Reizen, Rouw en de nieuwe Realiteit
Wow …..wat een epic zonsopgang ervaar ik vandaag in de woestijn. Ik zie het licht van de dag langzaam, maar heel gestaag over de roodstenen rotsen, de strijd van het donker winnen.
Wat ervaar ik een kracht van de stilte en bewonder ik met inlevingsvermogen de vaardigheden, rituelen en de warme familiezin van de Nabatieeërs. Wat een bijzondere mensen waren zij. Innovatieve, creatieve, pionierende, fantasievolle woestijnnomaden die zich ontwikkelden tot succesvolle en tolerante handelaren. Zij controleerden met verve en veel vindingrijkheid de wierook- en specerijenhandelsroutes door Arabië en Jordanië naar de Middellandse Zee, Egypte, Syrië en Mesopotamië.
Ze wisten met hun kennis van techniek, het weinige water ingenieus op te vangen in rotsen en onderwaterbassins, voor tijden van droogte. Talloze zwaarbeladen dromedarissen met stapels geurige peperkorrels, gemberwortel, suiker en katoen op hun rug, trokken over de handelsroutes en stopten bij Hegra, de welvarende provinciestad aan de zuidelijke grens van het koninkrijk, waar ik de dag mocht beginnen.
Bijzonder om daar te staan, in hun necropolis tussen de door hen zorgvuldig uit rotsen gehouwen graftombes. Wat waren ze goed voor hun familieleden die hen waren ontvallen. Heel indrukwekkend. Ook na 2000 jaar gemakkelijk voor te stellen dat de omgeving was vervuld met mensen uit alle windstreken. Een stad waar ruimte was voor verschillende culturen, een bruisende plaats vol levenslust.
Dit alles terug te zien aan de toegangspoorten van de tombes. Het feit daar in Saudi Arabië te zijn heeft me inspiratie en courage gegeven om vooral door te gaan. Er zijn tenslotte voldoende reden om het leven te blijven omarmen. Die eindeloze vlakte heeft me nederig doen voelen maar heeft me ook tot mezelf gebracht en om mezelf eindelijk weer ruimte te geven, lijkt het alsof ik de controle weer terug kan pakken. En dat voelt alsof het geluk weer met mij is.
Wie weet ben ik vluchtig aangeraakt door de geest van HINAT, een vrouw die meer dan 2000 jaar geleden, haar laatste adem uitblies.
Ja inderdaad, reizen betekent leven. Het is goed om uit de comfortzone te stappen, elders dan thuis adem te halen, om de sensatie te voelen dat het leven eigenlijk een avontuur is om ten volste te beleven. Niemand anders is tenslotte de hoofdpersoon van jouw eigen verhaal, dat leven heet.
De strijd van het licht en het donker is zo gelijk aan mijn emoties en gevoelens. Het ene moment boordevol levenslust, verlangen en zelfvertrouwen. Een ander moment zo onzeker, vol vragen en met dat nare gevoel van eenzaamheid. Jeetje, wat heb ik het leven lief en mis ik mijn geliefde die het leven achter zich liet.
Na de verstilde wandeling door de woestijn bij Hegra was er ineens ook voor mij weer ruimte voor het licht. Meer en meer herken en erken ik mijn rouw en de nog steeds onwerkelijke maar nieuwe realiteit. Die ik van lieverlee steeds meer en meer omarm.
Want ‘deep down’ ook na 4 jaar, voel ik me nog altijd een beetje schuldig wanneer ik het leven wel omarm en probeer te genieten. Juist na het overlijden van mijn lief, beleef ik iedere ademteug veel intenser. Meer dan ooit besef ik me dat mijn tijd kostbaar is. Daarom sta ik veel bewuster in de realiteit, herken ik mijn prioriteiten en is mijn agenda veel meer in balans. Hoewel…. die is wel erg vol.
Eigenlijk of wellicht eindelijk realiseer ik me hier in de verstilde woestijn, kijkende naar het eeuwige spel tussen licht en donker, dat ik nauwelijks ruimte heb gelaten in mijn agenda voor mijn rouw.
Zoals velen heb ik onbewust de keuze gemaakt om de stoere en stevige vrouw te blijven die ik altijd geacht ben te zijn. Ik word gezien als een flinke meid, was trots en wilde sterk zijn voor mijn dochter. Mijn ouders en mij zus wisten beter maar lieten mij in de waan. Ze klaagden niet omdat ik te weinig aandacht voor ze had, hadden geen oordeel, ze waren geduldig en vingen me vooral op wanneer ik er even doorheen zat.
Soms om samen gezellig een hapje te eten, een knuffel of een zogenoemd goed gesprek. Dat doen ze nog steeds. Zo ook, een enkele van mijn dierbare vrienden en vriendinnen. Maar de meeste zagen en herkenden de vrouw die ik altijd was geweest. Gek eigenlijk, ze zouden toch beter moeten weten. Opvallend vind ik, en heus ik draag het ze niet na, ik begrijp het zelfs, maar ze vragen nooit eens, hoe het nu echt met mij gaat. En dat creëert afstand en zo verworden ze tot de passanten van je leven. Jammer… maar ook goed omdat er dan uit het niets ineens nieuwe andere bijzonder aardige mensen op je pad komen. Je krijgt voor je het weet nieuwe vrienden en vriendinnen als je de stap uit de comfortzone weet te maken. Soms zijn het lotgenoten.
Kortom, ik ben gewoon doorgegaan. Heb gedaan wat er gedaan moest worden. Het allerbelangrijkste. Ik heb mijn dochter opgevangen. Ik heb haar mijn tijd en aandacht gegeven en begeleid in haar rouw. Ik heb haar beschermt en weggehouden van de narigheid. Haar rugzakje was en is al vol genoeg. Een vader die na bijna 2 jaar zwerven besloot zijn reis elders voort te zetten. Dat is nu alweer 4 jaar geleden. Dat is moeilijk te bevatten, laat staan voor een 13-jarig meisje. Na bij elkaar 6 jaar alleen en later, kan ik zeggen dat het me redelijk is gelukt haar leven in balans te brengen.
Ze is een vrolijke tiener die het gelukkig goed doet op school. De keuze van mijn man heeft enorm veel impact op het leven en welzijn van alles en iedereen die van hem heeft gehouden maar zeker en uit ervaring op de ontwikkeling en het leven van een jong meisje, mijn lieve dochter.
Maar ook op mij, wat heeft het met mij gedaan? Die tijd komt nooit meer terug en ik had de laatste 4 jaar nodig om van overleven weer tot mezelf te komen. En daar in de woestijn is het me gelukt. Ik heb mezelf hervonden, zet de schouder er onder, we gaan er samen iets moois van maken.
‘We are the privileged, we are among the living!’
Astrid van Heumen
Vroeger zei mijn oma het al, maart roert zijn staart en april doet wat ie wil….
Dit gaat over het weer. Ja waar moeten we het anders over hebben. Want inderdaad wat duurt het lang voor de lente doorzet dit jaar. Misschien komt het door mijn gemoedstoestand of is het echt allemaal een beetje ‘gloom and doom’.
De grijsheid van de dag geeft zo goed aan hoe ik me voel deze dagen. Gevoelig voor wat er allemaal om me heen gebeurt maar ook wat er in mijn hoofd zich af speelt. In de nacht komen de spoken, de herinneringen plagen mij en houden me uit de slaap. Maar ook wat er uit het nieuws allemaal tot ons komt. Hoe kom ik weer terug in balans, het ritme maar vooral die hele eigen vertrouwde bubbel, zonder alle narigheid van buitenaf. We hebben het tenslotte al genoeg aan onszelf, nietwaar?
Het zijn tenslotte verontrustende tijden, waar zijn we nog veilig? De wereld staat in vuur en vlam, de drones vliegen af en aan, een nieuw kabinet is nog immer niet geformeerd, het weer is onstuimig en onrustig, regen in de woestijn en al dan niet bewust aangestoken vuur vernietigt 400 jaar geschiedenis in Kopenhagen. De tot de verbeeldingsprekende drakentoren, een eeuwenoud punt van herkenning is naar beneden gestort en daarmee ook voor een moment de moed als lood in mijn schoenen. Niet eens de oorlog in de Oekraïne noch de afschuwelijke beelden uit Gaza heeft me stuk kunnen krijgen. Hoe dan? Waarschijnlijk omdat de teloorgang samen met zoete herinneringen verbonden aan mijn man, het sprookjesachtige nooit veranderende beeld, zo kenmerkend voor het kalme onderkoelde Noorden van de Noormannen, plots zo ruw is verstoord.
Of zit ik gewoon niet goed in mijn vel. Ik moet tenslotte hoesten, heb last van keelpijn en ongekend snel tranende ogen.
Thuis overheerst de nieuwe werkelijkheid. Soms denk ik best knap allemaal hoe ik de ballen in de lucht kan houden. Maar jeetje, wat een verantwoordelijkheden en een hoge kosten brengt het allemaal met zich mee. Het huishouden, de boodschappen, het gas water en licht. En dan het vervoer. Wow…. hoe houden we het allemaal vol?
Het leven is een feestje, maar voor het ophangen van de slingers heb ik bijna geen tijd. Ik geef toe ik sta gewoon in ‘the survival modus’. En dan moet je wel oppassen niet bitter te worden. Het is heel eerlijk best vreselijk lastig als je beseft dat je het echt allemaal alleen moet doen.
Die lieve vriendinnen die maar zelden nog van zich laten horen of die zonder enig empathisch vermogen vragen hoe het vrijgezellenbestaan bevalt…. Echt je zou ze toch?
Maar ze bedoelen het heus niet kwaad, ze weten niet beter of zich geen houding te geven. Zo praat ik hun gedrag goed, anders houd ik geen vrienden meer over. Maar heb ik die eigenlijk dan nog wel? Ik moet echt oppassen niet te emotioneel te worden. Voor ik het weet heb ik een burn-out, als ik zo doorga….
Laatst bekende een vriendin notabene me best jaloers te zijn op mijn herwonnen vrijheid. Echt ze hebben geen idee waar ze het over hebben. Maakt allemaal niet uit, maar wij weten wel beter. Toch doet het pijn, heus, het steekt.
Gelukkig zijn er ook die echte onverwachte lieve schatten die soms uit het niets vragen hoe het gaat met mijn dochter. Heel lief maar waarom vraagt niemand aan mij hoe het met mij gaat?
Ja en hoe gaat het met mijn dochter? Nou heb je even? Hoe gaat het met een tiener, boordevol emoties en rond gierende hormonen die zich realiseert wat er echt gebeurd is toen haar vader besloot zijn onomkeerbare keuze te maken? Die snottert en koortsig is en al voor de tweede dag in bed blijft en niets tot weinig eet?
En hoe het met mij gaat?......
Gewoon doorgaan met dezelfde symptomen als mijn dochter, meer zit er vandaag niet in.
Dus ook ik besluit naar bed te gaan. Best lekker om je zo, met een goed en eerlijk excuus even terug te trekken in de slaapkamer. De telefoon op zacht en laptop ver uit de buurt. Verheug me gewoon op een beetje rust, misschien een middagdutje?
Opeens gaat de deur heel stilletjes open en daar staat ze dan, mijn lieve kind. Met twee glaasjes water in haar handen vraagt ze of ze erbij mag liggen. Ik sla het bed open, natuurlijk lieverd. We nemen een slokje water en doen een middagdutje. Later die dag liggen we super ontspannen en nog een beetje koortsig gezellig een filmpje te kijken op de laptop van mijn dochter.
“Wat fijn hè mama, om samen een dagje ziek te zijn. Zo gezellig, misschien moeten we dat maar wat vaker doen? Pfff ze moest eens weten hoe blij ik was met de goede uitslag van de mammografie. Ja het leven is een feestje! Dochterlief en ik, wij redden het samen wel. Wij hebben het leven, wij hebben elkaar en we hebben er zin in om er wat moois van te maken.
Wat was het een leuke uitnodiging om samen met lieve vrienden met mijn dochter aan te haken op de wintersportvakantie. Zo leuk om na al die tijd weer de sneeuw in te gaan en de crispy koude lucht op de wangen te voelen. Lekker sportief en gezellig op skivakantie. Op naar de Dolomieten. We waren zeer welkom in het net gerenoveerde familiehotel met een heerlijke Italiaanse keuken en uitzicht op de gelukkig witte pistes. De liften waren om de hoek en de korting, die wij Nederlanders altijd zo graag krijgen was aanzienlijk. Misschien omdat onze gastheer uit de omgeving komt.
Als Nederlandse moeder realiseer ik me heel goed dat ik niet vanaf mijn 4e jaarlijks ben gaan skiën en dat ik het vooral moet hebben, ondanks de lessen en de toch inmiddels jarenlange ervaring, van mijn goede conditie en lichte overmoed om gezond weer het hotel binnen te wandelen. Dochterlief kan buigen op techniek en een jong lijf en skiet als de beste die berg af. Fijn dat die investering in de opvoeding, zoals mijn man dat noemde, vruchten afwerpt.
De voorpret was al geweldig, na jaren in dezelfde outfit te hebben geskied, hebben we ook voor mij een nieuw pak gekocht. Dat markeert toch een tijdperk. Het voelde goed en ja het oog wil ook wat.
De herinneringen aan het gebied waren zoet zowel van mij als van mijn dochter die gedurende de reis uitvoerig werden besproken. We moesten lachen en hadden veel lol. Mijn lieve echtgenoot was er weer even bij. Een moment leek het alsof ook hij gezellig met ons op pad was. En in zekere zin was dat natuurlijk ook zo. Maar toch….. het blijft een gemis. En als ik eerlijk ben, mis ik hem op momenten als deze meer dan anders. Het zijn namelijk van die filmische herinneringen. Op iedere hoek in het stadje kwamen flarden van conversaties terug, de lieve woorden, de onbeduidende ruzietjes en de liefdevolle gestolen kusjes in de skilift met helm. Ja het lukte ons als getrouwd stel te zoenen met helm … ben benieuwd of de jeugd dat nog doet of wil. Want die après ski is natuurlijk ‘wild’.
Hoe hard was de klap toen we aankwamen. Al dat gesteggel, geregel en gesjouw om de ski’s, schoenen en stokken te bemachtigen. Gelukkig hebben we ieder onze eigen helm en omdat we toch met de auto waren had ik mijn eigen oude vertrouwde schoenen meegenomen. Dat was maar goed ook, scheelde weer in de kosten. Mijn hemel wat is het duur geworden. En dan die skipas, doe normaal. Maar ja, je bent er toch en je wilt wel die bergen af. Dus even slikken en gaan. En hoe lekker is het om je zorgeloos van die berg af te storten, glijdend door de bijna goede sneeuw. Het is vooral genieten en bedenken hoe fijn het is om samen met elkaar nieuwe herinneringen en vooral veel lol te maken.
Het moet gezegd worden dat vijf jaar geleden het Italiaanse eten en drinken ons toch veel lekkerder smaakten. Het was waarschijnlijk met veel meer liefde klaargemaakt. Succes doet veel met een stadje, toerisme levert op maar maakt ook veel kapot. Maar er blijven altijd nog genoeg leuke en gezellige tentjes, echte familiebedrijven over waar je graag je geld achterlaat om die mooie herinnering toe te voegen aan de lange reeks.
Het waren echt een paar mooie dagen met gelukkig mooie en lekkere ski-momenten. En moedig als ik ben, gewoon zonder aarzeling ook van de zwarte pistes naar beneden. Die waren tenslotte makkelijker dan de rode omdat ze nog niet ‘stuk geskied’ waren. Ontelbare kniehoge ‘buckels’ op de piste, veel liever easy black!
Maar toch was het anders dan voorheen. Ik volgde niet het spoor dat mijn man voor me achterliet in de sneeuw. En even, heel even, was ik het spoor volledig bijster. Midden op één van de steilste hellingen van de Dolomieten bekroop mij een onzalige gedachte. “Wat nu als mij iets overkomt? Dan staat mijn dochter er helemaal alleen voor!” Ineens zag ik mijzelf niet als een stoere, leuke, nog best jonge mama maar als een domme en naïeve weduwe met roekeloos en onverantwoordelijk gedrag. Hoe kon ik zo dwaas zijn?
Gelukkig overwon ik deze duistere gedachte en stond ik later die middag met mijn goede vrienden en alle andere ouders gewoon ouderwets te lallen tijdens de ‘après ski’. Gezellig met onze kinderen die ons ook wel weer aankeken met ‘please, doe even normaal’.
Mijn lieve stoere dochter maakte vakkundig gebruik van de situatie en stelde me de vraag: hé mam volgend jaar gaan we weer hè? Waar ik met een volmondig ja op antwoordde. Niets is zo fijn om samen zorgeloos in de sneeuw te spelen. Die zwarte piste, eitje! Volgend jaar gewoon weer!
Hoera, we heffen het glas vol vrolijkheid op een gezond, veilig en een geborgen 2024.
Hoewel ik met een positief gemoed en vol optimisme het nieuwe jaar tegemoet treed, sta ik toch graag even stil bij het jaar 2023, dat we inmiddels achter ons hebben gelaten.
Het was een jaar waar niets was zoals we het ons hadden voorgesteld. Herkenbaar bij velen verwacht ik. Naast ons eigen verdriet en de veranderingen in ons leven was er overal in de wereld onrust en was er dagelijks reden voor zorg. Tijdens de periode van Covid19 en de vele andere varianten van Corona die daarna volgden, waren we bijna gaan geloven in de euforische Utopie, dat alles beter zou worden.
Hoop doet leven. En het verlangen naar een betere wereld is ons echt niet vreemd. De werkelijkheid is echter grimmiger dan we willen weten en we werden helaas door het nieuws geconfronteerd met oorlogen, geweld en met de wreedheid van de natuur: natuurrampen zoals hevige bosbranden, overstromingen, aardbevingen en verschuivingen. Mannen en vrouwen levend in angst en mensonterende omstandigheden, groot verdriet, vluchtelingen. Veranderende politiek en grote verschillen tussen mensen die vroeger samen de schouders eronder zetten voor een betere wereld.
Pfff, wat een narigheid en wat een opluchting dat we voor even de symbolische deur dicht kunnen doen en met het begin van dit nieuwe jaar, weer vooruit kunnen kijken, kunnen hopen en werken aan een betere toekomst, te beginnen dicht bij huis en misschien wel met jezelf.
We hebben het als weduwen en weduwnaars ook zwaar en moeilijk met ons eigen verdriet. Dat mogen we best wel eens toegeven aan onszelf. Het is soms ook gewoon lastig te bepalen hoe verder te gaan. Daarom is het zo fijn om met lotgenoten te spreken, verhalen te delen maar ook er op uit te gaan. En ja, ook ik voel me soms bijna schuldig, omdat ik van het leven soms gewoon geniet. Wanneer ik dat vogeltje hoor zingen, dat lekkere kopje koffie drink of dat ik me gelukkig prijs wanneer ik na die regenbui weer thuis ben en ik me in deze laatste decembermaand heb kunnen warmen aan vriendschappen en liefdevolle familieleden. Hoe fijn was dat. En hoeveel beter is dat om deze momenten met elkaar te delen. Ondanks alle vertier en al dan niet geforceerde gezelligheid blijft het verdriet, het gemis, en weet je, dat mag.
Toch is het verdriet van een weduwe of weduwnaar bijna niet te begrijpen voor iemand die het niet zelf heeft meegemaakt. De rollercoaster van emoties en vragen, de onhandigheden en de besognes van alle dag. Het alleen zijn en de wereld vanuit een totaal andere positie aanschouwend. Opnieuw wegwijs worden in je eigen leven. Het herontdekken van je eigen tijd, het leren omgaan met rouw, het gemis, de leegte, het verlangen. De soms donkere gedachten, de moedeloosheid, de boosheid en de onmacht. Dat allemaal en nog veel meer. Opkroppende, niet te delen emoties. Dat, terwijl er zoveel mensen om je heen zich begeven en zich met de beste bedoelingen over je ontfermen, je blijft toch die eenzaamheid, die leegte voelen.
Ook zijn er de veranderende structuren, mogelijk het ontdekken van een nieuwe omgeving, een ander thuis, nieuwe vriendschappen of zelfs een nieuwe liefde. Alles is mogelijk. Alles kan maar niets hoeft. Het kan ook zomaar allemaal bij hetzelfde blijven. Maar dan ook is het helemaal anders. Je partner is heengegaan en jij bent alleen achtergebleven. Met zoveel vragen en er is nog zoveel te vertellen.
Het leven is aan jou, het lacht je toe en soms ook gewoon uit. Waar ben je mee bezig? Er zijn de uitdagingen om aan te gaan en er komen ongetwijfeld avonturen die je niet uit de weg kan blijven gaan. Het nieuwe jaar 2024 is begonnen, het leven lonkt. Geef het een kans, loop er niet voor weg. Pak de controle terug en haal diep adem en zet die stap. De sterren voorspellen ons dat het een bijzonder jaar zal worden.
Onder de numerologen heerst er ook optimisme over het nieuwe jaar dat komen gaat. 2024 een 8-jaar en dat betekent veel goeds. Het getal 8 staat symbool voor o.a. Lemniscaat, oneindigheid, kracht en vastberadenheid. Ook is het diep verbonden met spiritualiteit en vertegenwoordigt het de universele wet van ‘Zo boven, Zo beneden’. 2024 wordt een jaar om verbinding te maken, niet alleen met onze omgeving maar juist ook met onze ware, authentieke zelf. Iets wat voor ons, lotgenoten beslist als waardevol en herkenbaar wordt ervaren.
Wat ga jij dit nieuwe jaar doen? Hoe ga je jouw goede voornemens in 2024 invullen, heb je die eigenlijk wel? Het is tenslotte allemaal zo anders en zo alleen. De verantwoordelijkheden zijn soms, maar gelukkig niet altijd, haast niet alleen te dragen. “Je doet het zo goed, je slaat je er zo kranig doorheen’. Die sterke schouders, die van jou en van mij hebben het af en toe zwaar en wellicht spierpijn. Die stoere ‘ik’ is af en toe gewoon even moe. Herken je dat. Zou je soms wel even echt willen uitrusten, even willen uitchecken…. Ja toch? Even lekker zonder zorgen, zonder rouw? Maar wat zal er gebeuren, wanneer je er een moment aan toe zou geven. Wie neemt dan de zorg voor het leven, de kinderen, ouders, de zaak, de kat of de hond? Maar veel belangrijker is de vraag: wie zorgt er eigenlijk voor de weduwe of de weduwnaar? Wie ziet er de werkelijke gemoedstoestand van de in stilte rouwende weduwe of de weduwnaar die zich, volgens vrienden en familieleden, zo goed weet te handhaven? Zij die op alle vlakken, al die verschillende facetten van het heerlijke leven, zich opnieuw moeten organiseren. Die het ook graag, zoals zo vaak wordt gezegd: “alles anders had willen zien”.
Weet dat we er in 2024 zijn voor jou!
Wij zijn een community voor lotgenoten, we bieden een events-agenda met offline en online activiteiten. Via ons platform vind je de informatie die je nodig hebt op jouw moment. En is er dat betrouwbare en deskundige advies.
Gelukkig is een mens weerbaar en is er naast courage ook altijd hoop. We vervullen als mens ieder vele rollen en hebben vele gezichten. De ene dag ben je down en leef je het liefst als een kluizenaar. De andere dag ben je plotseling sterk en weerbaar, kan je de wereld weer tegemoet treden. Je zet dan je schouders er weer onder. Je recht je rug en draagt de lasten met trots en met een soort van vederlichtheid met je mee, omdat het nu eenmaal zo is en inmiddels bij je hoort. Je pakt het leven weer op. Je zit weer achter het stuur.
Daarom zetten ook wij in dit ‘magische jaar 2024’ onze schouders eronder. We steken onze nek uit, openen onze armen en kijken de toekomst fris en recht in de ogen. We kijken ernaar uit om jullie hartelijk te verwelkomen. We hebben onze goede voornemens gemaakt. We hebben veel goeds in petto.
Widows-and-Widowers, verheugt zich op de vrolijkheid, de avonturen en het geluk die het nieuwe jaar ons zal brengen. Wij hebben zin in het leven en kijker er naar uit om samen met jullie er een mooi en gelukkig jaar van te maken.
Lieve groet,
Astrid
Auteur: Astrid van Heumen, Co-founder Widows & Widowers
Afgelopen juli dacht ik al kijkende langs de kant naar de feestelijke stoet van mensen hoe mooi en uitdagend zou het zijn wanneer wij met een aantal Widows&Widowers de 106e Vierdaagse lopen. Dit grootse wandel evenement is een waanzinnig mooi en verbindend feest waar wij graag ook onze stappen willen zetten. Omdat ik geboren ben in de omgeving van Nijmegen heb ook ik onbewust het 4-daagse virus te pakken. Die zou ik toch graag eens lopen. Maar wie gaat er met me mee? Marianne en ik zouden het geweldig vinden om met een groep ‘lotgenoten’ het leven te omarmen en de toekomst tegemoet te wandelen.
Misschien twijfel je of het lopen van de Nijmeegse Vierdaagse wat voor je is? We starten met drie wandelingen in oktober, november en december. Ook als je niet niet wil mee lopen met de Nijmeegse Vierdaagse ben je welkom tijdens deze eerste trainingen. Via de volgende knop kom je bij onze events en kun je je opgeven voor één of meerdere dagen.
Het is een pittig voornemen 4 dagen 40 kilometer is niet iets dat je eventjes doet. Het is verstandig en zaak goed te trainen voor de start. Goede wandelschoenen zijn een must. Het is aan ieder individueel te beoordelen welke schoenen de voorkeur genieten. De een loopt op een goede sportschoen, de ander heeft ingelopen wandelschoenen en weer een ander loopt de vierdaagse uit op klompen of zelfs op blote voeten. Maar ons is geadviseerd, kies voor een goede, passende en ingelopen wandelschoen wanneer je aan de start verschijnt.
We trainen ieder afzonderlijk overal in het land en 1x per maand lopen we samen als dan niet begeleid met rouw, wandel of carrière coach. In januari maken we de stand op en kunnen we ons inschrijven en intensiveren we de training. Om te kijken of het wat voor je is alvast 3 mooie wandelingen die ook gewoon gezellig zijn.
De Nijmeegse Vierdaagse is van 16 tot en met 19 juli 2024. Van ervaren wandelaars is het advies om nu al individueel twee keer in de week een uur te lopen bijvoorbeeld op dinsdag en donderdag. En dan ook een wandeling in te plannen van 5 tot 10 kilometer. Dit is gezond en wanneer je niet alleen loopt, ook gezellig. Je krijgt de mooiste gesprekken en zij die al eens met een rouwcoach hebben gelopen kennen ook de helende werking.
Het idee is dat we, omdat we als weduwen en weduwnaars over het land verspreid wonen, gedurende de week regelmatig trainen en we onze beste beentjes voorzetten. We organiseren dan 1 x per maand een gezamenlijke en stevige wandeling.
We willen deze wandelingen in ons programma opnemen om zo gezamenlijk te trainen en elkaar te leren kennen. Een ieder die gewoon een keer mee wil lopen is uiteraard van harte welkom en wellicht doe je uiteindelijk dan toch mee met de Nijmeegse Vierdaagse van 16 tot en met 19 juli 2024.
Wandelen is verbindend, helend en goed voor lijf en geest.
Wij nemen de organisatie op ons om als groep Widows&Widowers, deze tocht minstens een keer in je leven te lopen. Denk daarbij aan de inschrijving, slaapplaatsen, verzorging en we lopen zelf natuurlijk ook mee. Wij vernemen dus graag ruim van tevoren wie van jullie serieuze interesse heeft. In januari kunnen we ons inschrijven. 45.000+ wandelaars uit 70 landen lopen mee. Wat een happening!
Bij voldoende belangstelling voor deelname aan de Nijmeegse Vierdaagse zijn we als Widows&Widowers in januari in de gelegenheid ons in te schrijven als groep. En dan gaat de training serieus van start. Want lieve mensen we gaan er natuurlijk voor, gezellig, sportief en met elkaar.
Wanneer we ons als groep hebben ingeschreven en van de organisatie officieel de bevestiging van onze deelname binnen hebben, zetten we een solide trainingsschema op, zodat we allemaal fit aan de start verschijnen om vervolgens 4 dagen lang met elkaar de tocht der tochten te doorleven om uiteindelijk op dag 4 lachend over de ‘Via Gladiola’ de eindstreep op het Keizer Karelplein te bereiken.
Wij kijken er naar uit! Ben je al enthousiast? Geef je op en train met ons mee.
Stuur een e-mail naar hello@widows-and-widowers.nl als je mee wil trainen vanaf januari 2024.
Via de volgende knop kun je je inschrijven voor de wandelingen in oktober, november en december.
Zet 23 juni alvast in je agenda voor het jaarlijkse Widows and Widowers event. Onze sponsor Deloitte zal ons ontvangen in hun mooie kantoor in Amsterdam waar we van 12.00 - 17.00 welkom zijn.
International Widows Day bestaat al sinds de Verenigde Naties deze dag in 2011 heeft uitgekozen. Wereldwijd wordt er op de 23e stilgestaan bij wat het betekent om weduwe te zijn. Wat is de impact , hoe ga je er mee om en vooral hoe pak je het leven weer op.
Voor Widows-and-widowers.nl, als community en serviceplatform voor weduwen en weduwnaars, is dit een goede aanleiding om een gezellig, boeiend en inhoudelijk sterk evenement te organiseren waar we met elkaar als lotgenoten stilstaan bij wat ons eigenlijk is overkomen. We willen graag dat jij er ook bij bent! Kom je ook?
Herkenbare vragen, waar we met een aantal bekende en minder bekende sprekers een mooi gesprek over aangaan. Naast een aantal informatieve en serieuze onderwerpen is het ook gewoon gezellig, is er ruimte voor een lach en een traan. We geven deze dag kleur.
Onze sponsor Deloitte zal ons ontvangen in hun mooie kantoor in Amsterdam waar we van 12.00 - 17.00 welkom zijn. Dat is in ieder geval aangenaam vertoeven…
Daarnaast zijn we heel trots op de sprekers die hebben toegezegd een bijdrage te gaan leveren aan ons evenement. Hieronder vast een kleine bloemlezing
Dit belooft een mooie middag te worden met informatie die voor een breed publiek interessant is. Verbinding blijft ons thema en dat willen we deze middag ook uitstralen.
Deloitte
The Edge Gustav Mahlerlaan 2970, Amsterdam (Zuidas)
Wil je meer weten? Wil je je alvast aanmelden om zeker te zijn van je plek.
Meld je nu aan!
