Herinneringen, gedachten aan de gelukkige tijden van weleer, flarden van vergeten conversaties en kleine ergernissen. Spoken die de nacht minder eenzaam maken komen vaker langs wanneer de temparturen lager worden. Mijn dierbare ‘companion of the night’ bezoekt me iedere nacht en ik probeer de vergeten gesprekken van toen opnieuw met mijn verdwenen lief te voeren. Talloze warme woorden en zinssnede herhaal ik in mijn hoofd en de woorden, jouw woorden hoor ik in gedachten steeds opnieuw weer terug. Maar antwoorden op mijn vragen krijg ik niet, anders dan de antwoorden die ik kan vinden in de gedane conversaties die mij diep in nacht uit herinnering ter ore komen. De stille lange uren spendeer ik dan toch met je samen. Eenzame uren die ik op deze manier niet alleen doorbreng. Slapen blijft een dingetje. Wanneer de kleuren uit de kamer verdwijnen en de nacht haar intreden doet, is het tijd voor ons. Maar in de ochtend is er berouw.
De aankoop van de kerstboom is ook zo beladen. Enerzijds heb je die vrolijke gedachte om je huis in kerstsfeer te brengen, anderzijds ga je het liefste die dagen in ‘struisvogel-stand’.
Hoe ga je eigenlijk om met de feestdagen. Hoe vier je kerst als je hoofd en je hart er eigenlijk niet naar staan. Het is ‘goed gebruik’ dat iedereen uitkijkt naar deze periode van het jaar. Extra door de commercie aangezwengeld om dit warme familiefeest, waar wij onze geliefde missen, te vieren met diners en cadeaus. Een maand vol romantiek en sentiment. Maar vooral ook van weemoed en nostalgie.
Vorige jaren had ik echt moeite met de feestdagen. Zo confronterend om het allemaal alleen te doen. Ik dacht dat het nu anders zou zijn. Ja ik weet dat ik het zelf allemaal kan, maar leuk is het niet. Toch voelt het dit jaar eerlijk gezegd zwaarder. Misschien wel een beetje veroorzaakt door een soort schuldgevoel, omdat er na drie jaar ook wel dagen zijn waar ik me als weduwe mijn weg heb gevonden en me soms best gelukkig voel.
Maar bij het ophangen van die ene speciale kerstbal, aan dat hoge takje, waar ik dan net niet bij kan, mis ik jouw helpende warme en liefkozende hand. Het is moeilijk deze tijd van het jaar. Zal het ooit veranderen. Je kan toch niet blijven hangen in die herinneringen en melancholie. Er zal toch, net als op andere dagen, ruimte zijn om het leven weer op te pakken?
27 december zijn de kerstdagen achter de rug. Hebben we onze tranen beslist niet weten te verdringen en zijn we vast besloten onze schouders er weer onder te zetten. Het nieuwe jaar zullen we omarmen, er blijft ons tenslotte niets anders over. We staan open voor de avonturen die het leven ons heeft te bieden. Heus we zullen onze dromen najagen en plannen maken. We pakken de draad weer op.
Maar lieve mensen heeft u alstublieft geduld met ons, dat hebben wij noodgedwongen ook met onszelf. Wanneer je een geliefde aan de dood verliest, is dat onomkeerbaar en dat doet pijn. Rouw is rauw, onvergefelijk en voor eenieder die het ervaart anders doch o zo herkenbaar en voor allen gelijk. Er is slechts berusting. Wij die achterblijven zullen zeker in deze donkere dagen courage moeten hebben om door te gaan. Wij weten dat het leven kostbaar en broos is, en het zo waard is om naar beste kunnen te genieten. Daarom zijn deze dagen ook fijn om te beseffen dat het goed is zo…. Het is heerlijk om je te omringen met hen die we liefhebben. We blijven we onze dierbaren koesteren maar we vergeten niet.
Lieve groet,
Astrid
