhalf was, tijdens vakantie met haar hoofd op de dissel van de vouwwagen viel. Op dat moment moest meteen ingegrepen worden en toen het gevaar was geweken en ze in de handen van artsen was, begon ik te trillen en kwamen de tranen pas. Een typische ‘fight’ reactie waar eerst gehandeld moest worden.
Je kunt je voorstellen dat dit overlevingsmechanisme ook wordt aangesproken op het moment dat je te maken krijgt met verlies. En wie kent niet de situatie dat je na een overlijden in eerste instantie als verdoofd doet wat gebeuren moet. Maar uiteindelijk is het ‘acute gevaar’ geweken en kan het brein uit de overlevingsstand komen. Wat dan?
Als dieren te maken hebben gehad met een acute stress reactie, zie je dat ze daarna letterlijk de spanning van zich afschudden. Ik zie het onze hond ook regelmatig doen. Ze begint met het schudden van de kop en die beweging gaat vervolgens door haar hele lijf tot het puntje van haar staart. Je ziet het prooidieren ook doen als ze zijn ontsnapt aan een roofdier. Hiermee wordt letterlijk de opgebouwde spanning in het lijf en spieren volledig losgelaten.
Wij zijn dat vermogen helaas voor een groot deel kwijtgeraakt. Hoewel er steeds meer technieken zijn die ons helpen om dat vermogen weer opnieuw aan te spreken of te ontwikkelen. Hoe dan ook, na opbouw van spanning is er ook een ontlading nodig. Denk maar even terug aan het voorbeeld dat ik eerder gaf over mijn reactie op het ongelukje van mijn dochter toen ze klein was. Toen het gevaar geweken was stond ik letterlijk te trillen op mijn benen en kwamen de tranen. Had ik die op dat moment binnengehouden, dan was ik de opgebouwde spanning niet kwijtgeraakt en had het zich ergens in mijn lijf vastgezet.
Als gevaar geweken is, komt er ruimte voor verwerking en de emoties die daarbij horen. En dat is precies was Marjo mocht ervaren toen ze tot rust kwam tijdens haar vakantie in de Eiffel. Het reptielenbrein hoefde niet meer ‘aan’ te slaan. Er was geen gevaar meer, alles kon ontspannen en daarmee brak de tijd aan om te dealen met de opgebouwde spanning. Het deel van ons brein dat onze emoties reguleert, ons zogenaamde ‘zoogdierenbrein’ komt dan aan het woord. Een deel waar we maar al te vaak de strijd mee aangaan. Want hoe vaak zien we onze emoties niet als is vervelends, storend, zwak… Noem maar op. We zitten er niet op te wachten en al helemaal niet als dit betekent dat we de pijn moeten gaan voelen die erbij hoort. We waren net zo lekker bezig. Het ging zo goed…
Maar om spanning echt uit ons lijf te krijgen, is het van belang dat we ook deze fasen doorlopen in plaats van vermijden. En verstandelijk weten we dat vaak wel, maar dat is nog even wat anders dan het ook écht doen. Want wie zit er nu te wachten op de pijn en het donkere gat waar je je in mag storten? Tenminste, zo ziet het er vaak uit als je ervoor staat.
Voor Marjo was het moment aangebroken om haar amygdala zijn werk te laten doen. Dit uit de weg (blijven) gaan zorgt ervoor dat de bijbehorende spanning opgehoopt blijft zitten. En het lijkt wel of je hierover rente verzameld. Hoe langer dit blijft zitten, hoe meer het stapelt en hoe lastiger het wordt om het aan te gaan.
Het vooruitzicht om hiermee aan de slag te gaan kan behoorlijk beangstigend zijn. Je ziet een groot gat en weet niet hoe diep het is. Je kunt niet voorbij de pijn kijken en hebt geen idee waar je je instort. Je bent bang dat je jezelf er volledig in verliest en er niet meer uitkomt. Gelukkig hoef je dit dan ook niet alleen te doen. In een veilige omgeving, met iemand die je helpt, kun je stukje bij beetje dit proces van heling doorlopen. Dit kan natuurlijk met professionele hulp, maar ook door in contact te treden met gelijkgestemden. Met mensen die het proces al eens doorlopen hebben en weten waar je doorheen gaat.
Zo wist Marjo de weg te vinden naar Widows en Widowers. De verhalen van mensen die haar proces herkenden en konden vertellen hoe zij daar doorheen waren gegaan, hielpen haar om het vertrouwen te vinden dat ook zij dit stuk recht in de ogen kon kijken. En schoorvoetend zette ook Marjo de stappen door het emotionele landschap van rouw.
In dit proces helpt het ontzettend als je een beetje snapt waar je brein vanaf komt en dit in je voordeel in te zetten. In de volgende blog volgen we Marjo nog wat verder in haar reis.
Auteur: Daniëlle Botermans van Sqribox
Kom je aan van rouw? Waar komen al die troost kilo’s vandaan en hoe kom ik er van af… Zomaar wat vragen waar veel weduwen, en ook weduwnaars, mee worden geconfronteerd.
Voor iedereen is gezond eten belangrijk, maar in tijden van rouw en verlies kom je er vaak niet toe.
Wat doet gezond eten met je en hoe maken we daar tijd voor?
Marianne Heemskerk gaat in gesprek met Antoinette Aris, van Slimmer Support. Als voedings- en vitaliteitscoach kan zij op deze vragen prima antwoord geven.
Gun het jezelf om goed voor jezelf te zorgen en dus ook goed te eten. Dat is zo moeilijk in tijden van verlies. En toch heel belangrijk zoals Antoinette uitlegt.
Hoor dit alles in aflevering 8 van WidowTalk, Kom je aan van rouw?
Luister mee en wellicht kan je er wat tips, zolang het maar gezond comfort food is...
Ga hier naar de achtste aflevering van WidowTalk
Of luister hier eerst de trailer
Deel deze link vooral met mensen voor wie dit belangrijk kan zijn.
Wil je geen aflevering missen, klik dan op volgen in de app waarmee je WidowTalk luistert.
Heb je een suggestie? Laat het ons weten via: marianne@widows4widows.com
____
WidowTalk
Met WidowTalk maken we podcast afleveringen waarin we met elkaar over onze ervaringen praten of relevante partijen en dienstverleners interviewen.
Hoe beleeft een weduwnaar het verlies van zijn partner en hoe pakt hij de draad weer op? Daar was ik eigenlijk wel heel benieuwd naar. Doen mannen het inderdaad anders dan vrouwen? Dat zeggen we wel altijd, maar is het ook echt zo? Ik vraag hem het hemd van het lijf….
In deze aflevering van WidowTalk ga ik, Marianne Heemskerk in gesprek met Wouter de Kleyn. Hij is jaren geleden zijn vrouw verloren en heeft hun blog over haar ziekte verder uitgebouwd na haar overlijden. Dat heeft o.a. geleid tot een column in Jan Online.
Onze eerste kennismaking was erg geanimeerd, vandaar dat deze podcast afspraak ook erg prettig verliep. Ongetwijfeld hebben we binnenkort weer voldoende stof voor een volgende aflevering. Man of vrouw, gesprekken met lotgenoten voelen vertrouwd.
Nu eerst even genieten van aflevering 7 van WidowTalk: 'Het mannelijke perspectief op het verlies van je partner.' Weer een heerlijke Gluren bij de Buren aflevering van WidowTalk.
Ga hier naar de zevende aflevering van WidowTalk
Of luister hier eerst de trailer
Deel deze link vooral met mensen voor wie dit belangrijk kan zijn.
Wil je geen aflevering missen, klik dan op volgen in de app waarmee je WidowTalk luistert.
Heb je een suggestie? Laat het ons weten via: marianne@widows4widows.com
____
WidowTalk
Met WidowTalk maken we podcast afleveringen waarin we met elkaar over onze ervaringen praten of relevante partijen en dienstverleners interviewen.
“Op een willekeurige avond belandde ik tegen middernacht in het ziekenhuis, omdat ik vond dat mijn man zichraar gedroeg. Hij had geen alcohol gedronken, zei hij, dus mijn kinderen en ik waren bang dat hij een TIA had. Daar aangekomen bleek zijn hartcapaciteit nog maar 26 procent. Extreem laag, lastig om daarmee normaal te functioneren. Hij hield zeer veel vocht vast en was in uiterst slechte conditie.
Hoewel hij de afgelopen jaren nooit had geklaagd, was zijn gedrag wel flink veranderd. En niet in positieve zin…Ook was hij veel moe en snel buiten adem. Met spoed werd hij opgenomen op de hartafdeling. Arme man. Met veel overtuiging heb ik nog een 1-persoonskamer voor hem geregeld, omdat hij zo gigahard snurkte.
“Lang verhaal kort: na 3,5 week in het ziekenhuis om te stabiliseren, vocht af te voeren en 1000 en 1 onderzoeken te ondergaan, was het tijd voor een uitgebreide openhartoperatie. Helaas is hij nooit wakker geworden uit die operatie. Hij was te lang doorgelopen zonder naar zijn lijf te luisteren. Zonder te vertellen hoe beroerd hij zich voelde, hoe moeilijk het voor hem was om de meest basale dingen te doen. Zichzelf totaal voorbij gelopen. Uit angst voor de waarheid? Omdat hij dacht dat hij Superman was? Feit is dat zijn dood niet nodig was geweest als hij beter voor zichzelf had gezorgd. Dat is zo moeilijk te verkroppen, temeer omdat ik regelmatig tegen hem zei dat hij naar de dokter moest gaan.
“Voor ons was zijn dood totaal onverwacht. Hij was een man die het leven bij de strot greep. Die iets wilde, dus het gebeurde. Zo zag ik het in elk geval. Anderen zeiden over hem: “The world was his oyster”. Dat bleek anders. Met zijn gezondheid, maar ook met zijn zaken en hoe hij ons achterliet.
“Totaal overdonderend konden wij weer naar huis. Zijn laatste berichtje was van vlak voor de operatie: ‘Ik ga nu naar beneden, tot later, ik hou van jullie’. Dat laatste zei hij eigenlijk nooit. Hoe bizar en hoe mooi dat dit dan zijn laatste woorden waren aan ons in de familie app…
“Na een week van gevoel opzij zetten en focussen op de herdenking, begon het rouwproces pas echt. De afleiding was weg. Ik hoefde niets meer te regelen, het afscheid was geweest. Er kwam steeds minder post en de bank blokkeerde de rekeningen. Ik realiseerde me dat ik zijn bank- en toegangscodes helemaal niet wist. Al snel bleek dat we er financieel heel slecht voor stonden. Ik had het idee in een andere werkelijkheid te zijn beland, maar moest me groothouden voor de kinderen. Wat te doen? Ons mooie huis verkopen was de enige oplossing. In die tijd trok ik veel op met Astrid van Heumen, een moeder van de school van de kinderen, die een maand voor mij ook plotseling weduwe was geworden. Hoe ‘toevallig’. We spraken veel met elkaar en merkten dat praten met lotgenoten veel prettiger was dan praten met vrienden of familie. Die bedoelden het goed, maar konden zulke domme dingen zeggen. In onze ogen dan. En hulp kwam zeker, maar vaak ook conditioneel. Of tijdelijk, want ja, ze hebben zelf ook een leven. Allemaal
heel logisch, maar wij waren verdoofd en wisten niet wat er over ons heen kwam. We wisten ook niet waar we behoefte aan hadden en wat er van ons werd verwacht. Er was geen draaiboek, terwijl dat zo logisch lijkt... “
Nu een dikke 2 jaar later pakken we het leven weer op. De kinderen doen het goed en ik wacht tot ze hun terugslag krijgen. Je vader verliezen als je 15 en 16 bent, gaat je echt niet in de koude kleren zitten. Maar tot op heden slaan ze zich er goed doorheen. Ik ben aardig ingestort toen ik in de
huurflat zat. Een jaar lang heb ik een teruggetrokken leven geleid en was ik alleen met het hoognodige bezig. Lang niet alle vrienden en kennissen begrepen dit. Dat ik in die tijd 20 kilo aankwam, was ook geen feest, dat is niet goed voor je zelfvertrouwen. De gevolgen van niet willen loslaten. Dan gaat je lijf ook in de bewaarstand. Nou, lekker dan… De les is dat ook ik beter voor mezelf moet zorgen.
“In deze fase was het goed om te blijven werken aan ‘Widows and Widowers’ en daarnaast te zoeken naar dingen waar ik wel blij van werd. Zo werd ik stemacteur en trouwambtenaar en ben ik in het bestuur gegaan van Villa TrösT Drechtsteden, een inloophuis voor mensen in rouw vanwege verlies.
“Langzaam kom ik weer in mijn kracht. Het leven gaat door. Zeker als je kinderen hebt. Er is geen keus. Ze rekenen op je en hebben je nodig. Juist de basale dingen in het leven bieden houvast. Ik zing in mijn koren, doe een jazzopleiding en krabbel weer op. Ik merk dat ik blij ben met mijn groei en
ontwikkeling. Zou ik deze dingen ook hebben gedaan als mijn man was blijven leven? Nee, zeker niet. En eigenlijk heb ik het idee dat ik er qua persoonlijke ontwikkeling beter op ben geworden. Hoe krom is dat…
“De Schijf van mijn Lijf van Lili en onze onderlinge connectie blijken zich op een dieper niveau te manifesteren. Het wordt me nu zo duidelijk, de verbinding tussen zelfzorg, zelfreflectie en beweging. De balans tussen voelen en denken. Ik kies er voor om weer te genieten van het leven. Ik geloof dat ik kan bouwen op mijn oerkracht en een eigen gevoel van veiligheid. Tijd voor mijn eigen gezondheid en aandacht voor mijn lichaam komen nu pas echt aan de orde.”
Bron: Column Marianne Heemskerk in Tip Magazine, maart 2023
