Wat was het een leuke uitnodiging om samen met lieve vrienden met mijn dochter aan te haken op de wintersportvakantie. Zo leuk om na al die tijd weer de sneeuw in te gaan en de crispy koude lucht op de wangen te voelen. Lekker sportief en gezellig op skivakantie. Op naar de Dolomieten. We waren zeer welkom in het net gerenoveerde familiehotel met een heerlijke Italiaanse keuken en uitzicht op de gelukkig witte pistes. De liften waren om de hoek en de korting, die wij Nederlanders altijd zo graag krijgen was aanzienlijk. Misschien omdat onze gastheer uit de omgeving komt.
Als Nederlandse moeder realiseer ik me heel goed dat ik niet vanaf mijn 4e jaarlijks ben gaan skiën en dat ik het vooral moet hebben, ondanks de lessen en de toch inmiddels jarenlange ervaring, van mijn goede conditie en lichte overmoed om gezond weer het hotel binnen te wandelen. Dochterlief kan buigen op techniek en een jong lijf en skiet als de beste die berg af. Fijn dat die investering in de opvoeding, zoals mijn man dat noemde, vruchten afwerpt.
De voorpret was al geweldig, na jaren in dezelfde outfit te hebben geskied, hebben we ook voor mij een nieuw pak gekocht. Dat markeert toch een tijdperk. Het voelde goed en ja het oog wil ook wat.
De herinneringen aan het gebied waren zoet zowel van mij als van mijn dochter die gedurende de reis uitvoerig werden besproken. We moesten lachen en hadden veel lol. Mijn lieve echtgenoot was er weer even bij. Een moment leek het alsof ook hij gezellig met ons op pad was. En in zekere zin was dat natuurlijk ook zo. Maar toch….. het blijft een gemis. En als ik eerlijk ben, mis ik hem op momenten als deze meer dan anders. Het zijn namelijk van die filmische herinneringen. Op iedere hoek in het stadje kwamen flarden van conversaties terug, de lieve woorden, de onbeduidende ruzietjes en de liefdevolle gestolen kusjes in de skilift met helm. Ja het lukte ons als getrouwd stel te zoenen met helm … ben benieuwd of de jeugd dat nog doet of wil. Want die après ski is natuurlijk ‘wild’.
Hoe hard was de klap toen we aankwamen. Al dat gesteggel, geregel en gesjouw om de ski’s, schoenen en stokken te bemachtigen. Gelukkig hebben we ieder onze eigen helm en omdat we toch met de auto waren had ik mijn eigen oude vertrouwde schoenen meegenomen. Dat was maar goed ook, scheelde weer in de kosten. Mijn hemel wat is het duur geworden. En dan die skipas, doe normaal. Maar ja, je bent er toch en je wilt wel die bergen af. Dus even slikken en gaan. En hoe lekker is het om je zorgeloos van die berg af te storten, glijdend door de bijna goede sneeuw. Het is vooral genieten en bedenken hoe fijn het is om samen met elkaar nieuwe herinneringen en vooral veel lol te maken.
Het moet gezegd worden dat vijf jaar geleden het Italiaanse eten en drinken ons toch veel lekkerder smaakten. Het was waarschijnlijk met veel meer liefde klaargemaakt. Succes doet veel met een stadje, toerisme levert op maar maakt ook veel kapot. Maar er blijven altijd nog genoeg leuke en gezellige tentjes, echte familiebedrijven over waar je graag je geld achterlaat om die mooie herinnering toe te voegen aan de lange reeks.
Het waren echt een paar mooie dagen met gelukkig mooie en lekkere ski-momenten. En moedig als ik ben, gewoon zonder aarzeling ook van de zwarte pistes naar beneden. Die waren tenslotte makkelijker dan de rode omdat ze nog niet ‘stuk geskied’ waren. Ontelbare kniehoge ‘buckels’ op de piste, veel liever easy black!
Maar toch was het anders dan voorheen. Ik volgde niet het spoor dat mijn man voor me achterliet in de sneeuw. En even, heel even, was ik het spoor volledig bijster. Midden op één van de steilste hellingen van de Dolomieten bekroop mij een onzalige gedachte. “Wat nu als mij iets overkomt? Dan staat mijn dochter er helemaal alleen voor!” Ineens zag ik mijzelf niet als een stoere, leuke, nog best jonge mama maar als een domme en naïeve weduwe met roekeloos en onverantwoordelijk gedrag. Hoe kon ik zo dwaas zijn?
Gelukkig overwon ik deze duistere gedachte en stond ik later die middag met mijn goede vrienden en alle andere ouders gewoon ouderwets te lallen tijdens de ‘après ski’. Gezellig met onze kinderen die ons ook wel weer aankeken met ‘please, doe even normaal’.
Mijn lieve stoere dochter maakte vakkundig gebruik van de situatie en stelde me de vraag: hé mam volgend jaar gaan we weer hè? Waar ik met een volmondig ja op antwoordde. Niets is zo fijn om samen zorgeloos in de sneeuw te spelen. Die zwarte piste, eitje! Volgend jaar gewoon weer!
