Sinds ik weduwe ben sta ik versteld over wat mensen je allemaal vragen en ook juist wat ze je niet zeggen.
Laat ik beginnen met je te vertellen dat de nieuwe werkelijkheid verwarrend en verontrustend is. Wat komt er veel op je af…. Rouw om mee te beginnen… wat is dat eigenlijk? Een gevoel dat je niet kende en eigenlijk wenst te ontkennen. Een knagend gevoel van verdriet dat een gemis aangeeft, een verlies dat met het verstrijken van de tijd verandert van vorm maar nooit meer weggaat.
De vragen, die eindeloze hoeveelheid vragen, de chaos waarin je terecht komt, de vele eenzijdige gesprekken die je in gedachte terug hoort en andere keren de vraag waarop ook ik mezelf betrap, heb ik wel genoeg gedaan?
"Het is soms alsof er een grote mist is opgetrokken, waar op sommige dagen niet door te komen is"
Het is soms alsof er een grote mist is opgetrokken, waar op sommige dagen niet door te komen is. Het doet pijn, dat doet het zeker. Het is jouw leven, jouw nieuwe realiteit. Je moet er maar aan wennen, zeggen ze dan.
Soms wil je als een kluizenaar door het leven en op een ander moment vraag je jezelf af waarom niemand belt? Herken je dat? Soms wil je gewoon rustig op die bank door je foto’s scrollen en af een toe een traan laten, andere keren wil je eens lekker uit je dak. Op zoek naar geluk, aandacht, ja zelfs liefde?
Maar het liefste wil je dat het gewoon weer normaal is. Maar wat is normaal? En weet je dat wel zeker? Een weg terug bestaat tenslotte niet en je moet verder bovendien.
Het oude normaal is niet meer. Dat is echt voorbij. Het is tijd om je te herpakken, je bent toch leuk, het leven gaat door en er zijn genoeg lieve en bijzondere mensen om van te houden? Je bent te jong om in je rouw te blijven hangen. Alles komt goed, het leven heeft zijn loop. Maak je geen zorgen, iedereen krijgt lessen in het leven, ook wij moeten door onze hoepels springen. Voor jou bestaat geen uitzondering.
Gewoon een greep uit de vele beslist herkenbare goed bedoelde opmerkingen. Enerzijds fijn, het is tenslotte een vorm van aandacht. En mensen zijn begaan met je. En het is ook best lekker om over de onbenulligheden en hun onwetendheid over wat we als lotgenoten meemaken te klagen.
Anderzijds zit je er nu werkelijk op te wachten? Helaas komt het af en toe zo keihard aan, zet het je weer terug in je rouw. Eigenlijk zit je niet op al die goedbedoelde adviezen te wachten, maar als ze uitblijven voel je je ook zo miserabel eenzaam en alleen. Het is ook nooit goed.
"Je mag dan best denken … “Bah, wat een vreselijk bemoeizuchtig gedrag!"
Je mag dan best denken … “Bah, wat een vreselijk bemoeizuchtig gedrag!”. Opvallend is wel dat het op een gegeven moment over gaat… deze gekke opmerkingen of de zogenaamde wijze raad. Wat weten zij er nou van? Zij gaan samen aan tafel en delen het bed, hebben elkaar en hun besognes. Kussen als het goed is hun ruzietjes af. De vele vrienden en dierbare naasten zijn trouwens voor een groot gedeelte verdwenen uit je directe omgeving. Opmerkelijk hoe de dood van een partner rondwaart in je vriendenkring. Gelukkig gaat de agenda er ook weer anders uit zien. Er is tenslotte zoveel te doen. Gelukkig ook weleens gewoon iets leuks en gezelligs.
De waan van de dag neemt weer de overhand en de ervaring leert dat hoe drukker de agenda, hoe minder tijd er over blijft om echt het verdriet te voelen. Of beter gezegd, vandaag nestelt het verlies zich in je hart met een warme herinnering en de vele tranen verdwijnen en veranderen in soms een weemoedige lach en een nostalgische bui waar met name de lieve momenten hoogtij vieren.
De rouw gaat niet weg en volgens de vele weduwen die ik heb gesproken verandert het van vorm. De befaamde zeven fasen van rouw: van Kübler-Ross.
Eerst is er de schok en ontkenning. Dit is de fase van ongeloof en verdoofde gevoelens.
Niet iedereen zal alle fasen bewust ervaren of doorlopen, rouw is voor iedereen anders maar dit geeft toch herkenning en houvast om voor jezelf deze nieuwe werkelijkheid te begrijpen. Ook heeft het geen tijd, soms duurt het maanden of jaren zonder dat je het in de gaten hebt. En dan is er ineens iemand die je hand pakt en je eruit trekt of een gebeurtenis schudt je wakker en realiseer je ineens te genieten van het leven.
“We are the privileged, we are among the living!”
En ergens ‘deep down’ ontstaat er het verlangen om toch tegen beter weten in, even weer gewoon lekker jezelf te zijn. Te lachen en de wereld weer tegemoet tredend. Je bent tenslotte gezond en kunt jouw liefde voor het leven en de daarbij behorende ondeugden niet begraven met je lief.
Krijg support van Widows & Widowers
Auteur: Astrid van Heumen,
Co-founder Widows & Widowers
