Vroeger zei mijn oma het al, maart roert zijn staart en april doet wat ie wil….
Dit gaat over het weer. Ja waar moeten we het anders over hebben. Want inderdaad wat duurt het lang voor de lente doorzet dit jaar. Misschien komt het door mijn gemoedstoestand of is het echt allemaal een beetje ‘gloom and doom’.
De grijsheid van de dag geeft zo goed aan hoe ik me voel deze dagen. Gevoelig voor wat er allemaal om me heen gebeurt maar ook wat er in mijn hoofd zich af speelt. In de nacht komen de spoken, de herinneringen plagen mij en houden me uit de slaap. Maar ook wat er uit het nieuws allemaal tot ons komt. Hoe kom ik weer terug in balans, het ritme maar vooral die hele eigen vertrouwde bubbel, zonder alle narigheid van buitenaf. We hebben het tenslotte al genoeg aan onszelf, nietwaar?
Het zijn tenslotte verontrustende tijden, waar zijn we nog veilig? De wereld staat in vuur en vlam, de drones vliegen af en aan, een nieuw kabinet is nog immer niet geformeerd, het weer is onstuimig en onrustig, regen in de woestijn en al dan niet bewust aangestoken vuur vernietigt 400 jaar geschiedenis in Kopenhagen. De tot de verbeeldingsprekende drakentoren, een eeuwenoud punt van herkenning is naar beneden gestort en daarmee ook voor een moment de moed als lood in mijn schoenen. Niet eens de oorlog in de Oekraïne noch de afschuwelijke beelden uit Gaza heeft me stuk kunnen krijgen. Hoe dan? Waarschijnlijk omdat de teloorgang samen met zoete herinneringen verbonden aan mijn man, het sprookjesachtige nooit veranderende beeld, zo kenmerkend voor het kalme onderkoelde Noorden van de Noormannen, plots zo ruw is verstoord.
Of zit ik gewoon niet goed in mijn vel. Ik moet tenslotte hoesten, heb last van keelpijn en ongekend snel tranende ogen.
Thuis overheerst de nieuwe werkelijkheid. Soms denk ik best knap allemaal hoe ik de ballen in de lucht kan houden. Maar jeetje, wat een verantwoordelijkheden en een hoge kosten brengt het allemaal met zich mee. Het huishouden, de boodschappen, het gas water en licht. En dan het vervoer. Wow…. hoe houden we het allemaal vol?
Het leven is een feestje, maar voor het ophangen van de slingers heb ik bijna geen tijd. Ik geef toe ik sta gewoon in ‘the survival modus’. En dan moet je wel oppassen niet bitter te worden. Het is heel eerlijk best vreselijk lastig als je beseft dat je het echt allemaal alleen moet doen.
Die lieve vriendinnen die maar zelden nog van zich laten horen of die zonder enig empathisch vermogen vragen hoe het vrijgezellenbestaan bevalt…. Echt je zou ze toch?
Maar ze bedoelen het heus niet kwaad, ze weten niet beter of zich geen houding te geven. Zo praat ik hun gedrag goed, anders houd ik geen vrienden meer over. Maar heb ik die eigenlijk dan nog wel? Ik moet echt oppassen niet te emotioneel te worden. Voor ik het weet heb ik een burn-out, als ik zo doorga….
Laatst bekende een vriendin notabene me best jaloers te zijn op mijn herwonnen vrijheid. Echt ze hebben geen idee waar ze het over hebben. Maakt allemaal niet uit, maar wij weten wel beter. Toch doet het pijn, heus, het steekt.
Gelukkig zijn er ook die echte onverwachte lieve schatten die soms uit het niets vragen hoe het gaat met mijn dochter. Heel lief maar waarom vraagt niemand aan mij hoe het met mij gaat?
Ja en hoe gaat het met mijn dochter? Nou heb je even? Hoe gaat het met een tiener, boordevol emoties en rond gierende hormonen die zich realiseert wat er echt gebeurd is toen haar vader besloot zijn onomkeerbare keuze te maken? Die snottert en koortsig is en al voor de tweede dag in bed blijft en niets tot weinig eet?
En hoe het met mij gaat?......
Gewoon doorgaan met dezelfde symptomen als mijn dochter, meer zit er vandaag niet in.
Dus ook ik besluit naar bed te gaan. Best lekker om je zo, met een goed en eerlijk excuus even terug te trekken in de slaapkamer. De telefoon op zacht en laptop ver uit de buurt. Verheug me gewoon op een beetje rust, misschien een middagdutje?
Opeens gaat de deur heel stilletjes open en daar staat ze dan, mijn lieve kind. Met twee glaasjes water in haar handen vraagt ze of ze erbij mag liggen. Ik sla het bed open, natuurlijk lieverd. We nemen een slokje water en doen een middagdutje. Later die dag liggen we super ontspannen en nog een beetje koortsig gezellig een filmpje te kijken op de laptop van mijn dochter.
“Wat fijn hè mama, om samen een dagje ziek te zijn. Zo gezellig, misschien moeten we dat maar wat vaker doen? Pfff ze moest eens weten hoe blij ik was met de goede uitslag van de mammografie. Ja het leven is een feestje! Dochterlief en ik, wij redden het samen wel. Wij hebben het leven, wij hebben elkaar en we hebben er zin in om er wat moois van te maken.
