Wat was het een leuk idee om samen met een aantal goede vriendinnen naar de film te gaan. Gelukkig ben ik niet de enige weduwe van het stel. Hoe leuk is het, de rode draad van de klunzige, maar o zo herkenbare, Bridget Jones te zien en deze te projecteren op je eigen leven. Dat hebben we, wees eerlijk, allemaal sinds de eerste film Bridget Jones Diary (2001), wel eens gedaan.
Hoe heerlijk was het om na de film te realiseren dat het heus wel mee valt met ons eigen leven. We hebben tenslotte allemaal onze eigenaardigheden en onzekerheden, maar zo erg. Nee toch? Het is heel fijn te weten dat we toch niet zo ongewoon en zeker niet de enige zijn die kampen met onnozele kwelgeesten, gebrek aan zelfliefde en eeuwige twijfel.
Dit feit is op te maken en gebaseerd op de jarenlange ervaring van de gegarandeerde lach en de traan, te ervaren in de bioscoop, tijdens streaming avondjes. Of op die later te ontkennen momenten wanneer je er even doorheen zit en jezelf opbeurt door thuis op de bank naar de film te kijken. Voor mij is Bridget Jones vanaf het begin keer op keer, dus inderdaad de drie films, een soort van quilty pleasure.
Je herkent het misschien, hoe heerlijk is het om je even helemaal over te geven aan de bekende tragikomische gebeurtenissen in het leven van ‘onze’ Bridget. De perfecte manier om jezelf op te beuren. Een ware quick fix!
Dus we troffen elkaar op locatie. Verheugd ging ik naar de Filmhallen in Amsterdam en omdat we veel bij te kletsen hadden, gingen we ook even een hapje en een drankje doen in de Food hallen. Daar is het altijd gezellig druk en er zijn ruim voldoende Food trucks aanwezig om aan ieders smaak te voldoen. Het was er lekker en de sfeer zat er goed in.
Hoe gezellig om even een avondje uit te zijn, te lachen. Fijn om even de gedachten te verzetten en vooral om niet alleen te zijn. De dynamiek in de trouwe vriendengroep was als vanouds en toen we lief en leed met elkaar hadden gedeeld, trokken we opgetogen naar zaal 1. Met de vorige drie films, (1. Bridget Jones’s Diary, 2. Bridget Jones The Edge of Reason, 3. Bridget Jones’s Baby.) in gedachten, wisten we zo ongeveer wel wat we konden verwachten. We waren er klaar voor.
WOW…. niets was minder waar. Wat kwam die binnen! Direct werd ik terug geslingerd in mijn rouw bij het zien van de chaos, onmacht en wanhoop om er alleen voor te staan. Het gebrek aan controle, het leven op de automatische piloot, zo functioneel mogelijk de ballen in de lucht houden, maar het totale gebrek aan grip op het leven zelf.
Het geen puf hebben en het struisvogel gedrag waar ik me nog steeds zelf ook schuldig aan maak. Het soms nergens zin in hebben en eigenlijk het liefst de hele dag in bed te willen blijven. Maar omdat je nu eenmaal wat te doen hebt, je toch maar uit die pyjama gaat, in die vormeloze warme trui en lekker zittende broek. En dan die schatten van kinderen die ieder in hun eigen fase van rouw zitten. Ik herkende zo mijn eigen dochter. Jeetje hoe heerlijk kon ik zwelgen in mijn eigen rouw.
En dan het gedrag van die lieve, loyale maar o zo onhandige vrienden. Je kunt het ze niet kwalijk nemen, ze kunnen er niets aan doen. Ze weten zich eenvoudigweg geen houding te geven. En heel eerlijk, ga maar eens bij jezelf na, hoe jij vroeger zelf reageerde en zelfs nu nog reageert wanneer een ander, een geliefde verliest en alleen achterblijft. Het is opvallend dat ondanks dat we het allemaal weten, er toch door beleefdheden en misplaatste goedbedoelde opmerkingen, een ongemakkelijke vreemde afstand ontstaand.
Achterblijvers hebben het niet makkelijk en de nieuwe realiteit is wennen. Het leven is het waard geleefd te worden en in de absurdistische setting van Bridget Jones, Mad about the Boy is dat op een wel heel bijzondere en tevens aanstekelijke manier verbeeld. Het is een heerlijke film met een knipoog en ondeugende twist. Hoewel bij vlagen beslist confronterend, schiet je toch regelmatig in de lach en zet het je aan tot denken.
Vandaag the day after was een dag van tranen en reflectie. De rouw was rauw en de onmacht groot. De bewustwording van het verlies en ook de herinneringen. In de film spreekt het zoontje zijn angst uit: wat als ik hem vergeet?
Zo heb ik vandaag zo intens aan mijn man gedacht. Hoe hij lachte, zijn favoriete trui, zijn geur, de donkere moeilijk leesbare ogen, de tinteling door mijn lijf wanneer we samen waren, zijn hand op mijn schouder, dat venijnige gebaar wanneer ik weer eens te laat kwam op een afspraak, de vergeving als ik hem dan toelachte en uitleg gaf hoe lastig het was om een plekje voor de auto te vinden, hoe hij liefdevol naar onze dochter keek. Ooooh talloze plaatjes van ons leven heb ik vandaag afgespeeld in mijn hoofd. Om er maar zeker van te zijn dat ik hem niet vergeet.
Zijn stem, de woorden, onze gesprekken probeer ik terug te horen. Ja ik mis hem, iedere dag. Hoe vreselijk moeilijk is het soms om zijn keuze te respecteren en te accepteren. Want hoe veel ik ook van hem heb gehouden, nog steeds doe, hoe mooi ik mezelf kan troosten met de gedachte dat zijn keus naar ons toe, een laatste daad van zijn liefde voor ons is geweest, ik blijf achter met die onmacht en het verdriet.
Hij heeft zijn rust en ik….. ik heb het leven met alle gevolgen van dien. Maar na alles wat ik heb meegemaakt ben ik me meer dan ooit terdege van bewust dat je het allemaal toch zelf moet doen. Het leven moet geleefd worden en ik ga er beslist weer wat moois van maken. De tijd die mij gegund is ga ik genieten samen met onze dochter die zich door de jaren heen steeds meer ontwikkelt als een prachtige jonge vrouw die na haar eindexamen aan haar studie gaat beginnen.
Gelukkig is het pas februari… dus dat duurt nog even. En wie weet wat de toekomst zal brengen. Iedere dag die je gegeven is, is weer een nieuw avontuur.
En ja, het moet gezegd. Het is waar, Hugh Grant is in zijn rol ongeëvenaard. Hoe heerlijk British en understated. I love it!
Wees gewaarschuwd, het is een geweldige film vol gelaagdheid, herkenning en tussen de regels door worden ons ervaringsdeskundigen een heel aantal lessen geboden. Kortom een must see!
Liefs,
Astrid
