Wat een ervaring om de Nijmeegse Vierdaagse te lopen. 4 dagen 40 km is niet iets waar je makkelijk over moet denken, getraind zijn we begonnen aan onze tocht. Maar niets kan je voorbereiden op de impact van de wandeling met dit jaar ongeveer 47.000 andere lopers uit 80 verschillende landen. De jongste deelnemers zijn 11 jaar en de oudste was 91 dit jaar. Het is ware belevenis die zijn weerga niet kent. Het kan zelfs verslavend werken wetende dat er mensen voor een 7de, 25ste of 43ste keer mee doen. Maar zoals velen beaamde de eerste keer is de mooiste. Nou en ik kan het weten want het was mijn eerste keer dit jaar. Wow wat is het ver! Het is echt wel een stukje wandelen en jeetje wat doet het veel met je. Samen met uiteindelijk een vriendin die net als ik ook uit de omgeving van Nijmegen komt hebben we de tocht de tochten volbracht. Het is echt wel een stukje wandelen dus we hebben flink getraind om te weten wat het betekend om 40 km te lopen ….
Maar een wandeling samen inclusief de goede gesprekken tijdens een trainingsrondje is toch echt heel wat anders dan lopen tussen al die andere mensen die in voor hen moverende redenen ook zich hebben ingeschreven om deze tocht tot een goed einde te brengen.
Het doet echt wat met je wanneer je in deze mensenmassa terecht komt. Het is best intimiderend in eerste instantie. Als je voor je kijkt zie je een slang van mensen door het landschap en waneer je achter je kijkt is dat precies zo. Maar alles went en wanneer je samen ‘you never walk alone’ luidkeels meezingt met duizenden mensen dan stromen de tranen over je wangen. Naast de vrolijkheid en de gesprekken met je loop maatje zijn er natuurlijk vele warme ontmoetingen, praat je over van alles. De meest geweldige en ook zeer persoonlijke gesprekken heb je met wildvreemde mensen die net als jij op pad zijn en het beste van het leven willen maken. Maar de kennismaking met mijzelf is voor mij de meest bijzondere ervaring geweest gedurende deze 4 dagen. Op de eerste plaats was ik blij met mijn fysieke fitheid. Het lichaam kon deze ontbering goed aan. Op een enkele blaar na bleven de pijnlijke spieren en gewrichten waarvoor ik gewaarschuwd was achterwege. En een paar blaren die horen erbij. Dus de finish kwam met ieder stap dichterbij en ik vreesde geen seconde dat ik deze niet zou halen. Wel werd met iedere kilometer mij duidelijk hoe het leven mij uitdaagt en welke stappen ik na het overlijden van mijn man nog moet nemen. Tijdens de wandeling werd het ‘to do lijstje’ langer en langer. Bijna angstaanjagend wat ik nog allemaal moet doen en hoe ik het toch allemaal voor elkaar moet krijgen? Maar dat fix ik zoals ik de laatste jaren dat al heb bewezen. De verworven vrijheid, hoewel niet zelf gekozen, heeft ook zijn voordelen. Het maakt je sterk. Deze ik ben ook ik tegengekomen tijdens de wandeling, en die beviel me wel.
Op de derde dag bovenaan op een van de toppen van de Zevenheuvelenweg in de zengende hitte was ik het beu en heb ik het moment aangegrepen om die ik, het slachtoffer van mijn nieuwe werkelijkheid nu echt achter me te laten. Het is tijd om die sterke vrouw die ik jaren ben geweest en die in mij zit weer op de voor grond te laten treden. Lieve mensen wees gewaarschuwd ik ben van plan deze daar te houden zonder mijn menselijkheid te verliezen. Want de lessen van verdriet, rouw en doorzettingsvermogen die de laatste jaren dag in dag uit uur na uur mij zijn overkomen draag ik met me mee en hebben zoals iemand noemde gedurende de wandeling ook beslist louterend gewerkt. Ik ben er een completer mens door geworden.
Mijn dochter doet het komende schooljaar eind examen. En dan gaat zijn aan haar studie beginnen. Welke is nog niet bekend. Het is een voorrecht om haar hierin te begeleiden.
Wat kan er eigenlijk nog mis gaan? Het leven is een feestje, tijd is kostbaar en besteed deze wijs.
En of ik volgend jaar de Walk of the World, de Nijmeegse Vierdaagse weer meeloop, time will tell. Is het iets voor jullie. Een wandelclubje is zo opzet. Laat het me weten. Mijn conditie van lijf en geest zijn er bij iedere kilometer beslist op vooruit gegaan.
Om vooruit te komen in het leven moet je focus hebben en doelen stellen.
En stap voor stap de goede richting in gaan, dan kom je er wel.
Wij lopen de Vierdaagse mee in Nijmegen en zijn vast niet de enige weduwe en weduwnaars die zich wagen aan deze uitdaging. Dus wanneer je meeloopt, leuk en laat het ons weten. info@widows4widows.com
Van 16-19 juli 2024 is het zover en debuteer ik op mijn 55ste. Ik heb het felbegeerde startbewijs weten te bemachtigen en ben samen met een vriendin volop aan het trainen. Beide zijn we geboren en getogen in de omgeving van Nijmegen en zijn bekend met het fenomeen. Niet alleen met de eindeloze stoet wandelaars en het feest in de stad. Maar ook de eigenaardigheden zijn ons welbekend. De vele bankstellen en oude stoelen langs de route, die al dagen van tevoren worden klaargezet, door mensen die de lopers aanmoedigen de pas erin te houden. Het uitreiken van de gladiolen, bij de finish die ik als kind ook al uitreikte en die ik dit jaar zelf hoop te ontvangen. Wat een feestje zou dat zijn, wat een mijlpaal en een symbolisch nieuw begin.
Het is mijn leven, ik kan niet blijven hangen in de rouw. De eindeloze strijd om de nalatenschap is beslecht, mijn nu 17-jarige dochter gaat goed op school, is in balans en bewandelt steeds meer haar eigen pad. Het is nu aan mij om de stap te zetten. Het verleden en de herinneringen, die neemt niemand mij meer af en zal ik voor altijd blijven koesteren als een schat in mijn hart.
Toch loop ik denkbeeldig mijn vrijheid tegemoet. Loslaten is moeilijk maar noodzakelijk. Ik kan niet blijven hangen in het verleden en soms dwepen met mijn verdriet. Oh heus, dat doe ik ook. Soms zelfs omdat men het van me verwacht. Eenmaal toegegeven aan dat onwerkelijke gevoel van rouw, is ook lekker. Rouw gaat nooit weg, het blijft hangen en af en toe komt het vaak geheel onverwacht naar de oppervlakte en slaat toe. Soms is het heerlijk om jezelf er helemaal aan over te geven, dan lucht die huilbui enorm op. Maar dan is het de kunst om jezelf weer bij elkaar te pakken en dat is best een klus. Het leven gaat namelijk gewoon door, de waan van de dag overheerst en de tijd tikt.
Misschien daarom heeft het meelopen met de tocht der tochten, de Vierdaagse, zo’n aantrekkingskracht op mij. Omdat het zo symbolisch voor me is en ik geloof dat je dromen kunt realiseren door ze om te zetten in plannen en dan is het zaak deze uit te voeren. Zo ook het avontuur met Widow&Widowers. Het gaat om focus! Om vooruit te komen in het leven is het zaak doelen te stellen, de focus vast te houden. Daarna ga je stap voor stap de goede kant op, je zet door en dan kom je er wel.
Het kon niet uitblijven, maar ik moest wel eerst een startbewijs bemachtigen. En dat viel beslist niet mee. Er was een enorme run op de kaarten. Maar het is gelukt! Samen met zo’n 47.000 andere deelnemers sta ik 16-19 juli aanstaande iedere ochtend om 05.00 uur aan de start en hoop ik op vrijdag 19 juli te dansen op het Blarenbal.
Bovendien, wanneer je geboortegrond aan de route ligt, moet je toch minstens eenmaal in je leven deze wereldberoemde wandeling hebben gelopen. Niets schijnt mooier te zijn dan de vierde dag, de triomftocht de stad in, Via Gladiola. We gaan het meemaken
Er gaat een nieuwe wereld voor me open. Natuurlijk moet er getraind worden en hoe verrassend, ook hier staan de beste stuurlui veelal aan wal. Iedereen denkt met je mee en heeft een welgemeend advies hoe een perfecte training moet verlopen. Als je daar allemaal naar luistert dan kom je er nooit. Zoveel mensen zoveel meningen. En ik zal het toch zelf moeten doen.
Henriette en ik hebben een schema gevonden passend in onze agenda. Want eerlijk is eerlijk het kost echt veel tijd en de nodige effort om die kilometers te maken en de schoenen in te lopen. Wel met de juiste sokken weten we nu, een plukje wandelaars-wol doet wonderen. Ook qua kleding is het een uitdaging. Het mag niet hinderen maar we willen er toch ook leuk uitzien. En naast de pleister en het flesje water is het natuurlijk ook belangrijk om iets lekkers voor onderweg vooral niet te vergeten.
En dan komt de vraag wat nemen we mee in ons rugzakje? Want een heuptas dat gaat ons net te ver. Praktisch ongetwijfeld maar te pijnlijk op de heupen. En dan de schoenen…. Wat gaat het worden? Welke wandelschoen is goed voor mijn voeten. Hoog, middelhoog, laag of gewoon een sportschoen. Weloverwogen heb ik besloten om voor de lage wandelschoen te gaan. Hoewel ze inmiddels bijzonder comfortabel zijn gebleken en vooralsnog geen blaren hebben veroorzaakt, of is dat toch de keuze van de sok geweest, het moet gezegd worden: wat zijn ze lelijk. Maar het zijn inmiddels mijn beste vrienden gebleken tijdens de kilometers trainingsrondes die wij door weer en wind in onze benen hebben zitten.
We hebben al een paar keer flink geoefend. Er werd ons door ervaren lopers sterk aangeraden om ook een paar keer twee dagen achter elkaar te trainen. En om, hoewel we 4x40 kilometer lopen, een dag 50 kilometer te lopen. Lieve hemel, dat was heus pittig.
Om goed voorbereid aan de start te komen leek het ons een goed idee om de etappes van de Vierdaagse al te lopen. De keuze viel op dag 2 en dag 3 (de Zevenheuvelenweg door Groesbeek). Dan weten we hoe ver het echt is. Wat het is om wakker te worden na een wandeling van 40 km en om dan met frisse moed aan de volgende 40 km te beginnen. Gewoon een trainingsrondje.
Dag 1 was een mooie tocht gelukkig zonder blaren, maar fris en nat, met onweer en bliksem. Wel een prima moment om onze regencape en overschoenen te testen. De volgende dag zijn we over de beruchte Zevenheuvelen-weg door Groesbeek gelopen. Daar zal op dag drie van de Vierdaagse, wanneer ik samen met de 47.000 andere deelnemers de route loop, het hard nodig zijn om aangemoedigd te worden door het publiek. We zullen doorgaan. Waar zijn we aan begonnen. Gelukkig weten we nu wat het is en kunnen onze lijven het vooralsnog aan. Beetje stram en stijf gingen we de maandag erna gewoon weer aan het werk.
Afgelopen zondag hebben we 50 kilometer gelopen. Dat is ver. Maar het moet gezegd dan lijkt de 40 kilometer echt een stuk minder ver. Morgenstond heeft goud in de mond maar wat kan een mens verlangen naar een kopje koffie en hoe vriendelijk zijn mensen dan die dat begrijpen en je een kop koffie aanbieden. Hoe heerlijk is het om te lopen, een doel voor ogen te hebben, het lijf te voelen, de omgeving te zien en langzaam maar zeker stap voor stap ruimte laten ontstaan om de nieuwe werkelijkheid te aanvaarden en het leven weer te omarmen.
Het is nu een kwestie van vertrouwen, volhouden en het gewoon doen.
We starten dinsdag ochtend 16 juli om 17.00 uur en vrijdag 19 juli a.s. lopen we aangemoedigd door de menigte over de Via Gladiola en gaan dansen op het Blarenbal met ons Vierdaagse kruisje. Wat zal hij trots op me zijn.
Deze aflevering ga ik in gesprek met Claudia Wielheesen. Claudia is nog een hele jonge meid, 21 jaar, en al zeer actief met haar passie. Namelijk het vastleggen van voornamelijk mensen en dieren in tekeningen. Ze heeft daarvoor diverse stijlen ontwikkeld die ieder weer iets anders bieden. Op deze wijze weet ze veel mensen aan te spreken.
Seizoen 3 aflevering 11 van WidowTalk: ‘Een originele tekening van iemand die je dierbaar is, hoe mooi is dat als herinnering!? Een gesprek met Claudia Wielheesen.'
Ga hier naar de 11e aflevering van seizoen 3
Vergeet je niet te abonneren op WidowTalk, zodat je geen aflevering mist. Wil je de moeite nemen een review en beoordeling achter te laten?
Met WidowTalk maken we podcast afleveringen waarin we met elkaar over onze ervaringen praten of relevante partijen en dienstverleners interviewen.
Wil je geen aflevering missen, klik dan op volgen in de app waarmee je WidowTalk luistert.
Heb je een suggestie? Laat het ons weten via: marianne@widows4widows.com
Laat vooral een review of beoordeling achter, we zijn benieuwd naar je mening!
Reizen, Rouw en de nieuwe Realiteit
Wow …..wat een epic zonsopgang ervaar ik vandaag in de woestijn. Ik zie het licht van de dag langzaam, maar heel gestaag over de roodstenen rotsen, de strijd van het donker winnen.
Wat ervaar ik een kracht van de stilte en bewonder ik met inlevingsvermogen de vaardigheden, rituelen en de warme familiezin van de Nabatieeërs. Wat een bijzondere mensen waren zij. Innovatieve, creatieve, pionierende, fantasievolle woestijnnomaden die zich ontwikkelden tot succesvolle en tolerante handelaren. Zij controleerden met verve en veel vindingrijkheid de wierook- en specerijenhandelsroutes door Arabië en Jordanië naar de Middellandse Zee, Egypte, Syrië en Mesopotamië.
Ze wisten met hun kennis van techniek, het weinige water ingenieus op te vangen in rotsen en onderwaterbassins, voor tijden van droogte. Talloze zwaarbeladen dromedarissen met stapels geurige peperkorrels, gemberwortel, suiker en katoen op hun rug, trokken over de handelsroutes en stopten bij Hegra, de welvarende provinciestad aan de zuidelijke grens van het koninkrijk, waar ik de dag mocht beginnen.
Bijzonder om daar te staan, in hun necropolis tussen de door hen zorgvuldig uit rotsen gehouwen graftombes. Wat waren ze goed voor hun familieleden die hen waren ontvallen. Heel indrukwekkend. Ook na 2000 jaar gemakkelijk voor te stellen dat de omgeving was vervuld met mensen uit alle windstreken. Een stad waar ruimte was voor verschillende culturen, een bruisende plaats vol levenslust.
Dit alles terug te zien aan de toegangspoorten van de tombes. Het feit daar in Saudi Arabië te zijn heeft me inspiratie en courage gegeven om vooral door te gaan. Er zijn tenslotte voldoende reden om het leven te blijven omarmen. Die eindeloze vlakte heeft me nederig doen voelen maar heeft me ook tot mezelf gebracht en om mezelf eindelijk weer ruimte te geven, lijkt het alsof ik de controle weer terug kan pakken. En dat voelt alsof het geluk weer met mij is.
Wie weet ben ik vluchtig aangeraakt door de geest van HINAT, een vrouw die meer dan 2000 jaar geleden, haar laatste adem uitblies.
Ja inderdaad, reizen betekent leven. Het is goed om uit de comfortzone te stappen, elders dan thuis adem te halen, om de sensatie te voelen dat het leven eigenlijk een avontuur is om ten volste te beleven. Niemand anders is tenslotte de hoofdpersoon van jouw eigen verhaal, dat leven heet.
De strijd van het licht en het donker is zo gelijk aan mijn emoties en gevoelens. Het ene moment boordevol levenslust, verlangen en zelfvertrouwen. Een ander moment zo onzeker, vol vragen en met dat nare gevoel van eenzaamheid. Jeetje, wat heb ik het leven lief en mis ik mijn geliefde die het leven achter zich liet.
Na de verstilde wandeling door de woestijn bij Hegra was er ineens ook voor mij weer ruimte voor het licht. Meer en meer herken en erken ik mijn rouw en de nog steeds onwerkelijke maar nieuwe realiteit. Die ik van lieverlee steeds meer en meer omarm.
Want ‘deep down’ ook na 4 jaar, voel ik me nog altijd een beetje schuldig wanneer ik het leven wel omarm en probeer te genieten. Juist na het overlijden van mijn lief, beleef ik iedere ademteug veel intenser. Meer dan ooit besef ik me dat mijn tijd kostbaar is. Daarom sta ik veel bewuster in de realiteit, herken ik mijn prioriteiten en is mijn agenda veel meer in balans. Hoewel…. die is wel erg vol.
Eigenlijk of wellicht eindelijk realiseer ik me hier in de verstilde woestijn, kijkende naar het eeuwige spel tussen licht en donker, dat ik nauwelijks ruimte heb gelaten in mijn agenda voor mijn rouw.
Zoals velen heb ik onbewust de keuze gemaakt om de stoere en stevige vrouw te blijven die ik altijd geacht ben te zijn. Ik word gezien als een flinke meid, was trots en wilde sterk zijn voor mijn dochter. Mijn ouders en mij zus wisten beter maar lieten mij in de waan. Ze klaagden niet omdat ik te weinig aandacht voor ze had, hadden geen oordeel, ze waren geduldig en vingen me vooral op wanneer ik er even doorheen zat.
Soms om samen gezellig een hapje te eten, een knuffel of een zogenoemd goed gesprek. Dat doen ze nog steeds. Zo ook, een enkele van mijn dierbare vrienden en vriendinnen. Maar de meeste zagen en herkenden de vrouw die ik altijd was geweest. Gek eigenlijk, ze zouden toch beter moeten weten. Opvallend vind ik, en heus ik draag het ze niet na, ik begrijp het zelfs, maar ze vragen nooit eens, hoe het nu echt met mij gaat. En dat creëert afstand en zo verworden ze tot de passanten van je leven. Jammer… maar ook goed omdat er dan uit het niets ineens nieuwe andere bijzonder aardige mensen op je pad komen. Je krijgt voor je het weet nieuwe vrienden en vriendinnen als je de stap uit de comfortzone weet te maken. Soms zijn het lotgenoten.
Kortom, ik ben gewoon doorgegaan. Heb gedaan wat er gedaan moest worden. Het allerbelangrijkste. Ik heb mijn dochter opgevangen. Ik heb haar mijn tijd en aandacht gegeven en begeleid in haar rouw. Ik heb haar beschermt en weggehouden van de narigheid. Haar rugzakje was en is al vol genoeg. Een vader die na bijna 2 jaar zwerven besloot zijn reis elders voort te zetten. Dat is nu alweer 4 jaar geleden. Dat is moeilijk te bevatten, laat staan voor een 13-jarig meisje. Na bij elkaar 6 jaar alleen en later, kan ik zeggen dat het me redelijk is gelukt haar leven in balans te brengen.
Ze is een vrolijke tiener die het gelukkig goed doet op school. De keuze van mijn man heeft enorm veel impact op het leven en welzijn van alles en iedereen die van hem heeft gehouden maar zeker en uit ervaring op de ontwikkeling en het leven van een jong meisje, mijn lieve dochter.
Maar ook op mij, wat heeft het met mij gedaan? Die tijd komt nooit meer terug en ik had de laatste 4 jaar nodig om van overleven weer tot mezelf te komen. En daar in de woestijn is het me gelukt. Ik heb mezelf hervonden, zet de schouder er onder, we gaan er samen iets moois van maken.
‘We are the privileged, we are among the living!’
Astrid van Heumen
Vroeger zei mijn oma het al, maart roert zijn staart en april doet wat ie wil….
Dit gaat over het weer. Ja waar moeten we het anders over hebben. Want inderdaad wat duurt het lang voor de lente doorzet dit jaar. Misschien komt het door mijn gemoedstoestand of is het echt allemaal een beetje ‘gloom and doom’.
De grijsheid van de dag geeft zo goed aan hoe ik me voel deze dagen. Gevoelig voor wat er allemaal om me heen gebeurt maar ook wat er in mijn hoofd zich af speelt. In de nacht komen de spoken, de herinneringen plagen mij en houden me uit de slaap. Maar ook wat er uit het nieuws allemaal tot ons komt. Hoe kom ik weer terug in balans, het ritme maar vooral die hele eigen vertrouwde bubbel, zonder alle narigheid van buitenaf. We hebben het tenslotte al genoeg aan onszelf, nietwaar?
Het zijn tenslotte verontrustende tijden, waar zijn we nog veilig? De wereld staat in vuur en vlam, de drones vliegen af en aan, een nieuw kabinet is nog immer niet geformeerd, het weer is onstuimig en onrustig, regen in de woestijn en al dan niet bewust aangestoken vuur vernietigt 400 jaar geschiedenis in Kopenhagen. De tot de verbeeldingsprekende drakentoren, een eeuwenoud punt van herkenning is naar beneden gestort en daarmee ook voor een moment de moed als lood in mijn schoenen. Niet eens de oorlog in de Oekraïne noch de afschuwelijke beelden uit Gaza heeft me stuk kunnen krijgen. Hoe dan? Waarschijnlijk omdat de teloorgang samen met zoete herinneringen verbonden aan mijn man, het sprookjesachtige nooit veranderende beeld, zo kenmerkend voor het kalme onderkoelde Noorden van de Noormannen, plots zo ruw is verstoord.
Of zit ik gewoon niet goed in mijn vel. Ik moet tenslotte hoesten, heb last van keelpijn en ongekend snel tranende ogen.
Thuis overheerst de nieuwe werkelijkheid. Soms denk ik best knap allemaal hoe ik de ballen in de lucht kan houden. Maar jeetje, wat een verantwoordelijkheden en een hoge kosten brengt het allemaal met zich mee. Het huishouden, de boodschappen, het gas water en licht. En dan het vervoer. Wow…. hoe houden we het allemaal vol?
Het leven is een feestje, maar voor het ophangen van de slingers heb ik bijna geen tijd. Ik geef toe ik sta gewoon in ‘the survival modus’. En dan moet je wel oppassen niet bitter te worden. Het is heel eerlijk best vreselijk lastig als je beseft dat je het echt allemaal alleen moet doen.
Die lieve vriendinnen die maar zelden nog van zich laten horen of die zonder enig empathisch vermogen vragen hoe het vrijgezellenbestaan bevalt…. Echt je zou ze toch?
Maar ze bedoelen het heus niet kwaad, ze weten niet beter of zich geen houding te geven. Zo praat ik hun gedrag goed, anders houd ik geen vrienden meer over. Maar heb ik die eigenlijk dan nog wel? Ik moet echt oppassen niet te emotioneel te worden. Voor ik het weet heb ik een burn-out, als ik zo doorga….
Laatst bekende een vriendin notabene me best jaloers te zijn op mijn herwonnen vrijheid. Echt ze hebben geen idee waar ze het over hebben. Maakt allemaal niet uit, maar wij weten wel beter. Toch doet het pijn, heus, het steekt.
Gelukkig zijn er ook die echte onverwachte lieve schatten die soms uit het niets vragen hoe het gaat met mijn dochter. Heel lief maar waarom vraagt niemand aan mij hoe het met mij gaat?
Ja en hoe gaat het met mijn dochter? Nou heb je even? Hoe gaat het met een tiener, boordevol emoties en rond gierende hormonen die zich realiseert wat er echt gebeurd is toen haar vader besloot zijn onomkeerbare keuze te maken? Die snottert en koortsig is en al voor de tweede dag in bed blijft en niets tot weinig eet?
En hoe het met mij gaat?......
Gewoon doorgaan met dezelfde symptomen als mijn dochter, meer zit er vandaag niet in.
Dus ook ik besluit naar bed te gaan. Best lekker om je zo, met een goed en eerlijk excuus even terug te trekken in de slaapkamer. De telefoon op zacht en laptop ver uit de buurt. Verheug me gewoon op een beetje rust, misschien een middagdutje?
Opeens gaat de deur heel stilletjes open en daar staat ze dan, mijn lieve kind. Met twee glaasjes water in haar handen vraagt ze of ze erbij mag liggen. Ik sla het bed open, natuurlijk lieverd. We nemen een slokje water en doen een middagdutje. Later die dag liggen we super ontspannen en nog een beetje koortsig gezellig een filmpje te kijken op de laptop van mijn dochter.
“Wat fijn hè mama, om samen een dagje ziek te zijn. Zo gezellig, misschien moeten we dat maar wat vaker doen? Pfff ze moest eens weten hoe blij ik was met de goede uitslag van de mammografie. Ja het leven is een feestje! Dochterlief en ik, wij redden het samen wel. Wij hebben het leven, wij hebben elkaar en we hebben er zin in om er wat moois van te maken.
Deze aflevering ga ik in gesprek met Jan de Vries van StijgCoaching. Jan heeft in Den Ilp, onder de rook van Amsterdam, een mooi bedrijf met Friese Paarden. Met Jan praat ik over hoe hij zijn paarden inzet om mensen te coachen en begeleiden. Paarden geven je feedback, paarden communiceren met je zonder te oordelen. Paarden laten je voelen of je bij jezelf bent of bij jezelf wegvlucht. Paarden kunnen je troost bieden. Door te communiceren met paarden kan je opeens tot inzichten komen die voorheen onvindbaar leken.
Seizoen 3 aflevering 10 van WidowTalk: 'Paardentherapie voor mensen met verlies. Een gesprek met Jan de Vries'
Ga hier naar de 10e aflevering van seizoen 3
Of luister hier eerst de trailer
Vergeet je niet te abonneren op WidowTalk, zodat je geen aflevering mist. Wil je de moeite nemen een review en beoordeling achter te laten?
Met WidowTalk maken we podcast afleveringen waarin we met elkaar over onze ervaringen praten of relevante partijen en dienstverleners interviewen.
Wil je geen aflevering missen, klik dan op volgen in de app waarmee je WidowTalk luistert.
Heb je een suggestie? Laat het ons weten via: marianne@widows4widows.com
Laat vooral een review of beoordeling achter, we zijn benieuwd naar je mening!
