Ken je dat gevoel van ik wil het allemaal even niet meer weten. Ik duik even weg voor de harde werkelijkheid. Ik ga die enveloppen echt niet openmaken. Ik neem de telefoon vandaag niet op. Opruimen is me nu te veel, dat doe ik morgen wel. Boodschappen doen daar heb ik geen zin in vandaag. Ik bak wel een eitje. Ik spring nog wel even onder de douche, maar ik wil niemand zien vandaag. Ik baal en ik wil de hele dag in bed blijven. Nee, eigenlijk niet een dag maar gewoon de hele week. Op de bank is ook goed, lui voor me uit staren. Gewoon even niets doen en geen antwoorden te hoeven zoeken of te geven op al die vragen, die er worden gesteld maar ook al die vragen, die ik nog heb.
Laat me er gewoon even lekker doorheen zitten. Laat me een moment alleen met mezelf zijn. ‘Please give me a break’. Na al maanden onvoldoende slaap door de zorgen en de nieuwe status alert omdat ik er ineens door jouw overlijden helemaal alleen voor sta, ben ik wel toe aan een portie zelfmedelijden.
"Ze moesten eens weten hoe ik me echt voel. Hoe kwetsbaar ik eigenlijk ben"
Ik houd me al zo lang groot en zoveel mensen hebben me al geprezen dat ik het zo goed doe, zo sterk ben. Ze moesten eens weten hoe ik me echt voel. Hoe kwetsbaar ik eigenlijk ben. Slechts een enkeling die de kunst van kijken beheert, ziet het wellicht. Hoe angstig ik de toekomst heb bejegend. De vrees voor mijn ‘existence’, voor mijn bestaan. Hoe ga ik het allemaal regelen en komt het allemaal wel goed. Ik ga nog even lekker door met het ontkennen, ik blijf een tijdje hangen in die veilige rol van zielige weduwe. Het is klote, die rol past me eigenlijk niet, maar het is naast de harde waarheid, de perfecte smoes om weer een dagje binnen te blijven. Laat de wereld maar even aan me voorbijgaan, ik heb er echt helemaal geen zin.
Eigenlijk ben ik gewoon even uitgecheckt. Is dit dan toch fase 4 Depressie van de 7 fasen van rouw Kübler-Ross. Nee, dat ontken ik hier gewoon. Het is het oer-Hollandse ‘struisvogelen’ het wegduiken voor wanneer het moeilijk dreigt te worden. Het simpelweg negeren van vraagstukken uit de realiteit, het echte leven. Een uitzonderlijk talent dat veelal voorkomt bij weduwen en weduwnaars. Dat ‘struisvogelen’, gewoon even wegduiken voor de waan van de dag omdat het allemaal zo naar en zo veel is, blijkt hardnekkig te zijn. De ‘to -do lijst’ wordt alsmaar langer en de tegenzin er wat aan te doen steeds groter. De denkbeeldige drempel is torenhoog. Waar is de uitgestoken hand, wanneer krijg ik dat liefdevolle zetje in mijn rug?
Wat een ellende die administratie. Dat deed mijn partner en ik vond het toen ook al stom en delegeerde deels onbewust dit vervelende klusje. Had er nooit zin in en wanneer ik eens een vraag had werd er altijd een beetje ontwijkend op geantwoord.
Toen we nog als partners door het leven gingen was ik ook al een meester in dat ‘struisvogelen’ blijkt. Inmiddels herken ik dit ‘struisvogelen’ bij velen die hun partner zijn verloren. Ik ‘struisvogel’, hij /zij ‘struisvogelt’, en jij ….. wat doe jij? Jij bent en blijft stil.
Ja en wat nu… mijn leven heeft door jou onbedoeld en onverwacht een geheel nieuwe wending genomen. Ineens ben ik, als weduwe in charge en blijk ik een onkundig en naïef wezen te zijn wanneer het om de financiën gaat. Hoe is het mogelijk? Hoe heb ik het zo ver laten komen? Wat heeft me bezielt? Hoe is het mogelijk dat ik zo dom ben geweest deze taken volledig uit handen te geven? Was ik te goed van vertrouwen? Waar zat ik al die tijd met mijn hoofd?
In het dal bloeien de rozen… Inmiddels ben ik in de materie gedoken. Heb ik mijn schaamte overwonnen en hulp gevraagd om het overzicht te krijgen. Ben ik stap voor stap door de administratie en financiën gegaan. Dat was bijzonder confronterend en ongemakkelijk bovendien. Vragen van wat zijn noodzakelijke uitgaven, welke anderen zijn belangrijk en welke uitgaven kun je laten. Waar kan ik op bezuinigen, wat is overbodige luxe, wat kan en wil ik me kunnen veroorloven? Wat moet ik dan veranderen.
Heerlijk om de controle over mijn financiën en daarmee mijn agenda overzichtelijk te hebben. Zo ziet het leven er weer wat aangenamer uit. Het is fijn om vinkjes te zetten bij de to do’s als zijnde dat het klusje is gedaan. Dat ruimt op en daarmee ook je geest, slaap je beter en krijg je ook je energie en lust in het leven terug.
Het huis is weer leefbaar, de kamers zijn weer opgeruimd, het bureau is leeg en de mailbox bijgewerkt. En er is weer ruimte om na te denken over de toekomst. Hoe fijn is dat. Ja, ik geef het toe, een beetje hulp doet wonderen. Vraag aan lotgenoten hoe zij het hebben gedaan, praat erover, doe niet alles alleen. Je hoeft het wiel echt niet opnieuw en in je eentje uit te vinden. Schroom niet de hulpvraag te stellen. Wellicht overbodig maar met Widows & Widowers geven wij handvaten en indien gewenst professionele hulp.
Krijg support van Widows & Widowers
Auteur: Astrid van Heumen,
Co-founder Widows & Widowers
