Wow, het is alweer bijna 1 september. Het begin van het nieuwe academisch jaar, en daarmee ook het einde van de rust die de zomermaanden ons gaven. De vakantie is voorbij—of voor sommigen misschien nooit écht aanwezig geweest, hooguit als verlangen naar iets wat ooit was.
Toch voelt het nazomerweer als een cadeautje. De zon die nog even je huid verwarmt, die laatste zomerse avonden op het terras—het houdt het vakantiegevoel vast en maakt de overgang net iets lichter.
En dan begint de hectiek: kinderen die zenuwachtig door het huis dralen, fietsbanden die opgepompt moeten worden, nieuwe schoolspullen die op tafel verspreid liggen. Het enthousiasme van nieuwe schriften en verse boeken roept bij velen herkenbare herinneringen op. De spanning om klasgenoten terug te zien. De opwinding van een nieuw begin.
Toch is dit niet voor ieder kind een zorgeloos moment. Rouwende kinderen dragen hun verlies mee, vaak in stilte. Ze trekken hun schouders op, vermijden blikken van medeleven, en proberen hun ouders te beschermen—alsof wij het al zwaar genoeg hebben. Het is een onzichtbare last die juist in periodes van verandering voelbaar kan worden.
Ik herken het bij mijn eigen dochter. Tijdens de zomer waren er momenten dat het verdriet om haar vader onverwacht weer naar boven kwam. Rouw is grillig—soms stil aanwezig als een zwerfkat die van een afstand toekijkt, en soms plotseling rauw en pijnlijk dichtbij.
En nu is het zover: mijn dochter gaat studeren. Eerst speelde ze met het idee om naar het buitenland te gaan, maar gelukkig blijft ze dichtbij. Voor mij een geruststelling, al brengt het ook een nieuwe fase van loslaten met zich mee.
De overgang is niet alleen spannend vanwege de studie zelf, maar ook door het wegvallen van vriendschappen. Haar beste vriendin koos een ander pad en richt zich op haar nieuwe leven. Zo’n breuk doet pijn, zeker op het moment dat je juist houvast zoekt. Het vooruitzicht van avonturen die je samen zou delen, verandert plots in stilte.
Maar ik weet ook: het komt goed. Iedere eerstejaars student begint met een lege bladzijde. Iedereen zoekt nieuwe vrienden, iedereen voelt zich een beetje verloren. En juist in dat gezamenlijke onbekende ligt de kracht.
De jeugd van mijn dochter is onmiskenbaar getekend door verlies, maar ook gevuld met prachtige herinneringen. En er zullen nog zoveel mooie momenten volgen. Sommige mensen in ons leven zijn passanten die een les brengen, anderen blijven voor altijd.
Voor haar ligt er een nieuw pad klaar, vol vrijheid, levenslust en kansen. Voor mij begint een andere reis: die van een moeder die haar dochter ziet uitvliegen. Het is wennen, loslaten en tegelijkertijd vertrouwen hebben dat ze haar eigen weg vindt.
En ergens weet ik: net zoals de zomerzon ons nog even warmte geeft, zal er altijd een lichtstraal zijn die ons begeleidt.
Tijdens ons event op International Widows Day, 23 juni jl. werd al duidelijk dat woorden zoveel met je kunnen doen. Troostend, onderzoekend, verkennend naar wat ooit was en wat weer komen gaat.
Woorden zijn meer dat louter een functioneel communicatiemiddel. Dat woorden zoveel extra betekenis kunnen leggen, dat is een gegeven. Of ze nu geschreven staan of gezegd worden, ze hebben altijd iets te zeggen.
Iedereen herkent zich in een andere zin, maar toch blijkt vaak dat we elkaar ook zonder worden begrijpen. Het is van betekenis, een rijtje woorden in een zin of de warmte van slechts een enkel woord kan zo veelzeggend en troostrijk zijn. Soms is het eigenlijk nauwelijks met woorden uit te leggen, dat weten wij als geen ander. Je ervaart of voelt. Soms is troost plots heel dichtbij en kan het bijna spiritueel zijn, wanneer woorden je zachtjes aanraken, beroeren.
Zo ook het gedichtje van Albert dat ik kreeg, zo mooi.
“Er wonen mensen in de hemel,
Die je soms graag zou willen zien.
Al is het maar voor heel even,
Al kon het maar een minuutje of tien.
Nog ene keer een berichtje sturen,
Nog ene keer een laatste zoen.
Soms is het gemis overweldigend
en het verdriet haast niet te doen.
Toch zijn deze mensen altijd bij je,
Al is de afstand naar de hemel nog zo groot.
In je hart kun je altijd samen zijn….
Want de liefde stopt niet bij haar* dood”
*haar kan worden vervangen door zijn
Soms kunnen woorden je optillen zonder dat ze je aanraken. Een paar zorgvuldig gekozen zinnen kunnen ineens als een kompas zijn, midden in de storm, je koers bepalen.
De afgelopen maanden hoor ik steeds vaker in onze Widows & Widowers community: ik ben gaan schrijven. Woorden toevertrouwen aan papier, geven vorm aan datgene wat er vanbinnen leeft. In een dagboekje, of in brieven aan hun overleden geliefde. In een appje dat nooit meer verstuurd wordt, ongeopend zal blijven. Een troostgedicht of een herinnering, liefdevol en precisie genoteerd.
Schrijven helpt. Niet om de pijn te laten verdwijnen, om het verdriet te kanaliseren. Nee, gewoon om er met zachte ogen naar te kijken. Je maakt het ‘vanbinnen’ zichtbaar. En wat zichtbaar is kun je verplaatsen, aanraken, aankijken en soms zelfs loslaten.
“Schrijf het van je af.” Klinkt misschien als een cliché. Maar het is een beproefde methode, je hoort het zo vaak. Maar het helpt. Probeer het gewoon een keer.
Naar ruimte,
Want ook dat is waar: wij die achterblijven, leven en wij mogen iedere keer opnieuw weer ademhalen.
Tussen de tranen door is er nog altijd iets dat klopt. Een zonnestraal op de keukentafel. Een herinnering die niet pijn doet, maar je doet glimlachen. Een onverwacht gesprek. Een teken dat het leven tegemoet getreden mag worden, positief en met verve. We mogen weer verlangen. Naar een nieuw ritme, een zachte aanraking, een toekomt waarin niet alles vastligt. Waar alles weer mogelijk is. Rouw is liefde, rouw sluit de liefde niet af. Integendeel, het laat juist zien hoe diep we kunnen voelen.
Dus ja, schrijf.
Schrijf het verdriet, schrijf de liefde. Schrijf voor jezelf, schrijf je toe aan het leven. Wie schrijft, ademt en wie ademt, leeft. En wie leeft, mag het leven een avontuur noemen, mag het geluk opnieuw tegenkomen. Ineens op een onverwacht moment, als een liefdevolle hand op je rug, die je zachtjes verder voortduwt.
Wij starten graag een nieuwe rubriek in onze nieuwsbrief – wie schrijft er een mooi gedicht?
Stuur je gedicht naar hello@widows-and-widowers.nl
De inzendingen bundelen we later samen in een E-gedichtenbundel, leuk toch?
Lieve groet,
Astrid
Kijk voor meer info op widowsandwidowers.nl.
Op 23 juni 2025 vindt in het Grand Hotel Karel V in Utrecht het grootste evenement voor weduwen en weduwnaars van Nederland plaats. Een dag vol herkenning, inzicht en verbinding – voor iedereen die leeft met verlies.
Na het overlijden van een partner komt er veel op je af. Verdriet, eenzaamheid, praktische zorgen… en een wereld die gewoon doordraait. International Widows Day is geen therapie, maar wél een plek waar je je gehoord voelt. Waar je in contact komt met anderen die écht begrijpen wat je doormaakt.
Laat je inspireren door krachtige verhalen van onder andere:
Christien Brinkgreve – schrijver van Beladen Huis
Dennis Heijn – ondernemer en nabestaande
Marianne Heemskerk – podcastmaker & weduwe
Astrid van Heumen – oprichter van Widows & Widowers
En vele anderen die het verschil maken in hoe we omgaan met rouw en herstel.
Met ruimte voor ontmoeting, gesprekken, borrel, en natuurlijk: hoop. Want ook na verlies kan het leven weer glans krijgen.
📍 Locatie: Grand Hotel Karel V, Utrecht
🕐 Tijd: 12:30 – 18:00 uur
🎟️ Prijs: €40 voor leden / €55 voor niet-leden
Team Widows & Widowers wenst iedereen een goede gezondheid, wijsheid en geluk in het jaar dat voor ons ligt.
Na de donkere dagen in december volgt de warme kerstperiode waar herinneringen samensmelten met de nieuwe realiteit. Het blijven dagen van vrolijkheid, van gemengde gevoelens en het besef dat de dagen van weleer niet meer terugkomen.
Toch geeft het mij ook iets bemoedigends. Om vooral door te gaan en de gezelligheid te genieten van hen die dicht bij mij staan. Aandacht te geven aan hen die er voor me zijn ook in de minder vrolijke dagen die de periode na het overlijden van mijn lief hebben gekend. Het gemis is er beslist niet minder om geworden.
Maar het besef om samen met mijn lieve dochter, mijn dierbaren en mijn familieleden het kerstfeest te vieren is dit jaar sterker dan de jaren daarvoor. Wellicht omdat ze eindexamen doet en ze volgend jaar mogelijk haar vleugels uitslaat. Ze weet nog niet precies wat haar studiekeuze zal zijn, maar de kans is groot dat ze, zoals velen, toch het huis zal verlaten. Een nieuwe tijd, zal voor haar en voor mij aanbreken.
Haar verwachtingen over de toekomstige avonturen zijn een heerlijke vrolijke noot in onze gesprekken. Zo fijn dat voor haar de zon weer is gaan schijnen na de dood van haar vader. Een gebeurtenis die haar leven heeft getekend en ongetwijfeld een zware last is in haar rugzak die ze draagt. Gelukkig voor mij begint de studie pas in september. Dus we hebben nog even tijd om er aan te wennen. Wel zie ik er heel eerlijk gezegd best tegenop. Dan is het huis ineens leeg en zal het zogenoemde empty nest syndroom mij beslist raken.
Dus tot die tijd ben ik nog meer dan anders bewust van de gezelligheid van haar gezelschap.
Daarom zoveel mogelijk genieten van de tijd die ons gegeven is om te delen met hen die ons lief zijn. Dus zonder geforceerd te zijn zal ik er mooie kerstdagen van maken.
Maar het is ook tijd voor reflectie en vooral voor een positief ingesteld mens zoals ik ben, om me op de toekomst te richten. Wat zal 2025 allemaal brengen? Blijven we gezond, zal het geluk ons weer toelachen, zijn er successen op het gebied van werk en vooral; zal er in het nieuwe jaar een nieuwe liefde op mijn pad komen? Sta ik daar voor open? Na ruim 4 jaar weduwe denk ik er weleens over na.
We zullen zien wat het jaar zal brengen en in welke fase van mijn rouw ik ben om er echt voor open te staan. Het is soms zo romantisch en gedragen om in de mooie en liefdevolle herinneringen terug te gaan en daarmee te leven, wetende dat de vervlogen tijden nooit meer terugkomen. Maar het gevoel van liefde blijft aanwezig.
Anderzijds is er dan de realisatie van de harde werkelijkheid en dan zijn de tranen terug. Gelukkig ben ik in deze niet de enige en is daar het besef dat wij als lotgenoten meer met elkaar delen dan we ons beseffen. Soms is het naast het bespreken van de praktische zaken gewoon fijn te weten dat deze gevoelens zo herkenbaar zijn.
Dat je er gewoon over kunt praten en je er niet voor hoeft te schamen. Sterker nog het is fijn om bemoedigend toegesproken te worden zodat je gewoon over de courage beschikt het leven weer te omarmen. Of dat nu de schouders eronder zetten betekent om door te gaan, of de moed weet te vatten om de telefoon ter hand te nemen en te bellen met die goede bekende, die aardige vriendin of sympathieke vriend. Hoe dan ook, ik weet dat het tijd is om te leven en dat ook ik er echt wat mee moet gaan doen.
Dus 2025 gaat ook voor mij een jaar zijn van goede voornemens en invulling geven aan de avonturen die komen gaan en wie weet wat er allemaal verder in de sterren staat.
Voor Widows & Widowers zal het nieuwe jaar ook veel in petto hebben. De dromen zijn goed uitgewerkte plannen geworden en zoals me ooit is verteld, wanneer je de plannen goed weet uit te voeren worden dromen waar.
Daar gaan we voor en dus gaan we met een positief gemoed een nieuwe fase in met Widows & Widowers. Het gaat allemaal een tikkeltje professioneler worden. We hebben een steeds grotere groep nieuwsbrieflezers, de app zal ook meer weduwe en weduwnaars aanspreken en van toegevoegde waarde zijn. We zien dat we meer betalende abonnees krijgen en we verwachten dat die stijgende trend doorgaat. Zo kunnen we een levendige community realiseren waar we ons thuis kunnen voelen en we terecht kunnen met onze zeer reële en soms ongemakkelijke vragen. Om zo antwoorden te krijgen op bijzonder reële vraagstukken of problemen waar men als achtergebleven partner of nabestaande nu eenmaal mee zit.
De app is getest en is binnenkort te downloaden in de AppStore. Hoe spannend is dat! In de volgende Nieuwsbrief kun je via een QR code de app downloaden en er zullen meer aankondigen zijn van evenementen, zowel jaarlijks terugkerende grote evenementen als ook gezellige en sterk inhoudelijke onderonsjes.
Zoals “ H’app’y 2025’ waar we 30 januari naast een glaasje en de goede voornemens stil staan bij de impact van rouw en onze app presenteren, 14 februari genieten we van een Valentijns lunch met lotgenoten en verwelkomen we een mysterie guest. Op 23 juni is het ieder jaar weer International Widow’s Day. Wij komen dan met een vol programma over meer praktische zaken op het gebied van financiën en planning, werk en rouw.
Zoals bij alle evenementen die wij organiseren zijn naast inhoud en herkenning, ook gezelligheid en verbinding belangrijke componenten voor het succes. Wij vertrouwen erop dat jullie nieuwsgierig zijn en ook in grote getale op onze uitnodiging in zullen gaan en komen. De kosten proberen we betaalbaar te houden; €59,95 voor nieuwkomers en daarmee ben je als deelnemer direct een jaar lid en geniet je van de voordelen. Voor weduwe en weduwnaars die al lid zijn, zal deelname aan deze evenementen gereduceerd worden met €20 tot €39,95.
In 2025 zijn we voornemens om weer de Nijmeegse Vierdaagse te lopen. De data van 2025 zijn bekend. Van dinsdag 12 tot vrijdag 18 juli lopen we als groep de Nijmeegse Vierdaagse mee! Heb je het voornemen om sportief te zijn, jezelf doelen te stellen of een onvergetelijke ervaring te beleven, laat het ons weten! Op uiterlijk 4 februari hebben we graag de lijst van onze deelnemers compleet, zodat ik ons als groep kan aanmelden.
Hoe sterk zal dat zijn wanneer we met onze community een team vormen.
Uit eigen ervaring weet ik dat het prima te doen is, mits je goed traint. Samen trainen maakt het verschil en één ding is zeker; met steun van elkaar gaat het ons lukken om de eindstreep te halen. Wanneer de deelnemers bekend zijn schrijven we ons als groep in. Trainingsschema’s volgen op de website, in de app en de nieuwsbrief.
Het trainen kost tijd en dat doe je zelf, maar om elkaar te leren kennen zullen we één keer per maand samen een stevige wandeling maken ter voorbereiding aan de 4x40 kilometer. Voor de donkere decemberdagen verheugen we ons op het jaarlijks terugkerende Donkere December Dagen Diner op 12 december en de grote Kerstlunch op 19 december 2025.
Goed om met elkaar die dagen in gezelligheid door te brengen, van elkaar te leren en het glas te heffen op tijden van toen maar vooral ook om uit te kijken naar wat de toekomst voor een ieder van ons in petto heeft.
Daarnaast blijven we de intieme events organiseren die je terug kunt vinden in het programma. Zoals een wandeling met een rouw coach, een evenement als ‘schrijf het van je af’, een kookles, of hulp bij financiële planning door een geaccrediteerde professional. En wellicht bij voldoende belangstelling organiseren we een stedentrip in september of een korte skivakantie.
Alle evenementen zijn met een spreker, een deskundige op het onderwerp en gericht om kennis op te doen en eventueel te delen. Naast verbinding en gezelligheid.
Geniet van een fijn 2025, samen met de gekoesterde en dierbare herinneringen maar vergeet vooral geen nieuwe te maken.
Tot in het nieuwe jaar!
Astrid
Na-zomeren zonder melancholie daar zou ik graag een of meerdere glazen op heffen.
Hoe fijn zou het zijn om de gemoedstoestand die zo kenmerkend is voor de periode die komen gaat, voor te zijn of op zijn minst te beheersen.
De mooie kleurrijke maar vaak sombere herfst. Waar er iedere dag weer een beetje meer afscheid genomen wordt van de zomer. De natuur maakt zich op voor het afscheid van de luchtige vrolijkheid, de blauwe luchten en de warme wind door je haren. Het genot van de gemakkelijke en gezellig aanvoelende warmte.
Hoe heerlijk is het om de zon op de huid te voelen, wetende dat je leeft, hoe fijn is dat. Goh wat mis ik mijn lief. De zomer is zo’n uitgelezen tijd om nieuwe herinneringen te maken, maar ook om het oude vertrouwde te koesteren en zo nu en dan met een enkeling te delen.
Gek blijf ik het vinden dat zo weinig mensen eens vragen hoe het echt met me gaat. Of spontaan, zo maar een leuke of bijzondere anekdote met me delen waarbij je partner hun goede vriend een rol in heeft gespeeld. Zo jammer dat herinneringen leven in gedachten en in het hart, maar zo zelden hardop worden gedeeld.
Hoewel we inmiddels vertrouwd zijn met het komen en gaan van de seizoenen overvalt de schoonheid van de herfst mij ieder jaar weer. Vreemd genoeg dit jaar meer dan voorgaande jaren. Op weg naar de winter, de door mij zo enerzijds favoriete maar ook gevreesde donkere maanden. Sinds het ‘vertrek’ van mijn man, is de winter weliswaar een gezellige periode vol dierbaren toch vooral moeilijk. Hoewel er nog weken te gaan zijn, maak ik me nu al druk, hoe ik dit jaar de feestdagen door ga komen.
Uiteraard met een lach en veel vrolijkheid wanneer ik onder de mensen ben. Maar het zijn juist die dagen, die uren wanneer al die anderen samenzijn en die ik vrees. De weemoed, het verlangen naar wat ooit was en de hoop dat er wellicht iemand op mijn pad zal komen die de leegte enigszins zou kunnen verdringen. Niet op te vullen, dat is niet wat ik vraag. Dat is ook niet wat ik wil. Want ik wil het verlies ook juist ervaren zodat ik me vooral niet schuldig hoef te voelen.
Maar ik verlang enorm naar dat gewone gedoetje, maar vooral ook naar dat beetje levenslustigheid. Ik wil het graag allemaal weer wat vrolijker. De lente terug laten keren, met al haar frivoliteiten en de optimistische kijk op al het moois, zoals de lentebries, de ontluikende bloem en het vrolijke gekwetter van de vogels.
Het is zo geruststellend dat je kan rekenen op de jaargetijden. Het is zo heerlijk dat je je er niet alleen naar kan kleden, maar er ook naar kan leven. Van seizoen, naar seizoen.
Maar even terug naar de herfst. Heel eerlijk, eigenlijk zou het mijn absolute favoriete jaargetijde moeten zijn. Veel belangrijke en mooie momenten hebben zich in mijn leven tijdens deze periode afgespeeld met als hoogtepunt de geboorte van onze lieve dochter. Zij wordt deze herfst alweer 18 jaar. Wow, wat is de tijd snel gegaan! En toch voel ik me een beetje verloren maar vooral melancholisch. Ik heb een onvervuld verlangen en weet ik dat verloren tijden niet meer terugkomen.
Ik denk dat het heel herkenbaar is en dat het alles te maken heeft met rouw. Dat gevoel van eenzaamheid, het allemaal alleen moeten doen. Toch, ondanks dat me ertegen verzet, heb ik een vorm van zelfmedelijden. Een onbeschrijfelijk gevoel van rouw, het overvalt me regelmatig en op de meest onverwachte momenten gedurende de vier jaar dat ik weduwe ben.
Ik wil en moet me ertegen wapenen omdat het me tegenhoudt. Ik maak er fouten door, ik laat steken vallen, mensen vinden me soms een beetje raar of begrijpen het echt niet. Het gaat toch goed met je. Geniet het leven, pak het weer op. En precies dat doe ik! Ik omarm het leven en heb besloten er het beste van te maken. Met respect voor het verleden, het leven tegemoet te treden.
Meer en meer besef dat het leven na vier jaar gewoon, ook voor mij verder gaat en dat rouw met de ondervonden hik-ups en de door mij zelf veroorzaakte vertragingsfactoren in het dagelijkse leven, de waan van de dag wel degelijk hebben beïnvloed. Ik zal toch moeten erkennen, dat ik op gezette tijden nog steeds lijd aan het fenomeen ‘Widow Brain.’
Zo, ik heb het gezegd. Geen excuus maar wel een verklaring voor mijn gedrag. Mijn gebrek aan moed of discipline. Mijn steeds terugkerende struisvogelgedrag. De post wegleggen voor een andere keer. Lachend wegkijken van de kleine klusjes en reparaties in huis…. Bah, wat is het soms lastig om weduwe te zijn.
Maar dan is er na een goede nachtrust weer de positieve ik die het leven en de vrijheid aangrijpt. Die wonderbaarlijk zelfstandig is en absoluut veel handiger dan ooit gedacht. Je kunt zo veel meer dan je weet. En als iets is gelukt geeft het zoveel voldoening.
Mooi dat ik dit nu echt weet te herkennen en ook durf te erkennen! Perfecte timing, ik weet me goed en veilig in te snoeren wanneer de rollercoaster aan emoties zich gedurende de wintermaanden weer vraagt in te stappen. Want instappen zal ik beslist weer doen omdat een toertje draaimolen, hoewel nostalgisch, wat mij betreft wel heel erg saai is.
En de nachten wanneer ik bezoek krijg van de spoken zoals ik ze noem, die me met enige regelmaat met herinneringen weten wakker te houden, heet ik sinds kort van harte welkom.
Het is ook goed om de uren te vullen denkende aan de mooie momenten. Gedurende de nachtelijke hersenroerselen weet ik inmiddels de extra tijd goed te benutten. Ik maak plannen om zo mijn dromen uit te laten komen.
Lieve mensen we gaan er met z’n allen echt iets moois van maken! Het leven is het waard geleefd te worden, het is tijd om de community van lotgenoten op te pakken en aan de slag te gaan.
Wat een ervaring om de Nijmeegse Vierdaagse te lopen. 4 dagen 40 km is niet iets waar je makkelijk over moet denken, getraind zijn we begonnen aan onze tocht. Maar niets kan je voorbereiden op de impact van de wandeling met dit jaar ongeveer 47.000 andere lopers uit 80 verschillende landen. De jongste deelnemer is 11 jaar en de oudste was 91 dit jaar.
Het is een ware belevenis die zijn weerga niet kent. Het kan zelfs verslavend werken wetende dat er mensen voor een 7de, 25ste of 43ste keer mee doen. Maar zoals velen beaamden ,de eerste keer is de mooiste. Nou en ik kan het weten want het was mijn eerste keer dit jaar. Wow wat is het ver! Het is echt wel een stukje wandelen en jeetje wat doet het veel met je. Samen met uiteindelijk een vriendin die net als ik ook uit de omgeving van Nijmegen komt hebben we de tocht der tochten volbracht. Het is echt wel een stukje wandelen dus we hebben flink getraind om te weten wat het betekent om 40 km te lopen ….
Maar een wandeling samen inclusief de goede gesprekken tijdens een trainingsrondje is toch echt heel wat anders dan lopen tussen al die andere mensen die om voor hen moverende redenen ook zich hebben ingeschreven om deze tocht tot een goed einde te brengen.
Het doet echt wat met je wanneer je in deze mensenmassa terecht komt. Het is best intimiderend in eerste instantie. Als je voor je kijkt zie je een slang van mensen door het landschap en wanneer je achter je kijkt is dat precies zo. Maar alles went en wanneer je samen ‘you never walk alone’ luidkeels meezingt met duizenden mensen dan stromen de tranen over je wangen.
Naast de vrolijkheid en de gesprekken met je loop maatje zijn er natuurlijk vele warme ontmoetingen, praat je over van alles. De meest geweldige en ook zeer persoonlijke gesprekken heb je met wildvreemde mensen die net als jij op pad zijn en het beste van het leven willen maken.
Maar de kennismaking met mijzelf is voor mij de meest bijzondere ervaring geweest gedurende deze 4 dagen. Op de eerste plaats was ik blij met mijn fysieke fitheid. Het lichaam kon deze ontbering goed aan. Op een enkele blaar na bleven de pijnlijke spieren en gewrichten waarvoor ik gewaarschuwd was achterwege. En een paar blaren die horen erbij. Dus de finish kwam met ieder stap dichterbij en ik vreesde geen seconde dat ik deze niet zou halen. Wel werd met iedere kilometer mij duidelijk hoe het leven mij uitdaagt en welke stappen ik na het overlijden van mijn man nog moet nemen.
Tijdens de wandeling werd het ‘to do lijstje’ langer en langer. Bijna angstaanjagend wat ik nog allemaal moet doen en hoe ik het toch allemaal voor elkaar moet krijgen? Maar dat fix ik zoals ik de laatste jaren dat al heb bewezen. De verworven vrijheid, hoewel niet zelf gekozen, heeft ook zijn voordelen. Het maakt je sterk. Deze ik ben ook ik tegengekomen tijdens de wandeling, en die beviel me wel.
Op de derde dag bovenaan op één van de toppen van de Zevenheuvelenweg in de zengende hitte was ik het beu en heb ik het moment aangegrepen om die ik, het slachtoffer van mijn nieuwe werkelijkheid, nu echt achter me te laten. Het is tijd om die sterke vrouw die ik jaren ben geweest en die in mij zit weer op de voorgrond te laten treden. Lieve mensen wees gewaarschuwd ik ben van plan deze daar te houden zonder mijn menselijkheid te verliezen. Want de lessen van verdriet, rouw en doorzettingsvermogen die de laatste jaren dag in dag uit, uur na uur mij zijn overkomen draag ik met me mee en hebben zoals iemand noemde gedurende de wandeling ook beslist louterend gewerkt. Ik ben er een completer mens door geworden.
Mijn dochter doet het komende schooljaar eindexamen. En dan gaat zijn aan haar studie beginnen. Welke is nog niet bekend. Het is een voorrecht om haar hierin te begeleiden.
Wat kan er eigenlijk nog mis gaan? Het leven is een feestje, tijd is kostbaar en besteedt deze wijs.
En of ik volgend jaar de Walk of the World, de Nijmeegse Vierdaagse weer meeloop, time will tell.
Is het iets voor jullie? Een wandelclubje is zo opgezet. Laat het me weten. Mijn conditie van lijf en geest zijn er bij iedere kilometer beslist op vooruit gegaan.
Om vooruit te komen in het leven moet je focus hebben en doelen stellen.
En stap voor stap de goede richting in gaan, dan kom je er wel.
Wij lopen de Vierdaagse mee in Nijmegen en zijn vast niet de enige weduwe en weduwnaars die zich wagen aan deze uitdaging. Dus wanneer je meeloopt, leuk en laat het ons weten. info@widows4widows.com
Van 16-19 juli 2024 is het zover en debuteer ik op mijn 55ste. Ik heb het felbegeerde startbewijs weten te bemachtigen en ben samen met een vriendin volop aan het trainen. Beide zijn we geboren en getogen in de omgeving van Nijmegen en zijn bekend met het fenomeen. Niet alleen met de eindeloze stoet wandelaars en het feest in de stad. Maar ook de eigenaardigheden zijn ons welbekend. De vele bankstellen en oude stoelen langs de route, die al dagen van tevoren worden klaargezet, door mensen die de lopers aanmoedigen de pas erin te houden. Het uitreiken van de gladiolen, bij de finish die ik als kind ook al uitreikte en die ik dit jaar zelf hoop te ontvangen. Wat een feestje zou dat zijn, wat een mijlpaal en een symbolisch nieuw begin.
Het is mijn leven, ik kan niet blijven hangen in de rouw. De eindeloze strijd om de nalatenschap is beslecht, mijn nu 17-jarige dochter gaat goed op school, is in balans en bewandelt steeds meer haar eigen pad. Het is nu aan mij om de stap te zetten. Het verleden en de herinneringen, die neemt niemand mij meer af en zal ik voor altijd blijven koesteren als een schat in mijn hart.
Toch loop ik denkbeeldig mijn vrijheid tegemoet. Loslaten is moeilijk maar noodzakelijk. Ik kan niet blijven hangen in het verleden en soms dwepen met mijn verdriet. Oh heus, dat doe ik ook. Soms zelfs omdat men het van me verwacht. Eenmaal toegegeven aan dat onwerkelijke gevoel van rouw, is ook lekker. Rouw gaat nooit weg, het blijft hangen en af en toe komt het vaak geheel onverwacht naar de oppervlakte en slaat toe. Soms is het heerlijk om jezelf er helemaal aan over te geven, dan lucht die huilbui enorm op. Maar dan is het de kunst om jezelf weer bij elkaar te pakken en dat is best een klus. Het leven gaat namelijk gewoon door, de waan van de dag overheerst en de tijd tikt.
Misschien daarom heeft het meelopen met de tocht der tochten, de Vierdaagse, zo’n aantrekkingskracht op mij. Omdat het zo symbolisch voor me is en ik geloof dat je dromen kunt realiseren door ze om te zetten in plannen en dan is het zaak deze uit te voeren. Zo ook het avontuur met Widow&Widowers. Het gaat om focus! Om vooruit te komen in het leven is het zaak doelen te stellen, de focus vast te houden. Daarna ga je stap voor stap de goede kant op, je zet door en dan kom je er wel.
Het kon niet uitblijven, maar ik moest wel eerst een startbewijs bemachtigen. En dat viel beslist niet mee. Er was een enorme run op de kaarten. Maar het is gelukt! Samen met zo’n 47.000 andere deelnemers sta ik 16-19 juli aanstaande iedere ochtend om 05.00 uur aan de start en hoop ik op vrijdag 19 juli te dansen op het Blarenbal.
Bovendien, wanneer je geboortegrond aan de route ligt, moet je toch minstens eenmaal in je leven deze wereldberoemde wandeling hebben gelopen. Niets schijnt mooier te zijn dan de vierde dag, de triomftocht de stad in, Via Gladiola. We gaan het meemaken
Er gaat een nieuwe wereld voor me open. Natuurlijk moet er getraind worden en hoe verrassend, ook hier staan de beste stuurlui veelal aan wal. Iedereen denkt met je mee en heeft een welgemeend advies hoe een perfecte training moet verlopen. Als je daar allemaal naar luistert dan kom je er nooit. Zoveel mensen zoveel meningen. En ik zal het toch zelf moeten doen.
Henriette en ik hebben een schema gevonden passend in onze agenda. Want eerlijk is eerlijk het kost echt veel tijd en de nodige effort om die kilometers te maken en de schoenen in te lopen. Wel met de juiste sokken weten we nu, een plukje wandelaars-wol doet wonderen. Ook qua kleding is het een uitdaging. Het mag niet hinderen maar we willen er toch ook leuk uitzien. En naast de pleister en het flesje water is het natuurlijk ook belangrijk om iets lekkers voor onderweg vooral niet te vergeten.
En dan komt de vraag wat nemen we mee in ons rugzakje? Want een heuptas dat gaat ons net te ver. Praktisch ongetwijfeld maar te pijnlijk op de heupen. En dan de schoenen…. Wat gaat het worden? Welke wandelschoen is goed voor mijn voeten. Hoog, middelhoog, laag of gewoon een sportschoen. Weloverwogen heb ik besloten om voor de lage wandelschoen te gaan. Hoewel ze inmiddels bijzonder comfortabel zijn gebleken en vooralsnog geen blaren hebben veroorzaakt, of is dat toch de keuze van de sok geweest, het moet gezegd worden: wat zijn ze lelijk. Maar het zijn inmiddels mijn beste vrienden gebleken tijdens de kilometers trainingsrondes die wij door weer en wind in onze benen hebben zitten.
We hebben al een paar keer flink geoefend. Er werd ons door ervaren lopers sterk aangeraden om ook een paar keer twee dagen achter elkaar te trainen. En om, hoewel we 4x40 kilometer lopen, een dag 50 kilometer te lopen. Lieve hemel, dat was heus pittig.
Om goed voorbereid aan de start te komen leek het ons een goed idee om de etappes van de Vierdaagse al te lopen. De keuze viel op dag 2 en dag 3 (de Zevenheuvelenweg door Groesbeek). Dan weten we hoe ver het echt is. Wat het is om wakker te worden na een wandeling van 40 km en om dan met frisse moed aan de volgende 40 km te beginnen. Gewoon een trainingsrondje.
Dag 1 was een mooie tocht gelukkig zonder blaren, maar fris en nat, met onweer en bliksem. Wel een prima moment om onze regencape en overschoenen te testen. De volgende dag zijn we over de beruchte Zevenheuvelen-weg door Groesbeek gelopen. Daar zal op dag drie van de Vierdaagse, wanneer ik samen met de 47.000 andere deelnemers de route loop, het hard nodig zijn om aangemoedigd te worden door het publiek. We zullen doorgaan. Waar zijn we aan begonnen. Gelukkig weten we nu wat het is en kunnen onze lijven het vooralsnog aan. Beetje stram en stijf gingen we de maandag erna gewoon weer aan het werk.
Afgelopen zondag hebben we 50 kilometer gelopen. Dat is ver. Maar het moet gezegd dan lijkt de 40 kilometer echt een stuk minder ver. Morgenstond heeft goud in de mond maar wat kan een mens verlangen naar een kopje koffie en hoe vriendelijk zijn mensen dan die dat begrijpen en je een kop koffie aanbieden. Hoe heerlijk is het om te lopen, een doel voor ogen te hebben, het lijf te voelen, de omgeving te zien en langzaam maar zeker stap voor stap ruimte laten ontstaan om de nieuwe werkelijkheid te aanvaarden en het leven weer te omarmen.
Het is nu een kwestie van vertrouwen, volhouden en het gewoon doen.
We starten dinsdag ochtend 16 juli om 17.00 uur en vrijdag 19 juli a.s. lopen we aangemoedigd door de menigte over de Via Gladiola en gaan dansen op het Blarenbal met ons Vierdaagse kruisje. Wat zal hij trots op me zijn.
Hoera, we heffen het glas vol vrolijkheid op een gezond, veilig en een geborgen 2024.
Hoewel ik met een positief gemoed en vol optimisme het nieuwe jaar tegemoet treed, sta ik toch graag even stil bij het jaar 2023, dat we inmiddels achter ons hebben gelaten.
Het was een jaar waar niets was zoals we het ons hadden voorgesteld. Herkenbaar bij velen verwacht ik. Naast ons eigen verdriet en de veranderingen in ons leven was er overal in de wereld onrust en was er dagelijks reden voor zorg. Tijdens de periode van Covid19 en de vele andere varianten van Corona die daarna volgden, waren we bijna gaan geloven in de euforische Utopie, dat alles beter zou worden.
Hoop doet leven. En het verlangen naar een betere wereld is ons echt niet vreemd. De werkelijkheid is echter grimmiger dan we willen weten en we werden helaas door het nieuws geconfronteerd met oorlogen, geweld en met de wreedheid van de natuur: natuurrampen zoals hevige bosbranden, overstromingen, aardbevingen en verschuivingen. Mannen en vrouwen levend in angst en mensonterende omstandigheden, groot verdriet, vluchtelingen. Veranderende politiek en grote verschillen tussen mensen die vroeger samen de schouders eronder zetten voor een betere wereld.
Pfff, wat een narigheid en wat een opluchting dat we voor even de symbolische deur dicht kunnen doen en met het begin van dit nieuwe jaar, weer vooruit kunnen kijken, kunnen hopen en werken aan een betere toekomst, te beginnen dicht bij huis en misschien wel met jezelf.
We hebben het als weduwen en weduwnaars ook zwaar en moeilijk met ons eigen verdriet. Dat mogen we best wel eens toegeven aan onszelf. Het is soms ook gewoon lastig te bepalen hoe verder te gaan. Daarom is het zo fijn om met lotgenoten te spreken, verhalen te delen maar ook er op uit te gaan. En ja, ook ik voel me soms bijna schuldig, omdat ik van het leven soms gewoon geniet. Wanneer ik dat vogeltje hoor zingen, dat lekkere kopje koffie drink of dat ik me gelukkig prijs wanneer ik na die regenbui weer thuis ben en ik me in deze laatste decembermaand heb kunnen warmen aan vriendschappen en liefdevolle familieleden. Hoe fijn was dat. En hoeveel beter is dat om deze momenten met elkaar te delen. Ondanks alle vertier en al dan niet geforceerde gezelligheid blijft het verdriet, het gemis, en weet je, dat mag.
Toch is het verdriet van een weduwe of weduwnaar bijna niet te begrijpen voor iemand die het niet zelf heeft meegemaakt. De rollercoaster van emoties en vragen, de onhandigheden en de besognes van alle dag. Het alleen zijn en de wereld vanuit een totaal andere positie aanschouwend. Opnieuw wegwijs worden in je eigen leven. Het herontdekken van je eigen tijd, het leren omgaan met rouw, het gemis, de leegte, het verlangen. De soms donkere gedachten, de moedeloosheid, de boosheid en de onmacht. Dat allemaal en nog veel meer. Opkroppende, niet te delen emoties. Dat, terwijl er zoveel mensen om je heen zich begeven en zich met de beste bedoelingen over je ontfermen, je blijft toch die eenzaamheid, die leegte voelen.
Ook zijn er de veranderende structuren, mogelijk het ontdekken van een nieuwe omgeving, een ander thuis, nieuwe vriendschappen of zelfs een nieuwe liefde. Alles is mogelijk. Alles kan maar niets hoeft. Het kan ook zomaar allemaal bij hetzelfde blijven. Maar dan ook is het helemaal anders. Je partner is heengegaan en jij bent alleen achtergebleven. Met zoveel vragen en er is nog zoveel te vertellen.
Het leven is aan jou, het lacht je toe en soms ook gewoon uit. Waar ben je mee bezig? Er zijn de uitdagingen om aan te gaan en er komen ongetwijfeld avonturen die je niet uit de weg kan blijven gaan. Het nieuwe jaar 2024 is begonnen, het leven lonkt. Geef het een kans, loop er niet voor weg. Pak de controle terug en haal diep adem en zet die stap. De sterren voorspellen ons dat het een bijzonder jaar zal worden.
Onder de numerologen heerst er ook optimisme over het nieuwe jaar dat komen gaat. 2024 een 8-jaar en dat betekent veel goeds. Het getal 8 staat symbool voor o.a. Lemniscaat, oneindigheid, kracht en vastberadenheid. Ook is het diep verbonden met spiritualiteit en vertegenwoordigt het de universele wet van ‘Zo boven, Zo beneden’. 2024 wordt een jaar om verbinding te maken, niet alleen met onze omgeving maar juist ook met onze ware, authentieke zelf. Iets wat voor ons, lotgenoten beslist als waardevol en herkenbaar wordt ervaren.
Wat ga jij dit nieuwe jaar doen? Hoe ga je jouw goede voornemens in 2024 invullen, heb je die eigenlijk wel? Het is tenslotte allemaal zo anders en zo alleen. De verantwoordelijkheden zijn soms, maar gelukkig niet altijd, haast niet alleen te dragen. “Je doet het zo goed, je slaat je er zo kranig doorheen’. Die sterke schouders, die van jou en van mij hebben het af en toe zwaar en wellicht spierpijn. Die stoere ‘ik’ is af en toe gewoon even moe. Herken je dat. Zou je soms wel even echt willen uitrusten, even willen uitchecken…. Ja toch? Even lekker zonder zorgen, zonder rouw? Maar wat zal er gebeuren, wanneer je er een moment aan toe zou geven. Wie neemt dan de zorg voor het leven, de kinderen, ouders, de zaak, de kat of de hond? Maar veel belangrijker is de vraag: wie zorgt er eigenlijk voor de weduwe of de weduwnaar? Wie ziet er de werkelijke gemoedstoestand van de in stilte rouwende weduwe of de weduwnaar die zich, volgens vrienden en familieleden, zo goed weet te handhaven? Zij die op alle vlakken, al die verschillende facetten van het heerlijke leven, zich opnieuw moeten organiseren. Die het ook graag, zoals zo vaak wordt gezegd: “alles anders had willen zien”.
Weet dat we er in 2024 zijn voor jou!
Wij zijn een community voor lotgenoten, we bieden een events-agenda met offline en online activiteiten. Via ons platform vind je de informatie die je nodig hebt op jouw moment. En is er dat betrouwbare en deskundige advies.
Gelukkig is een mens weerbaar en is er naast courage ook altijd hoop. We vervullen als mens ieder vele rollen en hebben vele gezichten. De ene dag ben je down en leef je het liefst als een kluizenaar. De andere dag ben je plotseling sterk en weerbaar, kan je de wereld weer tegemoet treden. Je zet dan je schouders er weer onder. Je recht je rug en draagt de lasten met trots en met een soort van vederlichtheid met je mee, omdat het nu eenmaal zo is en inmiddels bij je hoort. Je pakt het leven weer op. Je zit weer achter het stuur.
Daarom zetten ook wij in dit ‘magische jaar 2024’ onze schouders eronder. We steken onze nek uit, openen onze armen en kijken de toekomst fris en recht in de ogen. We kijken ernaar uit om jullie hartelijk te verwelkomen. We hebben onze goede voornemens gemaakt. We hebben veel goeds in petto.
Widows-and-Widowers, verheugt zich op de vrolijkheid, de avonturen en het geluk die het nieuwe jaar ons zal brengen. Wij hebben zin in het leven en kijker er naar uit om samen met jullie er een mooi en gelukkig jaar van te maken.
Lieve groet,
Astrid
Auteur: Astrid van Heumen, Co-founder Widows & Widowers
Afgelopen juli dacht ik al kijkende langs de kant naar de feestelijke stoet van mensen hoe mooi en uitdagend zou het zijn wanneer wij met een aantal Widows&Widowers de 106e Vierdaagse lopen. Dit grootse wandel evenement is een waanzinnig mooi en verbindend feest waar wij graag ook onze stappen willen zetten. Omdat ik geboren ben in de omgeving van Nijmegen heb ook ik onbewust het 4-daagse virus te pakken. Die zou ik toch graag eens lopen. Maar wie gaat er met me mee? Marianne en ik zouden het geweldig vinden om met een groep ‘lotgenoten’ het leven te omarmen en de toekomst tegemoet te wandelen.
Misschien twijfel je of het lopen van de Nijmeegse Vierdaagse wat voor je is? We starten met drie wandelingen in oktober, november en december. Ook als je niet niet wil mee lopen met de Nijmeegse Vierdaagse ben je welkom tijdens deze eerste trainingen. Via de volgende knop kom je bij onze events en kun je je opgeven voor één of meerdere dagen.
Het is een pittig voornemen 4 dagen 40 kilometer is niet iets dat je eventjes doet. Het is verstandig en zaak goed te trainen voor de start. Goede wandelschoenen zijn een must. Het is aan ieder individueel te beoordelen welke schoenen de voorkeur genieten. De een loopt op een goede sportschoen, de ander heeft ingelopen wandelschoenen en weer een ander loopt de vierdaagse uit op klompen of zelfs op blote voeten. Maar ons is geadviseerd, kies voor een goede, passende en ingelopen wandelschoen wanneer je aan de start verschijnt.
We trainen ieder afzonderlijk overal in het land en 1x per maand lopen we samen als dan niet begeleid met rouw, wandel of carrière coach. In januari maken we de stand op en kunnen we ons inschrijven en intensiveren we de training. Om te kijken of het wat voor je is alvast 3 mooie wandelingen die ook gewoon gezellig zijn.
De Nijmeegse Vierdaagse is van 16 tot en met 19 juli 2024. Van ervaren wandelaars is het advies om nu al individueel twee keer in de week een uur te lopen bijvoorbeeld op dinsdag en donderdag. En dan ook een wandeling in te plannen van 5 tot 10 kilometer. Dit is gezond en wanneer je niet alleen loopt, ook gezellig. Je krijgt de mooiste gesprekken en zij die al eens met een rouwcoach hebben gelopen kennen ook de helende werking.
Het idee is dat we, omdat we als weduwen en weduwnaars over het land verspreid wonen, gedurende de week regelmatig trainen en we onze beste beentjes voorzetten. We organiseren dan 1 x per maand een gezamenlijke en stevige wandeling.
We willen deze wandelingen in ons programma opnemen om zo gezamenlijk te trainen en elkaar te leren kennen. Een ieder die gewoon een keer mee wil lopen is uiteraard van harte welkom en wellicht doe je uiteindelijk dan toch mee met de Nijmeegse Vierdaagse van 16 tot en met 19 juli 2024.
Wandelen is verbindend, helend en goed voor lijf en geest.
Wij nemen de organisatie op ons om als groep Widows&Widowers, deze tocht minstens een keer in je leven te lopen. Denk daarbij aan de inschrijving, slaapplaatsen, verzorging en we lopen zelf natuurlijk ook mee. Wij vernemen dus graag ruim van tevoren wie van jullie serieuze interesse heeft. In januari kunnen we ons inschrijven. 45.000+ wandelaars uit 70 landen lopen mee. Wat een happening!
Bij voldoende belangstelling voor deelname aan de Nijmeegse Vierdaagse zijn we als Widows&Widowers in januari in de gelegenheid ons in te schrijven als groep. En dan gaat de training serieus van start. Want lieve mensen we gaan er natuurlijk voor, gezellig, sportief en met elkaar.
Wanneer we ons als groep hebben ingeschreven en van de organisatie officieel de bevestiging van onze deelname binnen hebben, zetten we een solide trainingsschema op, zodat we allemaal fit aan de start verschijnen om vervolgens 4 dagen lang met elkaar de tocht der tochten te doorleven om uiteindelijk op dag 4 lachend over de ‘Via Gladiola’ de eindstreep op het Keizer Karelplein te bereiken.
Wij kijken er naar uit! Ben je al enthousiast? Geef je op en train met ons mee.
Stuur een e-mail naar hello@widows-and-widowers.nl als je mee wil trainen vanaf januari 2024.
Via de volgende knop kun je je inschrijven voor de wandelingen in oktober, november en december.
Zet 23 juni alvast in je agenda voor het jaarlijkse Widows and Widowers event. Onze sponsor Deloitte zal ons ontvangen in hun mooie kantoor in Amsterdam waar we van 12.00 - 17.00 welkom zijn.
International Widows Day bestaat al sinds de Verenigde Naties deze dag in 2011 heeft uitgekozen. Wereldwijd wordt er op de 23e stilgestaan bij wat het betekent om weduwe te zijn. Wat is de impact , hoe ga je er mee om en vooral hoe pak je het leven weer op.
Voor Widows-and-widowers.nl, als community en serviceplatform voor weduwen en weduwnaars, is dit een goede aanleiding om een gezellig, boeiend en inhoudelijk sterk evenement te organiseren waar we met elkaar als lotgenoten stilstaan bij wat ons eigenlijk is overkomen. We willen graag dat jij er ook bij bent! Kom je ook?
Herkenbare vragen, waar we met een aantal bekende en minder bekende sprekers een mooi gesprek over aangaan. Naast een aantal informatieve en serieuze onderwerpen is het ook gewoon gezellig, is er ruimte voor een lach en een traan. We geven deze dag kleur.
Onze sponsor Deloitte zal ons ontvangen in hun mooie kantoor in Amsterdam waar we van 12.00 - 17.00 welkom zijn. Dat is in ieder geval aangenaam vertoeven…
Daarnaast zijn we heel trots op de sprekers die hebben toegezegd een bijdrage te gaan leveren aan ons evenement. Hieronder vast een kleine bloemlezing
Dit belooft een mooie middag te worden met informatie die voor een breed publiek interessant is. Verbinding blijft ons thema en dat willen we deze middag ook uitstralen.
Deloitte
The Edge Gustav Mahlerlaan 2970, Amsterdam (Zuidas)
Wil je meer weten? Wil je je alvast aanmelden om zeker te zijn van je plek.
Meld je nu aan!
