Na-zomeren zonder melancholie daar zou ik graag een of meerdere glazen op heffen.
Hoe fijn zou het zijn om de gemoedstoestand die zo kenmerkend is voor de periode die komen gaat, voor te zijn of op zijn minst te beheersen.
De mooie kleurrijke maar vaak sombere herfst. Waar er iedere dag weer een beetje meer afscheid genomen wordt van de zomer. De natuur maakt zich op voor het afscheid van de luchtige vrolijkheid, de blauwe luchten en de warme wind door je haren. Het genot van de gemakkelijke en gezellig aanvoelende warmte.
Hoe heerlijk is het om de zon op de huid te voelen, wetende dat je leeft, hoe fijn is dat. Goh wat mis ik mijn lief. De zomer is zo’n uitgelezen tijd om nieuwe herinneringen te maken, maar ook om het oude vertrouwde te koesteren en zo nu en dan met een enkeling te delen.
Gek blijf ik het vinden dat zo weinig mensen eens vragen hoe het echt met me gaat. Of spontaan, zo maar een leuke of bijzondere anekdote met me delen waarbij je partner hun goede vriend een rol in heeft gespeeld. Zo jammer dat herinneringen leven in gedachten en in het hart, maar zo zelden hardop worden gedeeld.
Hoewel we inmiddels vertrouwd zijn met het komen en gaan van de seizoenen overvalt de schoonheid van de herfst mij ieder jaar weer. Vreemd genoeg dit jaar meer dan voorgaande jaren. Op weg naar de winter, de door mij zo enerzijds favoriete maar ook gevreesde donkere maanden. Sinds het ‘vertrek’ van mijn man, is de winter weliswaar een gezellige periode vol dierbaren toch vooral moeilijk. Hoewel er nog weken te gaan zijn, maak ik me nu al druk, hoe ik dit jaar de feestdagen door ga komen.
Uiteraard met een lach en veel vrolijkheid wanneer ik onder de mensen ben. Maar het zijn juist die dagen, die uren wanneer al die anderen samenzijn en die ik vrees. De weemoed, het verlangen naar wat ooit was en de hoop dat er wellicht iemand op mijn pad zal komen die de leegte enigszins zou kunnen verdringen. Niet op te vullen, dat is niet wat ik vraag. Dat is ook niet wat ik wil. Want ik wil het verlies ook juist ervaren zodat ik me vooral niet schuldig hoef te voelen.
Maar ik verlang enorm naar dat gewone gedoetje, maar vooral ook naar dat beetje levenslustigheid. Ik wil het graag allemaal weer wat vrolijker. De lente terug laten keren, met al haar frivoliteiten en de optimistische kijk op al het moois, zoals de lentebries, de ontluikende bloem en het vrolijke gekwetter van de vogels.
Het is zo geruststellend dat je kan rekenen op de jaargetijden. Het is zo heerlijk dat je je er niet alleen naar kan kleden, maar er ook naar kan leven. Van seizoen, naar seizoen.
Maar even terug naar de herfst. Heel eerlijk, eigenlijk zou het mijn absolute favoriete jaargetijde moeten zijn. Veel belangrijke en mooie momenten hebben zich in mijn leven tijdens deze periode afgespeeld met als hoogtepunt de geboorte van onze lieve dochter. Zij wordt deze herfst alweer 18 jaar. Wow, wat is de tijd snel gegaan! En toch voel ik me een beetje verloren maar vooral melancholisch. Ik heb een onvervuld verlangen en weet ik dat verloren tijden niet meer terugkomen.
Ik denk dat het heel herkenbaar is en dat het alles te maken heeft met rouw. Dat gevoel van eenzaamheid, het allemaal alleen moeten doen. Toch, ondanks dat me ertegen verzet, heb ik een vorm van zelfmedelijden. Een onbeschrijfelijk gevoel van rouw, het overvalt me regelmatig en op de meest onverwachte momenten gedurende de vier jaar dat ik weduwe ben.
Ik wil en moet me ertegen wapenen omdat het me tegenhoudt. Ik maak er fouten door, ik laat steken vallen, mensen vinden me soms een beetje raar of begrijpen het echt niet. Het gaat toch goed met je. Geniet het leven, pak het weer op. En precies dat doe ik! Ik omarm het leven en heb besloten er het beste van te maken. Met respect voor het verleden, het leven tegemoet te treden.
Meer en meer besef dat het leven na vier jaar gewoon, ook voor mij verder gaat en dat rouw met de ondervonden hik-ups en de door mij zelf veroorzaakte vertragingsfactoren in het dagelijkse leven, de waan van de dag wel degelijk hebben beïnvloed. Ik zal toch moeten erkennen, dat ik op gezette tijden nog steeds lijd aan het fenomeen ‘Widow Brain.’
Zo, ik heb het gezegd. Geen excuus maar wel een verklaring voor mijn gedrag. Mijn gebrek aan moed of discipline. Mijn steeds terugkerende struisvogelgedrag. De post wegleggen voor een andere keer. Lachend wegkijken van de kleine klusjes en reparaties in huis…. Bah, wat is het soms lastig om weduwe te zijn.
Maar dan is er na een goede nachtrust weer de positieve ik die het leven en de vrijheid aangrijpt. Die wonderbaarlijk zelfstandig is en absoluut veel handiger dan ooit gedacht. Je kunt zo veel meer dan je weet. En als iets is gelukt geeft het zoveel voldoening.
Mooi dat ik dit nu echt weet te herkennen en ook durf te erkennen! Perfecte timing, ik weet me goed en veilig in te snoeren wanneer de rollercoaster aan emoties zich gedurende de wintermaanden weer vraagt in te stappen. Want instappen zal ik beslist weer doen omdat een toertje draaimolen, hoewel nostalgisch, wat mij betreft wel heel erg saai is.
En de nachten wanneer ik bezoek krijg van de spoken zoals ik ze noem, die me met enige regelmaat met herinneringen weten wakker te houden, heet ik sinds kort van harte welkom.
Het is ook goed om de uren te vullen denkende aan de mooie momenten. Gedurende de nachtelijke hersenroerselen weet ik inmiddels de extra tijd goed te benutten. Ik maak plannen om zo mijn dromen uit te laten komen.
Lieve mensen we gaan er met z’n allen echt iets moois van maken! Het leven is het waard geleefd te worden, het is tijd om de community van lotgenoten op te pakken en aan de slag te gaan.
