Het moet me gewoon even van mijn hart.
Het verlies van mijn man is inmiddels alweer 4 jaar geleden en toch zijn er momenten dat je overvallen kan worden door rouw. Het verlies doet soms zo'n pijn en het doet me verdriet als ik zie hoe mijn tienerdochter zich moedig door de emotionele rollercoaster heen worstelt. Maar wat ik nu zo gek vind, er zijn zo weinig vrienden, vriendinnen of zelfs familieleden die eens oprecht naar vragen, hoe het met mij gaat. Het leven gaat door, dat realiseer ik me natuurlijk terdege, maar toch... is dit iets wat jullie herkennen?
