Wow, het is alweer bijna 1 september. Het begin van het nieuwe academisch jaar, en daarmee ook het einde van de rust die de zomermaanden ons gaven. De vakantie is voorbij—of voor sommigen misschien nooit écht aanwezig geweest, hooguit als verlangen naar iets wat ooit was.
Toch voelt het nazomerweer als een cadeautje. De zon die nog even je huid verwarmt, die laatste zomerse avonden op het terras—het houdt het vakantiegevoel vast en maakt de overgang net iets lichter.
En dan begint de hectiek: kinderen die zenuwachtig door het huis dralen, fietsbanden die opgepompt moeten worden, nieuwe schoolspullen die op tafel verspreid liggen. Het enthousiasme van nieuwe schriften en verse boeken roept bij velen herkenbare herinneringen op. De spanning om klasgenoten terug te zien. De opwinding van een nieuw begin.
Toch is dit niet voor ieder kind een zorgeloos moment. Rouwende kinderen dragen hun verlies mee, vaak in stilte. Ze trekken hun schouders op, vermijden blikken van medeleven, en proberen hun ouders te beschermen—alsof wij het al zwaar genoeg hebben. Het is een onzichtbare last die juist in periodes van verandering voelbaar kan worden.
Ik herken het bij mijn eigen dochter. Tijdens de zomer waren er momenten dat het verdriet om haar vader onverwacht weer naar boven kwam. Rouw is grillig—soms stil aanwezig als een zwerfkat die van een afstand toekijkt, en soms plotseling rauw en pijnlijk dichtbij.
En nu is het zover: mijn dochter gaat studeren. Eerst speelde ze met het idee om naar het buitenland te gaan, maar gelukkig blijft ze dichtbij. Voor mij een geruststelling, al brengt het ook een nieuwe fase van loslaten met zich mee.
De overgang is niet alleen spannend vanwege de studie zelf, maar ook door het wegvallen van vriendschappen. Haar beste vriendin koos een ander pad en richt zich op haar nieuwe leven. Zo’n breuk doet pijn, zeker op het moment dat je juist houvast zoekt. Het vooruitzicht van avonturen die je samen zou delen, verandert plots in stilte.
Maar ik weet ook: het komt goed. Iedere eerstejaars student begint met een lege bladzijde. Iedereen zoekt nieuwe vrienden, iedereen voelt zich een beetje verloren. En juist in dat gezamenlijke onbekende ligt de kracht.
De jeugd van mijn dochter is onmiskenbaar getekend door verlies, maar ook gevuld met prachtige herinneringen. En er zullen nog zoveel mooie momenten volgen. Sommige mensen in ons leven zijn passanten die een les brengen, anderen blijven voor altijd.
Voor haar ligt er een nieuw pad klaar, vol vrijheid, levenslust en kansen. Voor mij begint een andere reis: die van een moeder die haar dochter ziet uitvliegen. Het is wennen, loslaten en tegelijkertijd vertrouwen hebben dat ze haar eigen weg vindt.
En ergens weet ik: net zoals de zomerzon ons nog even warmte geeft, zal er altijd een lichtstraal zijn die ons begeleidt.
