Na maanden van ongeloof en de pijn van het verlies komt er een moment dat de verdovende rouw ruimte laat voor de genadeloze reality check. We leven en dat kost geld. Het is van het grootste belang dat we het nieuwe normaal omarmen. Rekeningen moeten worden betaald, boodschappen moeten worden gedaan en het maken van keuzes is onvermijdelijk.
Hoe krijg ik controle over de geldstromen. Wanneer is er weer een balans tussen uitgaven en inkomsten. Als dat beter in beeld is, komt de vrijheid van handelen terug en gaan we ook weer eens lachen met elkaar.
"Mijn hemel, echt wat extra inkomen is zeer welkom. Hoe krijg ik dat voor elkaar?"
Pfff wat is het zwaar en wat komt er veel op me af. Wat valt dat nabestaande pensioen tegen. Mijn hemel, echt wat extra inkomen is zeer welkom. Hoe krijg ik dat voor elkaar? Mijn zogenoemde ‘verdiencapaciteit’ moet omhoog. Hoe dan?
Herkenbaar? Inderdaad het nabestaande pensioen biedt een houvast en is een safety-net. Zonder dat zou het pas echt een drama zijn. Nu is het chaos maar dat is op te lossen. Toch?
Als relatief jonge weduwe, ben je een alleenstaande vrouw, al dan niet moeder, kun je toch niet in de rouw blijven hangen. Misschien wil je je nog een tijdje verschuilen en wentelen in het verdriet en dat is je goed recht. Maar hoe onrechtvaardig ook, je moet aan de bak, je moet het zelf doen.
Hoewel de dood van je partner je onbedoeld in een positie heeft gebracht waar je nooit van had gedacht in te geraken, het is aan jou om het op te lossen. Er komt een einde aan het begrip en het medeleven van anderen. Waar je je eerder kon verschuilen achter je verdriet en je het soms als een aanvaard excuus gebruikte, gaat het op een gegeven moment de anderen irriteren. Ook zij hebben hun uitdagingen in het leven en je gaat merken dat je vrienden op momenten niet thuis geven. Geen aandacht voor je hebben.
Het is een gegeven dat een wisseling van de wacht niet te voorkomen is. Aandachtsgebieden veranderen en je vriendenkring en netwerk vergt ineens onderhoud en echt werk. Tenminste wanneer het na al die maanden of zelfs jaren het weer tijd is om jezelf neer te zetten en in het werkende leven te gaan staan. Maar hoe dan???
"Ooit heb ik een echte en goedbetaalde baan gehad, mijn spaarrekening goed gevuld, ik was die carrière tijger"
Dagelijks is het in het nieuws. Er is een tekort aan mensen, aan talent. Er is werk genoeg. Maar hoe vinden we dan een baan? Wat kan ik doen? Hoe pak ik het aan? Heb jaren voor mijn gevoel een beetje aangeklooid, gastcolleges gegeven, na jaren gewoon goede banen als kleine zelfstandige geprobeerd het verschil te maken. Wat overigens aardig is gelukt. Maar het ging van klusje naar klusje. Dat kon ik me toen veroorloven, maar nu moet ik toch echt een betaalde baan vinden.
De kosten worden alsmaar hoger, het leven duurder en we willen natuurlijk vooruit. Ervaring, ja uiteraard. Heus een goed CV. Het gekke is dat de ‘markt’ belangrijk onbetaald werk anders waardeert dan betaald. Terwijl de maatschappelijke waarde van de inzet vaak evident is. Ooit heb ik een echte en goedbetaalde baan gehad, mijn spaarrekening goed gevuld, ik was die carrière tijger en in gedachten nog…. maar om je te herpakken in de nieuwe werkelijkheid waar je alles alleen moet doen, opnieuw moet uitvinden en waar nauwelijks steun is…. Is het wel even een hard gelach.
Het is heftig wanneer de dood van je partner je noodgedwongen de realiteit laat beleven en je gewoon keihard moet overleven. Op alle vlakken. Maar als herintreder is het prima toeven. Even een zoektocht naar wat je kan en wat je wilt en dan op zoek naar een organisatie waar je talenten worden gewaardeerd. Dat kan even vervelend zijn.
Confronterend ook want je incasseringsvermogen komt tot een test. Heb je eenmaal je entree gemaakt, dan ben je in the game, dan kun je jezelf ontplooien, krijgt de uitdaging om je te bewijzen en je hebt collega’s en dat geeft roering. Het is een stuk gezelliger dan thuis alleen op de bank. Werken is een prima remedie tegen de eenzaamheid, het is een middel om je gedachten te verzetten en het genereert ook nog een inkomen. Wat een feestje!
Auteur: Astrid van Heumen,
Co-founder Widows & Widowers
Foto: stockfoto
