Hiep, hiep, hoera! Wow, mijn dochter is inmiddels 18 jaar. Wat een emoties, wat een tranen maar ook wat een vreugde om de vrijheid te hebben de wereld open tegemoet te kunnen treden om wat van het leven te gaan maken. Maar ook de stress! Want wat een veranderingen allemaal. Hoe gaan we die jongvolwassenen begeleiden als bezorgde ouder. Met wie overleg ik? Wat te doen na het eindexamen, welke studie gaat het worden?
Wat doe je als ouder, die er helemaal alleen voor staat, met al die vragen. Niet alleen al die vragen over wat er geregeld moet worden. Ook de vragen of het allemaal wel goed gaat met je kind. Ze krijgen ineens zoveel verantwoordelijkheden en ze hebben met het verlies in hun leven al zo veel extra op hun bordje. Herkenbaar?
Vragen die bij mij over de keukentafel vliegen of in staccato in de app even worden gesteld. De emotionele en bevlogen discussies over welke studie dan toch de voorkeur heeft. De onzekerheden van de ‘boze buitenwereld’ die eigenlijk toch ook aantrekkelijk is. Het avontuur lonkt…. Meestal denk ik dan ‘Ach het zal allemaal wel niet zo’n vaart lopen’ … en nu is ze ineens 18 en is het allemaal heel realistisch.
Vragen, vragen en nog eens vragen. Ben ik nog op tijd om me in te schrijven voor mijn studie? Maar hoe kan dat nu, ik weet toch nog niet wat en waar ik wil gaan studeren? Welke stad is eigenlijk de leukste studentenstad? Is er een leuk studentenhuis en moet ik dan gaan hospiteren voor een kamer? Kan ik dat wel? Nieuwe vrienden, hoe dan? Lid worden? Hoe ga ik dat dan allemaal betalen? Heb er eigenlijk helemaal geen zin in. Is het dan een idee om een tussenjaar te nemen? Weet niet eens of ik mijn eindexamen wel ga halen?
In jouw tijd was het allemaal veel gemakkelijker. De wereld zit nu zo anders in elkaar? Waarom komt er zoveel op me af. Trouwens, ik mag stemmen, dus ik weet echt wel waar ik het over heb! Ik bepaal echt zelf wel of en hoeveel alcohol ik wil drinken. Trouwens, jij zou ook eens naar zo’n festival moeten gaan, jaaahaa, een dansfeest.
Zou echt goed voor je zijn en weet je, neem dan ook een pil. Ben je ook weer eens gelukkig. Doe normaal, ja, ik weet het …. ik ken je kritiek en ik ben voorzichtig. Misschien is het nieuw voor je, maar ik mag doen wat ik wil, het is mijn lijf, mijn leven, ik heb zelfbeschikkingsrecht.
Dat hebben we gevierd, helaas, heel anders dan we ons hadden voorgesteld. Maar zoals we de laatste jaren zijn gewend, we hebben fijne herinneringen weten te maken – en petit comité. Dat hebben we ons goed eigen gemaakt.
Je inkomen gaat er op achteruit. Nabestaande pensioenuitkering verandert en deels kan het, hoewel dat varieert, stoppen. Wat een strop! Ook omdat het nabestaande pensioen al helemaal geen vetpot is.
Hoe dan? Hoe ga ik en menig ander het financieel redden? Wat kan ik doen. Wat zijn mijn rechten, wie kan ik benaderen om te weten waar ik recht op heb als weduwe. Lotgenoten zijn fijn om het gesprek mee aan te gaan. Om kennis en ervaringen te delen. Altijd goed om even ruggenspraak te hebben met elkaar. Stap over die drempel.
Een kleine greep waar naast de vragen over studie en het leven waar de 18-jarige mee te maken krijgt is bijvoorbeeld de aanvraag van een eigen zorgverzekering, de zorgtoeslag, een DigiD aanmaken als ze dat nog niet hebben, ook voor hen verandert het nabestaande pensioen, ze doen er wijs aan zich in te schrijven voor een sociale huurwoning – just in case dit over een aantal jaren nodig is.
Hebben ze een bijbaantje, vraag dan de belasting terug. 18-jarigen kunnen een tegemoetkoming scholieren of studentenfinanciering aanvragen bij DUO. Maar ze moeten er wel even voor gaan zitten om de boel te regelen en dat is tijdrovend en valt beslist niet mee. Heel eerlijk, idealiter hadden ze dat al moeten doen voor hun 18e.
Maar dat kan morgen. Nu nog even nagenieten van de fijne 18e verjaardag. Een dag die ondanks het gemis en het besef dat op alle belangrijke momenten in het leven dit zo zal blijven, een prachtige herinnering is geworden. Een afsluiting van een periode, een afscheid van een jeugd waarvan de mooie momenten gekoesterd zullen worden naarmate de jaren vorderen. Een jeugd waarbij helaas het overlijden van mijn partner een schaduw heeft geworpen en mijn dochter minder zorgeloos kon zijn dan wij als ouders hadden gehoopt en gewild.
Met hulp van mijn lieve ouders en mijn zus, haar vriendje en haar dierbare vrienden en vriendinnen hebben we met elkaar haar verjaardag liefdevol, zowel bezonnen en vol vrolijkheid gevierd. Een feestje waar haar lieve vader best van genoten zou hebben. In ons hart is hij toch van de partij geweest. En hij zal vol trots en met een hart overstromend van liefde hebben gevierd dat ons lieve kleine meisje nu is uitgegroeid tot een prachtige, sterke en gevoelige jonge vrouw die het leven met beide handen aangrijpt en het avontuur vol goede moed en jeugdige verlangens tegemoet treedt.
Je wordt binnenkort 18 jaar, hoera! Er gaan dan wat zaken veranderen. Zo ben je vanaf je 18e financieel verantwoordelijk. En je moet bijvoorbeeld een zorgverzekering afsluiten. Via onderstaande link van de Rijksoverheid vind je alle informatie, niet alleen voor jou als 18-jarige maar ook voor je ouders.
Seizoen 3 aflevering 12 van WidowTalk: ‘Na 3 jaar kun je de wereld toch wel weer aan?'
Ga hier naar de 12e aflevering van seizoen 3
Vergeet je niet te abonneren op WidowTalk, zodat je geen aflevering mist. Wil je de moeite nemen een review en beoordeling achter te laten?
Met WidowTalk maken we podcast afleveringen waarin we met elkaar over onze ervaringen praten of relevante partijen en dienstverleners interviewen.
Wil je geen aflevering missen, klik dan op volgen in de app waarmee je WidowTalk luistert.
Heb je een suggestie? Laat het ons weten via: vanheumen.astrid@gmail.com
Laat vooral een review of beoordeling achter, we zijn benieuwd naar je mening!
De W…. van het eindeloos wakker liggen….
De G van Goedemorgen geldzorgen…
De A van Actie
Wakker liggen we allemaal wel eens. Wat is de reden? Waarom liggen weduwen en weduwnaars meer dan anderen nachtenlang te draaien in hun bed? Week in week uit kruipen de nachtelijke uren voorbij en zien vele lotgenoten van ons het weer dag worden, terwijl dan net de slaap haar intrede wil doen.
Zo vergaat het mij persoonlijk ook al zo’n ruim 4 jaar. Vaak ga ik al veel te laat naar bed omdat de onrust hoogtij viert. Wanneer ik dan meestal moe het licht uitdoe, komen de gedachten, de lijstjes, de vragen, de “spinnerinnen” etc.
Slaapgebrek en slecht kunnen slapen horen bij rouw, is mij verteld. Maar dat het ook voor mij zou gelden, daar heb ik even geen rekening mee gehouden. Het is een normaal verschijnsel dat veel voorkomt bij verlies.
Allereerst is de lege plek in het grote bed voor velen van ons confronterend. Dan is er onze gemoedsrust, die veelal gepaard gaat met intense emoties en met verdriet. De befaamde ups en met name de downs houden ons klaar- en klaarwakker.
Zo in het begin van het weduwschap is het allemaal heel duidelijk, te verklaren en beslist ook herkenbaar. Je wordt die dagen geleefd door de waan van het moment. Het onbekende gevoel van rouw dat je volledig overvalt, de onwerkelijkheid van de nieuwe realiteit, de drukte en de stress die een uitvaart met zich meebrengt. Zoals het in gedachten nalopen van de ‘ToDo lijstjes’. Heb ik de juiste mensen bericht, ben ik niemand vergeten? De ‘doe ik het allemaal wel goed-vraag’ is hier vaak debet aan en die komt keer op keer, nacht in nacht uit, ook ver na het afscheid, steeds opnieuw terug.
Daarna volgt er de verschrikkelijke leegte, de zogenoemde ’stilte na de stoet’.
Het is voor eenieder die er was een moment van afscheid, maar voor de directe nabestaande is daar het moment dat het verlies intrede doet, het moment van besef dat de nieuwe werkelijkheid echt begint.
De stilte, de vragen, hoe verder met de kinderen? Hoe gaan die om met het verlies en het verdriet? Wat doet dat met mij en hoe ga ik er mee om? Daarbij komen al die andere dingen die geregeld moeten worden. Hoe doe ik dat met de financiën? Hoe krijg ik overzicht en de controle weer terug? Kan ik mijn huidige leventje nog wel volhouden? Hoe ga ik het allemaal betalen?
De voor velen vaak gevreesde administratie, waar kan ik de benodigde documenten vinden? Zijn er onverwachte verrassingen? Hoe zit het nu echt met de financiën? Hoe zit het met de erfbelasting? Kan ik nog wel in het huis blijven wonen? Misschien wel op papier maar niet meer financieel?
Hoe nu verder met mijn werkende leven? Is een carrière switch noodzakelijk, gezien de leeftijd van de kinderen? Wil of moet ik t.z.t. weer aan het werk?
En dan is er die afschuwelijke leegte, ondanks mijn vele vrienden en vriendinnen, hoe verschrikkelijk en hoe moeilijk is het om de eenzaamheid die te her- maar ook te erkennen!
Bah, wat is het complex en ingewikkeld allemaal. Ik heb er eigenlijk geen zin in, maar ik kan er niet van weglopen. Het is een moment om te doorleven, alleen dan kan ik verder.
Goedemorgen geldzorgen. Duidelijkheid brengt vaak rust. Hoe verkrijg je die duidelijkheid omdat de administratie vaak niet aan de verwachtingen voldoet en er vaak onverwachte verrassingen zijn op financieel gebied. Niet iedereen is even eerlijk over de financiën tegen zijn partner.
Want verrassingen zijn er vaak voor de nabestaanden. Wanneer er geen uitvaartverzekering is, zijn de kosten van een uitvaart aanzienlijk. Vaak is er geen testament en wanneer het er wel is, is zo’n laatste wil niet altijd even vriendelijk voor de directe partner of nabestaanden.
Bij samengestelde gezinnen is de verdeling van de nalatenschap vaak een ingewikkeld en veelal emotioneel gebeuren. Waarbij de gemoedstoestand van de betrokkenen, ondanks alle goede voornemens, maar al te vaak door rouw en verdriet worden beïnvloed. Dit kan onverwachte en onomkeerbare beslissingen in de hand werken. Met vaak jarenlang onbegrip en langdurige conflicten tussen familieleden tot gevolg. Dit vaak tot grote spijt van eenieder, maar dan is het kwaad al geschied.
Dat kan ook worden voorkomen en wanneer nodig opgelost, door een goed gesprek, begeleiding en coaching van betrouwbare en deskundige gesprekspartners op diverse vakgebieden. Variërend van rouw-coaching, familie opstellingen tot juridisch of financieel advies. Blijf er niet mee zitten, wees wijs en zoek hulp.
Grootste bron van zorg en het nachtelijk gepieker is het verlies van inkomen.
Dit heeft directe gevolgen voor het dagelijkse leven en vooral weduwen hebben hier vaak mee te maken. Veelal omdat ze zelf geen toereikend inkomen of vermogen hebben om de lasten alleen te dragen.
Het nabestaandepensioen is vaak slecht 70% van het totaal opgebouwde pensioen, kinderen ontvangen slechts 14% van dat bedrag. Pensioenregelingen verschillen van elkaar, bijvoorbeeld, wanneer er van werkgever is gewisseld door je partner of bij baanverlies het nabestaandenpensioen kan vervallen. Daar is vaak geen rekening mee gehouden.
Met de nieuwe pensioenwet zijn de regels voor iedereen hetzelfde. Dan heeft de nabestaande alleen recht op een nabestaande pensioen als de overleden partner op het moment van overlijden in dienst was en deelnam aan een pensioenregeling.
Kinderen van een overleden ouder hebben vaak ook recht op een uitkering van de pensioenuitvoerder. Dit is het wezenpensioen. De voorwaarden verschillen per pensioenregeling. In veel pensioenregelingen stopt de uitkering als het kind 18 of 21 jaar wordt. Wanneer beide ouders zijn overleden heeft ieder kind recht op een ANW-uitkering van de overheid. Bij de nieuwe pensioenwet zijn de regels rond het wezenpensioen duidelijker. Valt jouw pensioen al onder het nieuwe stelsel dan is het maximum uitgekeerde bedrag hoger, ongeveer 20% van het salaris van de overleden ouder en is er een vaste eindleeftijd van 25 jaar.
Wat mensen echt wakker houdt zijn geldzorgen. Het leven is duurder geworden en de vraag is of ze alles nog kunnen blijven betalen. Het nabestaande pensioen blijkt vaak toch niet toereikend en op een gegeven moment zijn de spaargelden ook op. De woonlasten worden zwaarder en de vraag om te blijven wonen sluimert met name in de nacht?
Wie helpt mij bij het hypotheekvraagstuk? Wie kan mij helpen een budget op te stellen, waar kan ik bezuinigen, hoe kan ik het leven betaalbaar houden? Ook komt er vaak de vraag, met name voor de jongere lotgenoten onder ons, hoe kom ik er weer boven op, hoe kom ik weer aan het werk? Wie gaat mij helpen? Wat kan ik eigenlijk nog? Hoe kom ik als herintredende vrouw terug in het werkproces? Of voor de werkende onder ons zal een andere baan of carrière switch uitkomst bieden?
Actie, kijk het monster in de bek en zoek oplossingen voor je probleem. Vaak is het verleidelijk om op de bank te blijven zitten en zoals ik dat noem te “struisvogelen”
Doe dat even, maar niet te lang. Het helpt je niet en je komt steeds moeilijker van die bank af! Vraag om hulp! Praat erover met lotgenoten, deel je ervaringen en leer van die ander. De problemen zijn anders maar toch het is universeel. Wees lief voor jezelf en sta op. Ga van die bank af, wees niet eigenwijs. Ga op zoek naar de oplossing en weet dat je er niet alleen voor staat. Je moet het uiteindelijk wel zelf doen, maar hulp is dichtbij: “we are just a phone call’ away”
Hoe dan ook zorg dat je goed slaapt. Een uitgerust mens kan de wereld aan. We weten allemaal dat een goede nachtrust van het grootste belang is voor de gezondheid van lijf en geest. Het is goed voor je humeur, je omgeving, je weerbaarheid en geeft je rust om eens goed na te denken hoe het leven weer onder controle te krijgen. En wanneer er meer inzicht in financiële zaken is, is er ook logische wijs weer uitzicht op een toekomst. Dan kom je uit de overlevingsstand en krijgt het leven vanzelf weer kleur. Zo kun je de toekomst weer tegemoet treden en lacht het leven je voor je het weet weer stoutmoedig toe.
Een paar tips voor een goede nachtrust:
Wij adviseren om de realiteit niet uit de weg te gaan.
Praat met mensen die je liefhebt en vrienden die je dierbaar zijn. Wacht niet tot zij bellen. Neem het initiatief. Je zult verstelt staan hoe blij ze zijn iets van je te horen.
Dan hoef je hier niet meer over te piekeren.
Probeer voor het slapen gaan de problemen te herkennen, schrijf ze op. Bedenk een mogelijke oplossing of iemand die je erbij kan helpen en schrijf dit op. De volgende dag kan je er dan mee aan de slag.
Als je echt niet kan slapen, blijf dan niet in bed. Ga iets doen dat je ontspant, bijvoorbeeld een boekje lezen, een glas warme melk drinken of schrijf op wat je bezighoudt, schrijf het van je af! Ga daarna dan weer naar bed om rustig de slaap te vatten.
En uiteraard alle tips die we feitelijk al weten:
Geen activiteiten op elektronische apparaten vlak voor het slapen, is echt beter voor de nachtrust.
Drink niet te veel koffie overdag en in de avond een kopje kruidenthee
Slaap in een koele kamer (16-17 graden) met voldoende ventilatie, schone lucht. Laat een raam open en verduister je ramen. In een te lichte kamer maak je meer waakhormonen aan en is de slaap vatten lastiger.
Ga relaxt naar bed, zorg voor ontspanning voor het slapen gaan, lees een boek of mediteer om je hoofd even helemaal leeg te maken. Een gemakkelijke manier om te mediteren is: probeer je volledig te focussen op je ademhaling. Wanneer je bewust ademhaalt en aan niets anders denkt, word je rustig.
Een actieve levensstijl helpt. Wanneer je overdag lekker beweegt of voldoende sport slaap je beter. Maar overdrijf het niet. Het is raadzaam om tot 2 uur voor het slapen niet te veel of te actief te sporten.
Na-zomeren zonder melancholie daar zou ik graag een of meerdere glazen op heffen.
Hoe fijn zou het zijn om de gemoedstoestand die zo kenmerkend is voor de periode die komen gaat, voor te zijn of op zijn minst te beheersen.
De mooie kleurrijke maar vaak sombere herfst. Waar er iedere dag weer een beetje meer afscheid genomen wordt van de zomer. De natuur maakt zich op voor het afscheid van de luchtige vrolijkheid, de blauwe luchten en de warme wind door je haren. Het genot van de gemakkelijke en gezellig aanvoelende warmte.
Hoe heerlijk is het om de zon op de huid te voelen, wetende dat je leeft, hoe fijn is dat. Goh wat mis ik mijn lief. De zomer is zo’n uitgelezen tijd om nieuwe herinneringen te maken, maar ook om het oude vertrouwde te koesteren en zo nu en dan met een enkeling te delen.
Gek blijf ik het vinden dat zo weinig mensen eens vragen hoe het echt met me gaat. Of spontaan, zo maar een leuke of bijzondere anekdote met me delen waarbij je partner hun goede vriend een rol in heeft gespeeld. Zo jammer dat herinneringen leven in gedachten en in het hart, maar zo zelden hardop worden gedeeld.
Hoewel we inmiddels vertrouwd zijn met het komen en gaan van de seizoenen overvalt de schoonheid van de herfst mij ieder jaar weer. Vreemd genoeg dit jaar meer dan voorgaande jaren. Op weg naar de winter, de door mij zo enerzijds favoriete maar ook gevreesde donkere maanden. Sinds het ‘vertrek’ van mijn man, is de winter weliswaar een gezellige periode vol dierbaren toch vooral moeilijk. Hoewel er nog weken te gaan zijn, maak ik me nu al druk, hoe ik dit jaar de feestdagen door ga komen.
Uiteraard met een lach en veel vrolijkheid wanneer ik onder de mensen ben. Maar het zijn juist die dagen, die uren wanneer al die anderen samenzijn en die ik vrees. De weemoed, het verlangen naar wat ooit was en de hoop dat er wellicht iemand op mijn pad zal komen die de leegte enigszins zou kunnen verdringen. Niet op te vullen, dat is niet wat ik vraag. Dat is ook niet wat ik wil. Want ik wil het verlies ook juist ervaren zodat ik me vooral niet schuldig hoef te voelen.
Maar ik verlang enorm naar dat gewone gedoetje, maar vooral ook naar dat beetje levenslustigheid. Ik wil het graag allemaal weer wat vrolijker. De lente terug laten keren, met al haar frivoliteiten en de optimistische kijk op al het moois, zoals de lentebries, de ontluikende bloem en het vrolijke gekwetter van de vogels.
Het is zo geruststellend dat je kan rekenen op de jaargetijden. Het is zo heerlijk dat je je er niet alleen naar kan kleden, maar er ook naar kan leven. Van seizoen, naar seizoen.
Maar even terug naar de herfst. Heel eerlijk, eigenlijk zou het mijn absolute favoriete jaargetijde moeten zijn. Veel belangrijke en mooie momenten hebben zich in mijn leven tijdens deze periode afgespeeld met als hoogtepunt de geboorte van onze lieve dochter. Zij wordt deze herfst alweer 18 jaar. Wow, wat is de tijd snel gegaan! En toch voel ik me een beetje verloren maar vooral melancholisch. Ik heb een onvervuld verlangen en weet ik dat verloren tijden niet meer terugkomen.
Ik denk dat het heel herkenbaar is en dat het alles te maken heeft met rouw. Dat gevoel van eenzaamheid, het allemaal alleen moeten doen. Toch, ondanks dat me ertegen verzet, heb ik een vorm van zelfmedelijden. Een onbeschrijfelijk gevoel van rouw, het overvalt me regelmatig en op de meest onverwachte momenten gedurende de vier jaar dat ik weduwe ben.
Ik wil en moet me ertegen wapenen omdat het me tegenhoudt. Ik maak er fouten door, ik laat steken vallen, mensen vinden me soms een beetje raar of begrijpen het echt niet. Het gaat toch goed met je. Geniet het leven, pak het weer op. En precies dat doe ik! Ik omarm het leven en heb besloten er het beste van te maken. Met respect voor het verleden, het leven tegemoet te treden.
Meer en meer besef dat het leven na vier jaar gewoon, ook voor mij verder gaat en dat rouw met de ondervonden hik-ups en de door mij zelf veroorzaakte vertragingsfactoren in het dagelijkse leven, de waan van de dag wel degelijk hebben beïnvloed. Ik zal toch moeten erkennen, dat ik op gezette tijden nog steeds lijd aan het fenomeen ‘Widow Brain.’
Zo, ik heb het gezegd. Geen excuus maar wel een verklaring voor mijn gedrag. Mijn gebrek aan moed of discipline. Mijn steeds terugkerende struisvogelgedrag. De post wegleggen voor een andere keer. Lachend wegkijken van de kleine klusjes en reparaties in huis…. Bah, wat is het soms lastig om weduwe te zijn.
Maar dan is er na een goede nachtrust weer de positieve ik die het leven en de vrijheid aangrijpt. Die wonderbaarlijk zelfstandig is en absoluut veel handiger dan ooit gedacht. Je kunt zo veel meer dan je weet. En als iets is gelukt geeft het zoveel voldoening.
Mooi dat ik dit nu echt weet te herkennen en ook durf te erkennen! Perfecte timing, ik weet me goed en veilig in te snoeren wanneer de rollercoaster aan emoties zich gedurende de wintermaanden weer vraagt in te stappen. Want instappen zal ik beslist weer doen omdat een toertje draaimolen, hoewel nostalgisch, wat mij betreft wel heel erg saai is.
En de nachten wanneer ik bezoek krijg van de spoken zoals ik ze noem, die me met enige regelmaat met herinneringen weten wakker te houden, heet ik sinds kort van harte welkom.
Het is ook goed om de uren te vullen denkende aan de mooie momenten. Gedurende de nachtelijke hersenroerselen weet ik inmiddels de extra tijd goed te benutten. Ik maak plannen om zo mijn dromen uit te laten komen.
Lieve mensen we gaan er met z’n allen echt iets moois van maken! Het leven is het waard geleefd te worden, het is tijd om de community van lotgenoten op te pakken en aan de slag te gaan.
Wat een ervaring om de Nijmeegse Vierdaagse te lopen. 4 dagen 40 km is niet iets waar je makkelijk over moet denken, getraind zijn we begonnen aan onze tocht. Maar niets kan je voorbereiden op de impact van de wandeling met dit jaar ongeveer 47.000 andere lopers uit 80 verschillende landen. De jongste deelnemer is 11 jaar en de oudste was 91 dit jaar.
Het is een ware belevenis die zijn weerga niet kent. Het kan zelfs verslavend werken wetende dat er mensen voor een 7de, 25ste of 43ste keer mee doen. Maar zoals velen beaamden ,de eerste keer is de mooiste. Nou en ik kan het weten want het was mijn eerste keer dit jaar. Wow wat is het ver! Het is echt wel een stukje wandelen en jeetje wat doet het veel met je. Samen met uiteindelijk een vriendin die net als ik ook uit de omgeving van Nijmegen komt hebben we de tocht der tochten volbracht. Het is echt wel een stukje wandelen dus we hebben flink getraind om te weten wat het betekent om 40 km te lopen ….
Maar een wandeling samen inclusief de goede gesprekken tijdens een trainingsrondje is toch echt heel wat anders dan lopen tussen al die andere mensen die om voor hen moverende redenen ook zich hebben ingeschreven om deze tocht tot een goed einde te brengen.
Het doet echt wat met je wanneer je in deze mensenmassa terecht komt. Het is best intimiderend in eerste instantie. Als je voor je kijkt zie je een slang van mensen door het landschap en wanneer je achter je kijkt is dat precies zo. Maar alles went en wanneer je samen ‘you never walk alone’ luidkeels meezingt met duizenden mensen dan stromen de tranen over je wangen.
Naast de vrolijkheid en de gesprekken met je loop maatje zijn er natuurlijk vele warme ontmoetingen, praat je over van alles. De meest geweldige en ook zeer persoonlijke gesprekken heb je met wildvreemde mensen die net als jij op pad zijn en het beste van het leven willen maken.
Maar de kennismaking met mijzelf is voor mij de meest bijzondere ervaring geweest gedurende deze 4 dagen. Op de eerste plaats was ik blij met mijn fysieke fitheid. Het lichaam kon deze ontbering goed aan. Op een enkele blaar na bleven de pijnlijke spieren en gewrichten waarvoor ik gewaarschuwd was achterwege. En een paar blaren die horen erbij. Dus de finish kwam met ieder stap dichterbij en ik vreesde geen seconde dat ik deze niet zou halen. Wel werd met iedere kilometer mij duidelijk hoe het leven mij uitdaagt en welke stappen ik na het overlijden van mijn man nog moet nemen.
Tijdens de wandeling werd het ‘to do lijstje’ langer en langer. Bijna angstaanjagend wat ik nog allemaal moet doen en hoe ik het toch allemaal voor elkaar moet krijgen? Maar dat fix ik zoals ik de laatste jaren dat al heb bewezen. De verworven vrijheid, hoewel niet zelf gekozen, heeft ook zijn voordelen. Het maakt je sterk. Deze ik ben ook ik tegengekomen tijdens de wandeling, en die beviel me wel.
Op de derde dag bovenaan op één van de toppen van de Zevenheuvelenweg in de zengende hitte was ik het beu en heb ik het moment aangegrepen om die ik, het slachtoffer van mijn nieuwe werkelijkheid, nu echt achter me te laten. Het is tijd om die sterke vrouw die ik jaren ben geweest en die in mij zit weer op de voorgrond te laten treden. Lieve mensen wees gewaarschuwd ik ben van plan deze daar te houden zonder mijn menselijkheid te verliezen. Want de lessen van verdriet, rouw en doorzettingsvermogen die de laatste jaren dag in dag uit, uur na uur mij zijn overkomen draag ik met me mee en hebben zoals iemand noemde gedurende de wandeling ook beslist louterend gewerkt. Ik ben er een completer mens door geworden.
Mijn dochter doet het komende schooljaar eindexamen. En dan gaat zijn aan haar studie beginnen. Welke is nog niet bekend. Het is een voorrecht om haar hierin te begeleiden.
Wat kan er eigenlijk nog mis gaan? Het leven is een feestje, tijd is kostbaar en besteedt deze wijs.
En of ik volgend jaar de Walk of the World, de Nijmeegse Vierdaagse weer meeloop, time will tell.
Is het iets voor jullie? Een wandelclubje is zo opgezet. Laat het me weten. Mijn conditie van lijf en geest zijn er bij iedere kilometer beslist op vooruit gegaan.
Om vooruit te komen in het leven moet je focus hebben en doelen stellen.
En stap voor stap de goede richting in gaan, dan kom je er wel.
Wij lopen de Vierdaagse mee in Nijmegen en zijn vast niet de enige weduwe en weduwnaars die zich wagen aan deze uitdaging. Dus wanneer je meeloopt, leuk en laat het ons weten. info@widows4widows.com
Van 16-19 juli 2024 is het zover en debuteer ik op mijn 55ste. Ik heb het felbegeerde startbewijs weten te bemachtigen en ben samen met een vriendin volop aan het trainen. Beide zijn we geboren en getogen in de omgeving van Nijmegen en zijn bekend met het fenomeen. Niet alleen met de eindeloze stoet wandelaars en het feest in de stad. Maar ook de eigenaardigheden zijn ons welbekend. De vele bankstellen en oude stoelen langs de route, die al dagen van tevoren worden klaargezet, door mensen die de lopers aanmoedigen de pas erin te houden. Het uitreiken van de gladiolen, bij de finish die ik als kind ook al uitreikte en die ik dit jaar zelf hoop te ontvangen. Wat een feestje zou dat zijn, wat een mijlpaal en een symbolisch nieuw begin.
Het is mijn leven, ik kan niet blijven hangen in de rouw. De eindeloze strijd om de nalatenschap is beslecht, mijn nu 17-jarige dochter gaat goed op school, is in balans en bewandelt steeds meer haar eigen pad. Het is nu aan mij om de stap te zetten. Het verleden en de herinneringen, die neemt niemand mij meer af en zal ik voor altijd blijven koesteren als een schat in mijn hart.
Toch loop ik denkbeeldig mijn vrijheid tegemoet. Loslaten is moeilijk maar noodzakelijk. Ik kan niet blijven hangen in het verleden en soms dwepen met mijn verdriet. Oh heus, dat doe ik ook. Soms zelfs omdat men het van me verwacht. Eenmaal toegegeven aan dat onwerkelijke gevoel van rouw, is ook lekker. Rouw gaat nooit weg, het blijft hangen en af en toe komt het vaak geheel onverwacht naar de oppervlakte en slaat toe. Soms is het heerlijk om jezelf er helemaal aan over te geven, dan lucht die huilbui enorm op. Maar dan is het de kunst om jezelf weer bij elkaar te pakken en dat is best een klus. Het leven gaat namelijk gewoon door, de waan van de dag overheerst en de tijd tikt.
Misschien daarom heeft het meelopen met de tocht der tochten, de Vierdaagse, zo’n aantrekkingskracht op mij. Omdat het zo symbolisch voor me is en ik geloof dat je dromen kunt realiseren door ze om te zetten in plannen en dan is het zaak deze uit te voeren. Zo ook het avontuur met Widow&Widowers. Het gaat om focus! Om vooruit te komen in het leven is het zaak doelen te stellen, de focus vast te houden. Daarna ga je stap voor stap de goede kant op, je zet door en dan kom je er wel.
Het kon niet uitblijven, maar ik moest wel eerst een startbewijs bemachtigen. En dat viel beslist niet mee. Er was een enorme run op de kaarten. Maar het is gelukt! Samen met zo’n 47.000 andere deelnemers sta ik 16-19 juli aanstaande iedere ochtend om 05.00 uur aan de start en hoop ik op vrijdag 19 juli te dansen op het Blarenbal.
Bovendien, wanneer je geboortegrond aan de route ligt, moet je toch minstens eenmaal in je leven deze wereldberoemde wandeling hebben gelopen. Niets schijnt mooier te zijn dan de vierde dag, de triomftocht de stad in, Via Gladiola. We gaan het meemaken
Er gaat een nieuwe wereld voor me open. Natuurlijk moet er getraind worden en hoe verrassend, ook hier staan de beste stuurlui veelal aan wal. Iedereen denkt met je mee en heeft een welgemeend advies hoe een perfecte training moet verlopen. Als je daar allemaal naar luistert dan kom je er nooit. Zoveel mensen zoveel meningen. En ik zal het toch zelf moeten doen.
Henriette en ik hebben een schema gevonden passend in onze agenda. Want eerlijk is eerlijk het kost echt veel tijd en de nodige effort om die kilometers te maken en de schoenen in te lopen. Wel met de juiste sokken weten we nu, een plukje wandelaars-wol doet wonderen. Ook qua kleding is het een uitdaging. Het mag niet hinderen maar we willen er toch ook leuk uitzien. En naast de pleister en het flesje water is het natuurlijk ook belangrijk om iets lekkers voor onderweg vooral niet te vergeten.
En dan komt de vraag wat nemen we mee in ons rugzakje? Want een heuptas dat gaat ons net te ver. Praktisch ongetwijfeld maar te pijnlijk op de heupen. En dan de schoenen…. Wat gaat het worden? Welke wandelschoen is goed voor mijn voeten. Hoog, middelhoog, laag of gewoon een sportschoen. Weloverwogen heb ik besloten om voor de lage wandelschoen te gaan. Hoewel ze inmiddels bijzonder comfortabel zijn gebleken en vooralsnog geen blaren hebben veroorzaakt, of is dat toch de keuze van de sok geweest, het moet gezegd worden: wat zijn ze lelijk. Maar het zijn inmiddels mijn beste vrienden gebleken tijdens de kilometers trainingsrondes die wij door weer en wind in onze benen hebben zitten.
We hebben al een paar keer flink geoefend. Er werd ons door ervaren lopers sterk aangeraden om ook een paar keer twee dagen achter elkaar te trainen. En om, hoewel we 4x40 kilometer lopen, een dag 50 kilometer te lopen. Lieve hemel, dat was heus pittig.
Om goed voorbereid aan de start te komen leek het ons een goed idee om de etappes van de Vierdaagse al te lopen. De keuze viel op dag 2 en dag 3 (de Zevenheuvelenweg door Groesbeek). Dan weten we hoe ver het echt is. Wat het is om wakker te worden na een wandeling van 40 km en om dan met frisse moed aan de volgende 40 km te beginnen. Gewoon een trainingsrondje.
Dag 1 was een mooie tocht gelukkig zonder blaren, maar fris en nat, met onweer en bliksem. Wel een prima moment om onze regencape en overschoenen te testen. De volgende dag zijn we over de beruchte Zevenheuvelen-weg door Groesbeek gelopen. Daar zal op dag drie van de Vierdaagse, wanneer ik samen met de 47.000 andere deelnemers de route loop, het hard nodig zijn om aangemoedigd te worden door het publiek. We zullen doorgaan. Waar zijn we aan begonnen. Gelukkig weten we nu wat het is en kunnen onze lijven het vooralsnog aan. Beetje stram en stijf gingen we de maandag erna gewoon weer aan het werk.
Afgelopen zondag hebben we 50 kilometer gelopen. Dat is ver. Maar het moet gezegd dan lijkt de 40 kilometer echt een stuk minder ver. Morgenstond heeft goud in de mond maar wat kan een mens verlangen naar een kopje koffie en hoe vriendelijk zijn mensen dan die dat begrijpen en je een kop koffie aanbieden. Hoe heerlijk is het om te lopen, een doel voor ogen te hebben, het lijf te voelen, de omgeving te zien en langzaam maar zeker stap voor stap ruimte laten ontstaan om de nieuwe werkelijkheid te aanvaarden en het leven weer te omarmen.
Het is nu een kwestie van vertrouwen, volhouden en het gewoon doen.
We starten dinsdag ochtend 16 juli om 17.00 uur en vrijdag 19 juli a.s. lopen we aangemoedigd door de menigte over de Via Gladiola en gaan dansen op het Blarenbal met ons Vierdaagse kruisje. Wat zal hij trots op me zijn.
Deze aflevering ga ik in gesprek met Claudia Wielheesen. Claudia is nog een hele jonge meid, 21 jaar, en al zeer actief met haar passie. Namelijk het vastleggen van voornamelijk mensen en dieren in tekeningen. Ze heeft daarvoor diverse stijlen ontwikkeld die ieder weer iets anders bieden. Op deze wijze weet ze veel mensen aan te spreken.
Seizoen 3 aflevering 11 van WidowTalk: ‘Een originele tekening van iemand die je dierbaar is, hoe mooi is dat als herinnering!? Een gesprek met Claudia Wielheesen.'
Ga hier naar de 11e aflevering van seizoen 3
Vergeet je niet te abonneren op WidowTalk, zodat je geen aflevering mist. Wil je de moeite nemen een review en beoordeling achter te laten?
Met WidowTalk maken we podcast afleveringen waarin we met elkaar over onze ervaringen praten of relevante partijen en dienstverleners interviewen.
Wil je geen aflevering missen, klik dan op volgen in de app waarmee je WidowTalk luistert.
Heb je een suggestie? Laat het ons weten via: marianne@widows4widows.com
Laat vooral een review of beoordeling achter, we zijn benieuwd naar je mening!
Reizen, Rouw en de nieuwe Realiteit
Wow …..wat een epic zonsopgang ervaar ik vandaag in de woestijn. Ik zie het licht van de dag langzaam, maar heel gestaag over de roodstenen rotsen, de strijd van het donker winnen.
Wat ervaar ik een kracht van de stilte en bewonder ik met inlevingsvermogen de vaardigheden, rituelen en de warme familiezin van de Nabatieeërs. Wat een bijzondere mensen waren zij. Innovatieve, creatieve, pionierende, fantasievolle woestijnnomaden die zich ontwikkelden tot succesvolle en tolerante handelaren. Zij controleerden met verve en veel vindingrijkheid de wierook- en specerijenhandelsroutes door Arabië en Jordanië naar de Middellandse Zee, Egypte, Syrië en Mesopotamië.
Ze wisten met hun kennis van techniek, het weinige water ingenieus op te vangen in rotsen en onderwaterbassins, voor tijden van droogte. Talloze zwaarbeladen dromedarissen met stapels geurige peperkorrels, gemberwortel, suiker en katoen op hun rug, trokken over de handelsroutes en stopten bij Hegra, de welvarende provinciestad aan de zuidelijke grens van het koninkrijk, waar ik de dag mocht beginnen.
Bijzonder om daar te staan, in hun necropolis tussen de door hen zorgvuldig uit rotsen gehouwen graftombes. Wat waren ze goed voor hun familieleden die hen waren ontvallen. Heel indrukwekkend. Ook na 2000 jaar gemakkelijk voor te stellen dat de omgeving was vervuld met mensen uit alle windstreken. Een stad waar ruimte was voor verschillende culturen, een bruisende plaats vol levenslust.
Dit alles terug te zien aan de toegangspoorten van de tombes. Het feit daar in Saudi Arabië te zijn heeft me inspiratie en courage gegeven om vooral door te gaan. Er zijn tenslotte voldoende reden om het leven te blijven omarmen. Die eindeloze vlakte heeft me nederig doen voelen maar heeft me ook tot mezelf gebracht en om mezelf eindelijk weer ruimte te geven, lijkt het alsof ik de controle weer terug kan pakken. En dat voelt alsof het geluk weer met mij is.
Wie weet ben ik vluchtig aangeraakt door de geest van HINAT, een vrouw die meer dan 2000 jaar geleden, haar laatste adem uitblies.
Ja inderdaad, reizen betekent leven. Het is goed om uit de comfortzone te stappen, elders dan thuis adem te halen, om de sensatie te voelen dat het leven eigenlijk een avontuur is om ten volste te beleven. Niemand anders is tenslotte de hoofdpersoon van jouw eigen verhaal, dat leven heet.
De strijd van het licht en het donker is zo gelijk aan mijn emoties en gevoelens. Het ene moment boordevol levenslust, verlangen en zelfvertrouwen. Een ander moment zo onzeker, vol vragen en met dat nare gevoel van eenzaamheid. Jeetje, wat heb ik het leven lief en mis ik mijn geliefde die het leven achter zich liet.
Na de verstilde wandeling door de woestijn bij Hegra was er ineens ook voor mij weer ruimte voor het licht. Meer en meer herken en erken ik mijn rouw en de nog steeds onwerkelijke maar nieuwe realiteit. Die ik van lieverlee steeds meer en meer omarm.
Want ‘deep down’ ook na 4 jaar, voel ik me nog altijd een beetje schuldig wanneer ik het leven wel omarm en probeer te genieten. Juist na het overlijden van mijn lief, beleef ik iedere ademteug veel intenser. Meer dan ooit besef ik me dat mijn tijd kostbaar is. Daarom sta ik veel bewuster in de realiteit, herken ik mijn prioriteiten en is mijn agenda veel meer in balans. Hoewel…. die is wel erg vol.
Eigenlijk of wellicht eindelijk realiseer ik me hier in de verstilde woestijn, kijkende naar het eeuwige spel tussen licht en donker, dat ik nauwelijks ruimte heb gelaten in mijn agenda voor mijn rouw.
Zoals velen heb ik onbewust de keuze gemaakt om de stoere en stevige vrouw te blijven die ik altijd geacht ben te zijn. Ik word gezien als een flinke meid, was trots en wilde sterk zijn voor mijn dochter. Mijn ouders en mij zus wisten beter maar lieten mij in de waan. Ze klaagden niet omdat ik te weinig aandacht voor ze had, hadden geen oordeel, ze waren geduldig en vingen me vooral op wanneer ik er even doorheen zat.
Soms om samen gezellig een hapje te eten, een knuffel of een zogenoemd goed gesprek. Dat doen ze nog steeds. Zo ook, een enkele van mijn dierbare vrienden en vriendinnen. Maar de meeste zagen en herkenden de vrouw die ik altijd was geweest. Gek eigenlijk, ze zouden toch beter moeten weten. Opvallend vind ik, en heus ik draag het ze niet na, ik begrijp het zelfs, maar ze vragen nooit eens, hoe het nu echt met mij gaat. En dat creëert afstand en zo verworden ze tot de passanten van je leven. Jammer… maar ook goed omdat er dan uit het niets ineens nieuwe andere bijzonder aardige mensen op je pad komen. Je krijgt voor je het weet nieuwe vrienden en vriendinnen als je de stap uit de comfortzone weet te maken. Soms zijn het lotgenoten.
Kortom, ik ben gewoon doorgegaan. Heb gedaan wat er gedaan moest worden. Het allerbelangrijkste. Ik heb mijn dochter opgevangen. Ik heb haar mijn tijd en aandacht gegeven en begeleid in haar rouw. Ik heb haar beschermt en weggehouden van de narigheid. Haar rugzakje was en is al vol genoeg. Een vader die na bijna 2 jaar zwerven besloot zijn reis elders voort te zetten. Dat is nu alweer 4 jaar geleden. Dat is moeilijk te bevatten, laat staan voor een 13-jarig meisje. Na bij elkaar 6 jaar alleen en later, kan ik zeggen dat het me redelijk is gelukt haar leven in balans te brengen.
Ze is een vrolijke tiener die het gelukkig goed doet op school. De keuze van mijn man heeft enorm veel impact op het leven en welzijn van alles en iedereen die van hem heeft gehouden maar zeker en uit ervaring op de ontwikkeling en het leven van een jong meisje, mijn lieve dochter.
Maar ook op mij, wat heeft het met mij gedaan? Die tijd komt nooit meer terug en ik had de laatste 4 jaar nodig om van overleven weer tot mezelf te komen. En daar in de woestijn is het me gelukt. Ik heb mezelf hervonden, zet de schouder er onder, we gaan er samen iets moois van maken.
‘We are the privileged, we are among the living!’
Astrid van Heumen
Vroeger zei mijn oma het al, maart roert zijn staart en april doet wat ie wil….
Dit gaat over het weer. Ja waar moeten we het anders over hebben. Want inderdaad wat duurt het lang voor de lente doorzet dit jaar. Misschien komt het door mijn gemoedstoestand of is het echt allemaal een beetje ‘gloom and doom’.
De grijsheid van de dag geeft zo goed aan hoe ik me voel deze dagen. Gevoelig voor wat er allemaal om me heen gebeurt maar ook wat er in mijn hoofd zich af speelt. In de nacht komen de spoken, de herinneringen plagen mij en houden me uit de slaap. Maar ook wat er uit het nieuws allemaal tot ons komt. Hoe kom ik weer terug in balans, het ritme maar vooral die hele eigen vertrouwde bubbel, zonder alle narigheid van buitenaf. We hebben het tenslotte al genoeg aan onszelf, nietwaar?
Het zijn tenslotte verontrustende tijden, waar zijn we nog veilig? De wereld staat in vuur en vlam, de drones vliegen af en aan, een nieuw kabinet is nog immer niet geformeerd, het weer is onstuimig en onrustig, regen in de woestijn en al dan niet bewust aangestoken vuur vernietigt 400 jaar geschiedenis in Kopenhagen. De tot de verbeeldingsprekende drakentoren, een eeuwenoud punt van herkenning is naar beneden gestort en daarmee ook voor een moment de moed als lood in mijn schoenen. Niet eens de oorlog in de Oekraïne noch de afschuwelijke beelden uit Gaza heeft me stuk kunnen krijgen. Hoe dan? Waarschijnlijk omdat de teloorgang samen met zoete herinneringen verbonden aan mijn man, het sprookjesachtige nooit veranderende beeld, zo kenmerkend voor het kalme onderkoelde Noorden van de Noormannen, plots zo ruw is verstoord.
Of zit ik gewoon niet goed in mijn vel. Ik moet tenslotte hoesten, heb last van keelpijn en ongekend snel tranende ogen.
Thuis overheerst de nieuwe werkelijkheid. Soms denk ik best knap allemaal hoe ik de ballen in de lucht kan houden. Maar jeetje, wat een verantwoordelijkheden en een hoge kosten brengt het allemaal met zich mee. Het huishouden, de boodschappen, het gas water en licht. En dan het vervoer. Wow…. hoe houden we het allemaal vol?
Het leven is een feestje, maar voor het ophangen van de slingers heb ik bijna geen tijd. Ik geef toe ik sta gewoon in ‘the survival modus’. En dan moet je wel oppassen niet bitter te worden. Het is heel eerlijk best vreselijk lastig als je beseft dat je het echt allemaal alleen moet doen.
Die lieve vriendinnen die maar zelden nog van zich laten horen of die zonder enig empathisch vermogen vragen hoe het vrijgezellenbestaan bevalt…. Echt je zou ze toch?
Maar ze bedoelen het heus niet kwaad, ze weten niet beter of zich geen houding te geven. Zo praat ik hun gedrag goed, anders houd ik geen vrienden meer over. Maar heb ik die eigenlijk dan nog wel? Ik moet echt oppassen niet te emotioneel te worden. Voor ik het weet heb ik een burn-out, als ik zo doorga….
Laatst bekende een vriendin notabene me best jaloers te zijn op mijn herwonnen vrijheid. Echt ze hebben geen idee waar ze het over hebben. Maakt allemaal niet uit, maar wij weten wel beter. Toch doet het pijn, heus, het steekt.
Gelukkig zijn er ook die echte onverwachte lieve schatten die soms uit het niets vragen hoe het gaat met mijn dochter. Heel lief maar waarom vraagt niemand aan mij hoe het met mij gaat?
Ja en hoe gaat het met mijn dochter? Nou heb je even? Hoe gaat het met een tiener, boordevol emoties en rond gierende hormonen die zich realiseert wat er echt gebeurd is toen haar vader besloot zijn onomkeerbare keuze te maken? Die snottert en koortsig is en al voor de tweede dag in bed blijft en niets tot weinig eet?
En hoe het met mij gaat?......
Gewoon doorgaan met dezelfde symptomen als mijn dochter, meer zit er vandaag niet in.
Dus ook ik besluit naar bed te gaan. Best lekker om je zo, met een goed en eerlijk excuus even terug te trekken in de slaapkamer. De telefoon op zacht en laptop ver uit de buurt. Verheug me gewoon op een beetje rust, misschien een middagdutje?
Opeens gaat de deur heel stilletjes open en daar staat ze dan, mijn lieve kind. Met twee glaasjes water in haar handen vraagt ze of ze erbij mag liggen. Ik sla het bed open, natuurlijk lieverd. We nemen een slokje water en doen een middagdutje. Later die dag liggen we super ontspannen en nog een beetje koortsig gezellig een filmpje te kijken op de laptop van mijn dochter.
“Wat fijn hè mama, om samen een dagje ziek te zijn. Zo gezellig, misschien moeten we dat maar wat vaker doen? Pfff ze moest eens weten hoe blij ik was met de goede uitslag van de mammografie. Ja het leven is een feestje! Dochterlief en ik, wij redden het samen wel. Wij hebben het leven, wij hebben elkaar en we hebben er zin in om er wat moois van te maken.
Wat was het een leuke uitnodiging om samen met lieve vrienden met mijn dochter aan te haken op de wintersportvakantie. Zo leuk om na al die tijd weer de sneeuw in te gaan en de crispy koude lucht op de wangen te voelen. Lekker sportief en gezellig op skivakantie. Op naar de Dolomieten. We waren zeer welkom in het net gerenoveerde familiehotel met een heerlijke Italiaanse keuken en uitzicht op de gelukkig witte pistes. De liften waren om de hoek en de korting, die wij Nederlanders altijd zo graag krijgen was aanzienlijk. Misschien omdat onze gastheer uit de omgeving komt.
Als Nederlandse moeder realiseer ik me heel goed dat ik niet vanaf mijn 4e jaarlijks ben gaan skiën en dat ik het vooral moet hebben, ondanks de lessen en de toch inmiddels jarenlange ervaring, van mijn goede conditie en lichte overmoed om gezond weer het hotel binnen te wandelen. Dochterlief kan buigen op techniek en een jong lijf en skiet als de beste die berg af. Fijn dat die investering in de opvoeding, zoals mijn man dat noemde, vruchten afwerpt.
De voorpret was al geweldig, na jaren in dezelfde outfit te hebben geskied, hebben we ook voor mij een nieuw pak gekocht. Dat markeert toch een tijdperk. Het voelde goed en ja het oog wil ook wat.
De herinneringen aan het gebied waren zoet zowel van mij als van mijn dochter die gedurende de reis uitvoerig werden besproken. We moesten lachen en hadden veel lol. Mijn lieve echtgenoot was er weer even bij. Een moment leek het alsof ook hij gezellig met ons op pad was. En in zekere zin was dat natuurlijk ook zo. Maar toch….. het blijft een gemis. En als ik eerlijk ben, mis ik hem op momenten als deze meer dan anders. Het zijn namelijk van die filmische herinneringen. Op iedere hoek in het stadje kwamen flarden van conversaties terug, de lieve woorden, de onbeduidende ruzietjes en de liefdevolle gestolen kusjes in de skilift met helm. Ja het lukte ons als getrouwd stel te zoenen met helm … ben benieuwd of de jeugd dat nog doet of wil. Want die après ski is natuurlijk ‘wild’.
Hoe hard was de klap toen we aankwamen. Al dat gesteggel, geregel en gesjouw om de ski’s, schoenen en stokken te bemachtigen. Gelukkig hebben we ieder onze eigen helm en omdat we toch met de auto waren had ik mijn eigen oude vertrouwde schoenen meegenomen. Dat was maar goed ook, scheelde weer in de kosten. Mijn hemel wat is het duur geworden. En dan die skipas, doe normaal. Maar ja, je bent er toch en je wilt wel die bergen af. Dus even slikken en gaan. En hoe lekker is het om je zorgeloos van die berg af te storten, glijdend door de bijna goede sneeuw. Het is vooral genieten en bedenken hoe fijn het is om samen met elkaar nieuwe herinneringen en vooral veel lol te maken.
Het moet gezegd worden dat vijf jaar geleden het Italiaanse eten en drinken ons toch veel lekkerder smaakten. Het was waarschijnlijk met veel meer liefde klaargemaakt. Succes doet veel met een stadje, toerisme levert op maar maakt ook veel kapot. Maar er blijven altijd nog genoeg leuke en gezellige tentjes, echte familiebedrijven over waar je graag je geld achterlaat om die mooie herinnering toe te voegen aan de lange reeks.
Het waren echt een paar mooie dagen met gelukkig mooie en lekkere ski-momenten. En moedig als ik ben, gewoon zonder aarzeling ook van de zwarte pistes naar beneden. Die waren tenslotte makkelijker dan de rode omdat ze nog niet ‘stuk geskied’ waren. Ontelbare kniehoge ‘buckels’ op de piste, veel liever easy black!
Maar toch was het anders dan voorheen. Ik volgde niet het spoor dat mijn man voor me achterliet in de sneeuw. En even, heel even, was ik het spoor volledig bijster. Midden op één van de steilste hellingen van de Dolomieten bekroop mij een onzalige gedachte. “Wat nu als mij iets overkomt? Dan staat mijn dochter er helemaal alleen voor!” Ineens zag ik mijzelf niet als een stoere, leuke, nog best jonge mama maar als een domme en naïeve weduwe met roekeloos en onverantwoordelijk gedrag. Hoe kon ik zo dwaas zijn?
Gelukkig overwon ik deze duistere gedachte en stond ik later die middag met mijn goede vrienden en alle andere ouders gewoon ouderwets te lallen tijdens de ‘après ski’. Gezellig met onze kinderen die ons ook wel weer aankeken met ‘please, doe even normaal’.
Mijn lieve stoere dochter maakte vakkundig gebruik van de situatie en stelde me de vraag: hé mam volgend jaar gaan we weer hè? Waar ik met een volmondig ja op antwoordde. Niets is zo fijn om samen zorgeloos in de sneeuw te spelen. Die zwarte piste, eitje! Volgend jaar gewoon weer!