Hebben jullie dat nu ook, die slapeloze nachten?
Dat stemmetje dat de zorgen met je deelt als de stilte van de nacht om je heen is?
Of gewoon veel te veel energie gedurende de nacht en slepend door alle verplichtingen en to do's gedurende de dag? Gekmakend.

De enige plek waar ik echt kan slapen is wanneer ik bij mijn lieve ouders ben... als 54 jarig 'kind' is dat best een vreemde gewaarwording... Ik heb toch echt een heel volwassen leven geleid, nog steeds ken mijn verantwoordelijkheden ben moeder enzovoorts ... maar toch ... ik kan niet slapen. Mis de rust, blijf hangen in een soort van status alert.
Herkennen jullie dit?
Hoe gaan jullie daar mee om? Tips?