Reizen, Rouw en de nieuwe Realiteit
Wow …..wat een epic zonsopgang ervaar ik vandaag in de woestijn. Ik zie het licht van de dag langzaam, maar heel gestaag over de roodstenen rotsen, de strijd van het donker winnen.
Wat ervaar ik een kracht van de stilte en bewonder ik met inlevingsvermogen de vaardigheden, rituelen en de warme familiezin van de Nabatieeërs. Wat een bijzondere mensen waren zij. Innovatieve, creatieve, pionierende, fantasievolle woestijnnomaden die zich ontwikkelden tot succesvolle en tolerante handelaren. Zij controleerden met verve en veel vindingrijkheid de wierook- en specerijenhandelsroutes door Arabië en Jordanië naar de Middellandse Zee, Egypte, Syrië en Mesopotamië.
Ze wisten met hun kennis van techniek, het weinige water ingenieus op te vangen in rotsen en onderwaterbassins, voor tijden van droogte. Talloze zwaarbeladen dromedarissen met stapels geurige peperkorrels, gemberwortel, suiker en katoen op hun rug, trokken over de handelsroutes en stopten bij Hegra, de welvarende provinciestad aan de zuidelijke grens van het koninkrijk, waar ik de dag mocht beginnen.
Bijzonder om daar te staan, in hun necropolis tussen de door hen zorgvuldig uit rotsen gehouwen graftombes. Wat waren ze goed voor hun familieleden die hen waren ontvallen. Heel indrukwekkend. Ook na 2000 jaar gemakkelijk voor te stellen dat de omgeving was vervuld met mensen uit alle windstreken. Een stad waar ruimte was voor verschillende culturen, een bruisende plaats vol levenslust.
Dit alles terug te zien aan de toegangspoorten van de tombes. Het feit daar in Saudi Arabië te zijn heeft me inspiratie en courage gegeven om vooral door te gaan. Er zijn tenslotte voldoende reden om het leven te blijven omarmen. Die eindeloze vlakte heeft me nederig doen voelen maar heeft me ook tot mezelf gebracht en om mezelf eindelijk weer ruimte te geven, lijkt het alsof ik de controle weer terug kan pakken. En dat voelt alsof het geluk weer met mij is.
Wie weet ben ik vluchtig aangeraakt door de geest van HINAT, een vrouw die meer dan 2000 jaar geleden, haar laatste adem uitblies.
Ja inderdaad, reizen betekent leven. Het is goed om uit de comfortzone te stappen, elders dan thuis adem te halen, om de sensatie te voelen dat het leven eigenlijk een avontuur is om ten volste te beleven. Niemand anders is tenslotte de hoofdpersoon van jouw eigen verhaal, dat leven heet.
De strijd van het licht en het donker is zo gelijk aan mijn emoties en gevoelens. Het ene moment boordevol levenslust, verlangen en zelfvertrouwen. Een ander moment zo onzeker, vol vragen en met dat nare gevoel van eenzaamheid. Jeetje, wat heb ik het leven lief en mis ik mijn geliefde die het leven achter zich liet.
Na de verstilde wandeling door de woestijn bij Hegra was er ineens ook voor mij weer ruimte voor het licht. Meer en meer herken en erken ik mijn rouw en de nog steeds onwerkelijke maar nieuwe realiteit. Die ik van lieverlee steeds meer en meer omarm.
Want ‘deep down’ ook na 4 jaar, voel ik me nog altijd een beetje schuldig wanneer ik het leven wel omarm en probeer te genieten. Juist na het overlijden van mijn lief, beleef ik iedere ademteug veel intenser. Meer dan ooit besef ik me dat mijn tijd kostbaar is. Daarom sta ik veel bewuster in de realiteit, herken ik mijn prioriteiten en is mijn agenda veel meer in balans. Hoewel…. die is wel erg vol.
Eigenlijk of wellicht eindelijk realiseer ik me hier in de verstilde woestijn, kijkende naar het eeuwige spel tussen licht en donker, dat ik nauwelijks ruimte heb gelaten in mijn agenda voor mijn rouw.
Zoals velen heb ik onbewust de keuze gemaakt om de stoere en stevige vrouw te blijven die ik altijd geacht ben te zijn. Ik word gezien als een flinke meid, was trots en wilde sterk zijn voor mijn dochter. Mijn ouders en mij zus wisten beter maar lieten mij in de waan. Ze klaagden niet omdat ik te weinig aandacht voor ze had, hadden geen oordeel, ze waren geduldig en vingen me vooral op wanneer ik er even doorheen zat.
Soms om samen gezellig een hapje te eten, een knuffel of een zogenoemd goed gesprek. Dat doen ze nog steeds. Zo ook, een enkele van mijn dierbare vrienden en vriendinnen. Maar de meeste zagen en herkenden de vrouw die ik altijd was geweest. Gek eigenlijk, ze zouden toch beter moeten weten. Opvallend vind ik, en heus ik draag het ze niet na, ik begrijp het zelfs, maar ze vragen nooit eens, hoe het nu echt met mij gaat. En dat creëert afstand en zo verworden ze tot de passanten van je leven. Jammer… maar ook goed omdat er dan uit het niets ineens nieuwe andere bijzonder aardige mensen op je pad komen. Je krijgt voor je het weet nieuwe vrienden en vriendinnen als je de stap uit de comfortzone weet te maken. Soms zijn het lotgenoten.
Kortom, ik ben gewoon doorgegaan. Heb gedaan wat er gedaan moest worden. Het allerbelangrijkste. Ik heb mijn dochter opgevangen. Ik heb haar mijn tijd en aandacht gegeven en begeleid in haar rouw. Ik heb haar beschermt en weggehouden van de narigheid. Haar rugzakje was en is al vol genoeg. Een vader die na bijna 2 jaar zwerven besloot zijn reis elders voort te zetten. Dat is nu alweer 4 jaar geleden. Dat is moeilijk te bevatten, laat staan voor een 13-jarig meisje. Na bij elkaar 6 jaar alleen en later, kan ik zeggen dat het me redelijk is gelukt haar leven in balans te brengen.
Ze is een vrolijke tiener die het gelukkig goed doet op school. De keuze van mijn man heeft enorm veel impact op het leven en welzijn van alles en iedereen die van hem heeft gehouden maar zeker en uit ervaring op de ontwikkeling en het leven van een jong meisje, mijn lieve dochter.
Maar ook op mij, wat heeft het met mij gedaan? Die tijd komt nooit meer terug en ik had de laatste 4 jaar nodig om van overleven weer tot mezelf te komen. En daar in de woestijn is het me gelukt. Ik heb mezelf hervonden, zet de schouder er onder, we gaan er samen iets moois van maken.
‘We are the privileged, we are among the living!’
Astrid van Heumen
