Het is weer schoolvakantie en iedereen in mijn omgeving is opgewonden want de maanden geleden geboekte vakanties staan op stapel. Wat een geweldige reizen worden er post-covid weer gemaakt. De een gaat op safari, anderen gaan naar het altijd fijne Toscane of naar de Côte d’ Azur of ze gaan gezellig met de hele familie fietsen langs de Loire. Spanje of Portugal doet het ook nog altijd goed, maar ze gaan ook lekker genieten op Bali, naar Indonesië of naar Japan. Super ik gun het ze van harte en ben reuze benieuwd naar alle interessante en boeiende verhalen.
Zelf ben ik een paar dagen uitgenodigd om de natuur te beleven in Noorwegen. Het lijkt me geweldig even de rust te ervaren in het Noorden, met haar prachtige fjorden en koele bries. Of dit jaar dan toch eens kijken hoe is om in de zomer in de bergen te zijn.
Maar de meren van Zwitserland of Noord-Italië blijven lonken en vind ik nog altijd een aantrekkelijke destinatie. Heel graag zou ik met mijn dochter naar India gaan of op safari in Zuid-Afrika, Kenia of Tanzania, maar ik heb nog zoveel besognes met afwikkeling van de nalatenschap, wat is dat kostbaar allemaal. Überhaupt wat is het een hard gelach als weduwe. Je staat er echt alleen voor.
Een ‘road-trip’ door Noord of Zuid-Amerika lijkt me ook geweldig. Of reizen door Canada met de camper, ook gun ik het mijn kind om te zeilen in Griekenland of liever Kroatië omdat geen sterrenhemel mooier is te aanschouwen vanaf het dek van een zeilboot dobberend in een baai. Gelukkig is het winter in Australië en Nieuw-Zeeland dus dat continent valt voor nu even af. En dan heb ik het nog niet eens gehad over al die mooie, heerlijke steden vol cultuur, geschiedenis en delicatessen. Overal zijn er plaatsen waar je als weduwe mogelijk energie en inspiratie zou kunnen opdoen. En toch…. Waar gaan we heen? Thuis is het toch best fijn.
We leven tenslotte in verontrustende tijden. Toch gaat iedereen in het ‘post-covid tijdperk’ op pad. Men gaat er even tussenuit.
Behalve ik, wij. Althans we regelen het wel, we gaan even ergens heen maar dat is eerder even op bezoek of uit logeren. Gezellig langs bij bekenden, omdat je ja hebt gezegd op hun beleefde invitatie en dan maximaal voor een dag of drie, vier. Want we kennen allemaal de uitdrukking ‘een gast en een vis blijven drie dagen fris.’
Wat gaan wij dit jaar doen, waar gaan wij ontspannen, er even tussenuit?
Het liefste kies ik de makkelijke weg, gewoon even logeren bij mijn ouders. Lekker ‘thuiskomen’ zonder gedoe, even kind zijn net als toen. Weg van de waan van de dag. De druk die alle verantwoordelijkheden met zich meebrengen, de druk die we ons zelf als weduwe op weten te leggen. Want hoe je het went of keert het komt toch allemaal op ons aan.
Nou dat weekje naar mijn ouders staat in de planning. Leuk zien zij hun kleindochter ook eens wat langer. Daarna even terug naar Amsterdam waar het ook heerlijk toeven is als je vrij bent. Ben ik nu zo’n huismus geworden?
Gelukkig staat er een paar dagen Deauville, Noord-Frankrijk, dat is sinds het overlijden van mijn man een jaarlijks terugkerend moeder-dochter event. Daar gedenken we het moment van zijn keuze en laten we ons meevoeren in de vriendelijke verdoving van de vergane glorie van de ooit mondaine badplaats.
Maar we moeten toch echt even lekker weg? Waarnaartoe? Hoe doe je dat op een ontspannen en zorgeloze manier als weduwe?
Gelukkig heeft mijn dochter een vriendinnetje met een moeder die van het heerlijk vakantie-eiland Sicilië komt. Ze is uitgenodigd om daar een weekje te gaan keten. Ook ik ben van harte welkom. Maar dat is voor een 16-jarige tienerdochter verre van ideaal. Toch heb ik een vriendin gevonden, ook alleenstaand, en gaan we een rondje Sicilië doen in een huurautootje en gaan we van plekje naar plekje en mogen we ook een paar dagen logeren bij ‘La Mama’, hoe gastvrij, hartelijk en lief is dat!
Zo wordt het toch wel wat deze zomervakantie en heb ik een gelukkig kind. Zo komen we de dagen wel door. Maar toch, volgend jaar doen we het echt anders. Kun jij me vertellen hoe?
Auteur: Astrid van Heumen,
Co-founder Widows & Widowers
