Hallo iedereen,
Het is weer 2 jaar voorbei sinds mij man Harri overleed.
Ik doe mijn best te overleven...want al die veranderingen en eenzaamheid horen erbij. Ik moet verder ... dan alleen en soms is het heel zwaar maar ik weet het is natuurlijk zo ik moet overleven en soms aan al die gevoelens toegeven maar ik ben een vechter van nature en het lukt mij aardig maar soms zeg ik tegen mijzelf zeur niet mens er zijn mensen die het veel moelijker hebben dan jij! Eerste jaar gaat of je verdoofd bent er zijn gasten maar ook lala...ik heb veel humor.
Tweede jaar ook moelijk maar ik ging meer ondernemen...meer onder mensen zijn...er bestaat klup.nl Daar kan jeje aanmelden en af en toe iets leuks doen. Ik ben bij een Psychiater geweest en ookbij een "Verdriet verwerking" groep geweest. Uuitendelijk moet je het zelf doen.
Ik ben benieuwd hoe de andere weduwen en weduwenaars het doen.
Hartelijke groet van mij,
Zara.
Bedankt voor jullie e-mail nieuws brief over wat jullie voor ons kunnen betekenen en het is veel zo te zien.
Ok...dubbel verzonden.
Ja ik wist niet datvrouwen zo n pijn doet
Als een knoop in m’n maag
Als ik een lied hoor, als ik zie dat iemand t zelfde shirt draagt als m’n man had, als ik stelletjes zie
Niet meer samen een wandeling maken, op n terrasje zitten, samen uit eten
Bij mij is t nog vers
2 mei van dit jaar. Had gehoopt dat t in de loop van het jaar minder zal zijn, maar als ik jouw verhaal lees, is dat niet zo
Sterkte voor iedereen die rouwt om hun partner
Jeetje dat is een tijdje geleden dat ik het forum heb aangesproken. Maar we zijn er weer hoor! Het is voor mij persoonlijk nu 4 jaar geleden dat mijn man zelf besloot uit het leven te stappen. Met vallen en opstaan heb ik het leven weer op de rit gekregen en geniet ik ook van de kleine dingen. Maar het verdriet blijft en het gemis is soms ondragelijk - zoals op onze trouwdag - ja toen kwam ineens het besef hoe gelukkig we samen waren.... Toch zijn het voor mij de herinneringen en de daarbijbehorende tranen en soms ook een glimlach die het leven mooi maken. Hoe veel ik mijn lief sons ook mis....